"Εις το φεγγάρι" ποίημα του Γεωργίου Ζαλοκώστα (1805 - 1858)

 .............................................................

Γεώργιος Ζαλοκώστας (1805 - 1858)

Εις το φεγγάρι

ΧΑΡΑ τῆς πρώτης μου ζωῆς, Φεγγάρι άγαπημένο,
Συ δεν πονεῖς, ἐγώ πονῶ·
Γιατί ψηλά στον οὐρανό
Κρεμιέσαι λυπημένο;

Ἐσύ ποῦ χρύσονες τη γῆ και ἐμάγευες το κῦμα,
Γιατί μοῦ ῥίχνεις φῶς πικρό,
Σα να φωτᾷς ἕνα νεκρό
Ποῦ κοίτεται στο μνῆμα ;

Φεγγάρι! στο βασίλειό σου μη κατοικοῦν ἀγγέλοι
Και ὁ ἄγγελός μου κατοικεῖ;
Μη, φίλημα πικρό ἀπό κεῖ,
Την λάμψι σου μοῦ στέλλει;

Το φῶς σου ἂν ᾖναι φίλημα, μυστήριο χυμένο
Ἀπό τοῦ γυιοῦ μου την ψυχή,
Ὤχ, ἄκουσέ μου μιαν εὐχή,
Φεγγάρι ἀγαπημένο!

Ὤχ, λάβε αὐτόν τον στεναγμό και πέ του, δεν φοβᾶται
Ἄλλην ὁ νοῦς μου συμφορά—
Κάθε μου πὀθος και χαρά
Στο χῶμά του κοιμᾶται.

Αὐτά, Φεγγάρι, σοῦ ζητῶ και πέ του, ἂν σ’ ἐρωτήσῃ
Πότε θα παύσουν οἱ καϋμοί,
Ὅταν μια ἀχτίδα σου χλωμή
Την πλάκα μου φωτίσῃ.