"Δεν είναι θεομηνία είναι ιδεολογία" έγραψε ο Θωμάς Τσαλαπάτης ("Εφημερίδα των Συντακτών", 30.1.2022)

............................................................... 

    Δεν είναι θεομηνία είναι ιδεολογία

έγραψε ο Θωμάς Τσαλαπάτης ("Εφημερίδα των Συντακτών", 30.1.2022)

Ο ρόλος του κρατικού μηχανισμού είναι απλώς να διαχειρίζεται την οργή με όποιον τρόπο κρίνει σκόπιμο.

Αυτές είναι οι εικόνες μιας κοινωνίας που πεθαίνει σπρωγμένη από την ανικανότητα και την αδιαφορία των αρχόντων της. Μιας κοινωνίας που το καλοκαίρι καίγεται, το φθινόπωρο πνίγεται και τον χειμώνα ξεπαγώνει. Μία και μόνο μέρα χιονόπτωσης ήταν αρκετή για να παραλύσει η πρωτεύουσα, να κοπούν όλες οι αρτηρίες της και να μείνει χωρίς ρεύμα ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της.

Τις υπόλοιπες μέρες, όταν δηλαδή ο καιρός κυμαίνεται σε κανονικές τιμές, έχουμε την τύχη να πεθαίνουμε από τον κορονοϊό αγγίζοντας τους υψηλότερους δείκτες της Ευρώπης. Δεν είναι χώρα, είναι παγίδα θανάτου.

Δεν είναι μόνο η αναλγησία, η αδιαφορία και ο κυνισμός της άθλιας κυβέρνησης που εξοργίζουν. Είναι το γεγονός πως διοικούμαστε από μια δράκα εντυπωσιακά άχρηστων ανθρώπων. Ανθρώπων που ονομάζουν το κάθε φυσικό φαινόμενο θεομηνία και όταν τελικά η αφήγησή τους αρχίζει να μπάζει νερά κατηγορούν οτιδήποτε βρουν εύκαιρο. Τα δέντρα που πέφτουν, τους ανέμους που φυσάνε, τα νερά που κυλάνε και το χιόνι που πέφτει. Περιγράφουν έτσι την κάθε συνθήκη ως μοναδική προσπαθώντας να αποφύγουν να απολογηθούν για τη μία και σταθερή και μόνιμη αχρηστία τους.

Στη νέα συνθήκη που έχουν δομήσει μέσα σε κάτι περισσότερο από δυο χρόνια το κράτος εκφράζεται πρωτίστως ως απουσία. Μια απουσία συνολική στην Υγεία, την Παιδεία, τον δημόσιο χώρο, την ασφάλεια και την προστασία. Δεν είναι θεομηνία, είναι ιδεολογία. Είναι η πρακτική εφαρμογή της αντίληψης αυτής που λέει πως το κράτος δεν πρέπει να προσφέρει τίποτα και σε κανέναν. Πως το κάθε άτομο είναι υπεύθυνο για την υγεία του, την παιδεία του, την επιβίωσή του και κανείς δεν πρόκειται να το βοηθήσει.

Ο ρόλος του κρατικού μηχανισμού είναι απλώς να διαχειρίζεται την οργή με όποιον τρόπο κρίνει σκόπιμο. Μέσα από τα γελοία κανάλια και λοιπά ΜΜΕ που συντονισμένα θα αναπαραγάγουν μια βολική αφήγηση και θα στρέψουν ταυτόχρονα τα πυρά τους εκεί που θέλει ο εντολοδόχος τους (σήμερα στην εταιρεία που διαχειρίζεται την Αττική Οδό).

Στη συνέχεια υποσχόμενος αποζημιώσεις της πλάκας για να κλείσει στόματα καλύπτοντας τις άμεσες (και μόνο) ανάγκες των ανθρώπων που παράτησε στη μοίρα τους. Και, τέλος, με μαζική καταστολή, περιορισμό και ξύλο από το μόνο κομμάτι του κρατικού μηχανισμού που φαίνεται να εκτιμά και να χρησιμοποιεί αποτελεσματικά η κυβέρνηση, την αστυνομία.

Και δεν θα μπορούσε να υπάρξει πιο ταιριαστή φιγούρα για να ενσαρκώσει την απουσία αυτή από τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Εναν τύπο που συνεχίζει τις διακοπές του καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους με το χαμόγελο του περαστικού παρατηρητή, έναν τύπο που δεν θα απολογηθεί για τίποτα όπως ένα παιδί που κάνει καταστροφές σε ένα σπίτι που έχει κληρονομήσει, έναν τύπο φορέα της έπαρσης που φέρνουν τα τρύπια πτυχία ενός ανεδαφικού τεχνοκρατισμού της κονσέρβας.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης επάξια κατάφερε να γίνει ο πρώτος πρωθυπουργός της χώρας του οποίου το επώνυμου θα φιγουράρει σε υβριστικά συνθήματα σε κάθε ευκαιρία. Από συνθήματα σε γήπεδα και συναυλίες, ανθρώπους που πετιούνται μπροστά σε κάμερες και γκράφιτι σε τρένα. Δεδομένου ότι κάτι τέτοιο δεν συνέβη για κανένα πρωθυπουργό ακόμα και μέσα στην κρίση, μπορούμε να μιλάμε για επίτευγμα.

Οι απανωτές καταστροφές και η εποχική παραλλαγή τους δεν είναι άσχετες με την υπόλοιπη κατάσταση της χώρας τις στιγμές της κανονικότητας. Την ακρίβεια των προϊόντων, την εκτίναξη της τιμής του πετρελαίου και του ηλεκτρικού, τα νοίκια που φτάνουν στα ύψη, την ολοένα και αθλιότερη κατάστασης στα νοσοκομεία της χώρας. Οι θεομηνίες είναι η εκδήλωση της μαζικής φτώχειας με άλλα μέσα. Είναι μια βίαιη εμφάνιση του δημόσιου χώρου ως κινδύνου σε έκτακτες συνθήκες, ακριβώς γιατί το κράτος αποφασίζει να απουσιάζει και ο καθένας καλείται να επιβιώσει από μόνος του.

Μέσα σε αυτήν την αδίστακτη συνθήκη τα λόγια, οι αντιπολιτευόμενες δηλώσεις και οι κριτικές δεν είναι αρκετές. Αυτό που χρειάζεται είναι η έμπρακτη αλλαγή παραδείγματος. Η αλληλεγγύη όχι απλώς ως ένας τρόπος να επιβιώνουμε συλλογικά στις δύσκολες καταστάσεις αλλά ως ο τρόπος με τον οποίο μπορεί να οικοδομηθεί εκ νέου ο κοινωνικός δεσμός.

Ο άλλος δρόμος είναι ο αφανισμός.