(1907 - 1988)
Στήλες Ολυμπίου Διός
Χλωμιάσανε τη νύχτα οἱ γλαυκές στῆλες τοῦ ναοῦ
ἀλλ’ ἄσκοπα ὑψώνουν το λαβωμένο ἀνάστημά τους σε οὐρανούς ἀπρόσιτους
κανείς δε νογᾶ την ἄλαλη δέηση παλιᾶς λατρείας
που ὑποβλητικές γραμμές λαξευμένης πέτρας ὁδηγούσανε στο Δία
ἐσκούριασαν οἱ ἄκανθες και τα ἄτρομα κιονόκρανα φυσιοῦνται σύγκορμα
ἀπό πνοές ἐρωτικές που καταφεύγουν ἐδῶ πέρα
λειτουργοί του ὑμεναίου κατάντησαν τα μάρμαρα
κάθε ἄλλο τους νόημα ἐχάθη
ἄδικα πασχίζουν ἀρχαιολόγοι να βροῦν ἕναν εἱρμό
σς τεμάχια που ἡ ἱστορία μακρυά της πέταξε
τα βουβαμένα θρύψαλα κοίτονται στη γῆ
οὔτε ἕνα βῆμα πιστοῦ δεν τα ταράζει
καμιά σκιά δεν ἀντηχεῖ στα ἐρείπια
κι αὐτά προδῶσαν τον περίπατό μου
ὁ σκοπός του χάθηκε στη μακρισμένη ἀπό την ἄναστρη σκεπή τῆς νύχτας
και τῆς ἱστορίας μου ὁ εἱρμός χάθηκε, δεν ἀναβρίσκεται.
Ἐζήλεψα τους κρύους λιθίνους ὄγκους
που στέκουν ἐδῶ ἀμίλητοι αἰῶνες τώρα
γροικόντας περασμένων συγκινήσεων τη γλυκειά ἀχῶ.
«Ποιήματα», 1933
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου