Δύο ποιήματα της Έμιλι Ντίκινσον (1830-1886) μεταφρασμένα από τον συγγραφέα και φίλο στο fb Κώστα Κουτσουρέλη (facebook, 6.1.2022)

 .............................................................

                  Έμιλι Ντίκινσον (1830 - 1886)

Πέθανα – κι άκουσα μιας μύγας τη βουή –
μες στο δωμάτιο η σιγή έλεγες μοιάζει
όπως του ανέμου η ανόθευτη σιγή
τότε που η θύελλα – για μια στιγμή – κοπάζει –

Τα μάτια γύρω – είχαν στεγνώσει πια –
οι ανάσες ξαναβρίσκαν τον ρυθμό τους
γι’ αυτήν την έσχατη Εισβολή – του Βασιλιά
τα Επιφάνεια εκεί – μες στους ανθρώπους

 
Ό,τι δικό μου ήτανε να μοιραστεί –
τα υπάρχοντά μου έστω αυτά τα λίγα –
είχα από πριν ορίσει σε ποιον να δοθεί –
και τότε μπήκε στο δωμάτιο μια μύγα –

Μ’ έναν γαλάζιο βόμβο – αβέβαιο – δειλό –
στάθηκε ανάμεσα στο φως – κι εμένα –
και τότε μού ’λειψε κάθε παράθυρο –
και τότε φως να δω δεν μου ’μεινε κανένα –


............................................................



Η επιτυχία είν’ πιο γλυκιά
για εκείνους που αποτύχαν.
Το νέκταρ εκτιμούν σωστά
φαρμάκι όσοι γευτήκαν.

Ο πορθητής που τον υμνούν
κραυγές ουρανομήκεις
δεν νιώθει τόσο καθαρά
τη σημασία της νίκης

όσο ο πεσμένος πρόμαχος
που ενώπιον του θανάτου
ακούει τις άγριες ιαχές
των θριαμβευτών στ’ αυτιά του !

ΕΜΙΛΥ ΝΤΙΚΙΝΣΟΝ