"Η αποδιάρθρωση του λαού της Αριστεράς" έγραψε ο Χρήστος Λάσκος* ("Εφημερίδα των Συντακτών", 4.7.2019)

Η αποδιάρθρωση του λαού της Αριστεράς

 

 

έγραψε ο Χρήστος Λάσκος* ("Εφημερίδα των Συντακτών", 4.7.2019)

 

Αν επιβεβαιωθούν τελικά οι δημοσκοπικές προβλέψεις, θα γίνει επιτακτική η απαίτηση για μια πειστική εξήγηση από την ηγεσία της κυβέρνησης. Οσα μέχρι στιγμής ακούγονται διακρίνονται σε δύο κατηγορίες ερμηνείας: Η πρώτη, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, αποδίδει τη μεγάλη ήττα σε επικοινωνιακές, εν τέλει, αιτίες – «Ο κόσμος δεν κατάλαβε», «Εμείς δεν τα είπαμε καλά» κ.λπ. Αυτό το είδος ερμηνείας θεωρεί δεδομένο πως τα όσα έγιναν ήταν κατά βάση καλώς καμωμένα, αλλά οι δημιουργοί τους δεν καρπώθηκαν τα πολιτικά οφέλη από το θετικό τους έργο.

Η δεύτερη δεν συνιστά καν ερμηνεία, στο μέτρο που δεν βλέπει κάποιο μεγάλο πρόβλημα. Ακούμε συχνά στην τηλεόραση στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και της… Προοδευτικής Συμμαχίας –προχθές ήταν ο Νίκος Μπίστης– να ισχυρίζονται πως, παρ’ όλες τις σχετικές προβλέψεις, δεν επήλθε και κατάρρευση (!) στις ευρωεκλογές. Αντιθέτως, ο ΣΥΡΙΖΑ (ή η Προοδευτική Συμμαχία;) έχει εγκατασταθεί, με το καθόλου ευκαταφρόνητο 23%, ως ο δεύτερος πόλος του πολιτικού μας συστήματος.

Νομίζω πως, εφόσον διατηρηθούν οι ίδιες ερμηνείες, μετά και τις 7 Ιουλίου, το σήμα θα είναι πως έχει χαθεί κάθε επαφή με την πραγματικότητα – πράγμα που θα ανοίξει τον δρόμο για το οριστικό pasokification. Δείκτης, άλλωστε, αυτής της αποδρομής είναι, κατά τη γνώμη μου, και ο τρόπος της προεκλογικής καμπάνιας από μέρους των στελεχών του κυβερνητικού κόμματος: όλο και περισσότερο ατομικές διαφημίσεις, ολόκληρα σκετσάκια με πρωταγωνιστή τον υποψήφιο βουλευτή, σε έναν διαγκωνισμό που μοιάζει να έχει ως μότο το «Ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Πράγματα ασύλληπτα για αριστερά κόμματα μέχρι πρόσφατα.

Αν όμως δεν είναι αυτές οι ερμηνείες τότε ποιες είναι; Πώς φτάσαμε ως εδώ; Πώς φτάσαμε, δηλαδή, στο θλιβερό σημείο που μια απαξιωμένη Δεξιά, έτοιμη για το «χρονοντούλαπο», που έλεγε συχνά κι ο πρωθυπουργός, αποτίοντας και έτσι φόρο τιμής στον παπανδρεϊσμό, βρέθηκε να καλπάζει προς μια πολύ μεγάλη εκλογική νίκη; Πώς αυτός ο ελάχιστος πραγματικά ηγέτης της Δεξιάς, για τον οποίο φίλος λέει πως, αν έτρεχε μόνος, θα έβγαινε δεύτερος, καταφέρνει –χωρίς, μάλιστα, να κρύβει ιδιαίτερα τις θατσερικές του προτιμήσεις– να κερδίζει με μεγάλη διαφορά;

Η εξήγηση, νομίζω, είναι προφανής. Δεν υπάρχει κοινωνικό μέτωπο να του αντισταθεί. Ο λαός της Αριστεράς είναι τόσο αποδιαρθρωμένος, τόσο ηττημένος, χωρίς ηθικό, με μηδενικές προσδοκίες, που είναι αδύνατον να αντιτάξει την απάντηση που θα άρμοζε στον επιθετικό θατσερισμό, που απειλεί απροκάλυπτα.

Αυτό, λοιπόν, που εξηγεί την επικείμενη κατίσχυση της Δεξιάς είναι η απόσυρση του λαού της Αριστεράς, την ίδια στιγμή που ο λαός της Ιδιοκτησίας, παραδόξως αλληλέγγυος στο εσωτερικό του και με περισσή αυτοπεποίθηση, αντεπιτίθεται, αναπτύσσοντας πάθη και συναισθήματα για χρόνια καταπιεσμένα υπό το κράτος της ριζοσπαστικοποίησης της ελληνικής κοινωνίας και της απαίτησής της, εξαιρετικά δυναμικής μέχρι το 2015, να πάρει στα χέρια της τη δική της ζωή.

Γι’ αυτό νικάει αυτή η Δεξιά. Γιατί ο λαός της Αριστεράς αποδιαρθρώθηκε, κατακερματίστηκε, αποσύρθηκε, έγινε ανθρώπινη σκόνη, που παλεύει να τα βγάλει πέρα σε ένα –άθλιο και αιώνιο– παρόν, εκεί που ήταν για καιρό μια περήφανη κι ελπιδοφόρα κοινότητα στραμμένη προς το μέλλον.

Επιχείρησε δυο φορές να αλλάξει τη ζωή: την πρώτη, μέχρι το 2012, μέσα από τις μαζικές κινητοποιήσεις, με αποκορύφωμα τις πλατείες, τη δεύτερη, μέχρι το 2015, με την οργανωμένη πολιτική παρέμβαση με οδηγό τον ΣΥΡΙΖΑ. Ηττήθηκε και τις δύο. Και έκτοτε πέρασε σε μια φάση προϊούσας διάλυσης, εγκατάλειψης του πεδίου της μάχης, απόσυρσης. Αυτός ήταν ο λόγος για τον οποίο ο πολιτικός άξονας κινήθηκε όλο και δεξιότερα και κυριάρχησαν όλο κι εντονότερα οι αξίες της Δεξιάς, πολύ πριν ο θατσερικός της βραχίονας φτάσει στο σημείο να διεκδικήσει τη διακυβέρνηση.

Ετσι φτάσαμε στο σημερινό χάλι. Δείκτης, άλλωστε, της υπερδεξιάς μετατόπισης είναι και το γεγονός πως ισχυρότεροι εκλογικά «από τα αριστερά» του ΣΥΡΙΖΑ πόλοι αναδεικνύονται οι πιο αρχηγικοί και μεταπολιτικοί, όπως το ΜέΡΑ25 και η Πλεύση, και όχι οι πιο κινηματικοί.

Η ηγεσία, λοιπόν, του ΣΥΡΙΖΑ ελάχιστα φαίνεται να αντιλαμβάνεται τα συμβαίνοντα. Οσο κι αν υπεκφεύγει, όμως, για πόσο θα μπορεί να αρνείται τη δική της –μοναδική– συμβολή στη βασική αιτία της ιστορικής ήττας, την αποδιάρθρωση του λαού της Αριστεράς; Ισως για λίγες μόνο μέρες.

Και τώρα τι; Να κάνουμε την απόσυρση αφήγημα και να πορευτούμε μαζί της ιδιωτεύοντας από κοινού (sic); Κάθε άλλο. Η Δεξιά μπορεί να αποδειχθεί πολύ λιγότερο ισχυρή από ό,τι εμφανίζεται αυτήν τη στιγμή. Η καπιταλιστική κρίση είναι εδώ και θα δώσει πολλά ακόμη επεισόδια.

Οπως κι αν έχει, όμως, η βασική προϋπόθεση για την κοινωνική άμυνα και την αντεπίθεση είναι η ανασύνταξη του λαού της Αριστεράς. Πρακτικές που την ευνοούν είναι ό,τι περισσότερο χρειαζόμαστε σήμερα. Κι εδώ θα κριθεί μια Αριστερά άξια του ονόματός της.

* εκπαιδευτικός