"Λήθη" & "Καλλιπάτειρα" - δύο ποιήματα του Λορέντζου Μαβίλη (1860 - 1912)

 ..............................................................

Λορέντζος Μαβίλης (1860 - 1912)

Λήθη

Καλότυχοι οι νεκροί που λησμονάνε
την πίκρια της ζωής. Όντας βυθίσει
ο ήλιος και το σούρουπο ακλουθήσει,
μην τους κλαις, ο καημός σου όσος και να ‘ναι.


Τέτοιαν ώρα οι ψυχές διψούν και πάνε
στης λησμονιάς την κρουσταλλένια βρύση·
μα βούρκος το νεράκι θα μαυρίσει,
α στάξει γι’ αυτές δάκρυ όθε αγαπάνε.


Κι αν πιουν θολό νερό ξαναθυμούνται,
διαβαίνοντας λιβάδια από ασφοδίλι·
πόνους παλιούς, που μέσα τους κοιμούνται.


Α δε μπορείς παρά να κλαις το δείλι,
τους ζωντανούς τα μάτια σου ας θρηνήσουν:
θέλουν - μα δε βολεί να λησμονήσουν.

Καλλιπάτειρα

«Ἀρχόντισσα Ροδίτισσα, πῶς μπῆκες;
Γυναῖκες διώχνει μια συνήθεια ἀρχαία
ἐδῶθε.» «Ἔχω ἕνα ἀνίψι, τον Εὐκλέα,
τρία ἀδέρφια, γιό, πατέρα, Ὀλυμπιονίκες·

να με ἀφήσετε πρέπει, Ἑλλανοδίκες,
κι ἐγώ να καμαρώσω μες τα ὡραῖα
κορμιά, που για το ἀγρίλι τοῦ Ἡρακλέα
παλεύουν, θαυμαστές ψυχές ἀντρίκειες.

Με τες ἄλλες γυναῖκες δεν εἶμ᾿ ὅμοια·
στον αἰῶνα το σόι μου θα φαντάζει
με τῆς ἀντρειᾶς τ᾿ ἀμάραντα προνόμια·

με μάλαμα γραμμένο το δοξάζει
σε ἀστραφτερό κατεβατό μαρμάρου
ὕμνος χρυσός, τοῦ ἀθάνατου Πινδάρου.»