«Διάσημα θύματα» Του Κωστή Παπαγιώργη (1947-2014) από τα «Υπεραστικά» (εκδ. Καστανιώτης, 2014)

..............................................................
 

·                                                                  «Διάσημα θύματα»

Του Κωστή Παπαγιώργη (1947-2014) από τα «Υπεραστικά» (εκδ. Καστανιώτης, 2014)

Η ΥΠΕΡΤΑΣΗ που παρατηρείται σε ορισμένους τομείς του δημόσιου βίου, καθώς οι λογής-λογής προβολείς της δημοσιότητας φωτίζουν μέχρι αποτυφλώσεως ορισμένα πρόσωπα, γεννάει μοιραία μια διάθεση επιθετικότητας και καταλαλιάς που δεν αργεί να βρει τα θύματά της. Το ζηλευτό προνόμιο της επωνυμίας, τόσο ανώδυνο για τους αδαείς, δεν αργεί να καταστεί άτρωτος ιός.

   Δεν εννοούμε ειδικά τους πολιτικούς, οι οποίοι ως δακτυλοδεικτούμενοι εκπρόσωποι του λαού, βρίσκονται μονίμως στο προσκήνιο. Την ασθένεια της δημοσιότητας, ο πολιτικός καταφέρνει να την περνάει στο πόδι γιατί, διάσημος μεταξύ διασήμων, έχει το κόμμα ή την κυβέρνηση ως φύλακα-θεράποντα ιατρό.

   Οι μεγάλοι – και ανίατοι συχνά – ασθενείς της διασημότητας είναι τα εκ φύσεως αδύναμα άτομα – ηθοποιοί, παρουσιαστές, αρθρογράφοι, συγγραφείς, καλλιτέχνες εν γένει – που, περνώντας από τον στενό ιδιωτικό βίο στην πανελλήνια αναγνώριση, κινδυνεύουν να συντριβούν κάτω από το βάρος του ίδιου του ονόματός τους. Αυτό το «πέρασμα», βέβαια, δεν είναι ποτέ απλό, γιατί ανατρέπει όλα τα δεδομένα του βίου. Ένας ηθοποιός, για παράδειγμα, νεαρής ηλικίας κατά κανόνα, αποφοιτά από τη σχολή του, παίρνει αποφάσεις και μετά κάνει το μεγάλο βήμα: χτυπά πόρτες, κινητοποιεί τις γνωριμίες, ασκεί τη γοητεία του για να επιτύχει συνεργασίες. Πριν ανέλθει στη σκηνή – τηλεοπτική ή θεατρική -, ζει ακόμα μέσα στον μικρό κύκλο φίλων και γνωστών. Είναι ένας απ’ όλους, μοιράζεται τον άσημο άρτο και την άσημη συντροφιά. Είναι, δηλαδή, κανονικός άνθρωπος.

   Δεν έχει σημασία αν διαθέτει την εξυπνάδα να χαίρεται την ανωνυμία του και να απολαμβάνει τα μυστικά του ιδιωτικού βίου. Το βασικό είναι ότι ζει μια ζωή η οποία θα αλωθεί βάναυσα μόλις το όνομά του και το πρόσωπό του θα αποβούν αναγνωρίσιμα. Από κει και πέρα αρχίζει η δοκιμασία. Το μαρτύριο πιο σωστά, γιατί αν λογαριάσουμε ότι ο Νεοέλληνας δεν είναι θωρακισμένο άτομο απέναντι στη θωπεία (κοινού, συναδέλφων, Τύπου και τηλοψίας), θα καταλάβουμε πόσο αδέξια υποδέχεται αυτή την τονωτική ανύψωση του εγώ του. Ο χτεσινός «κανένας» σήμερα γίνεται «κάποιος», το χτεσινό μηδέν σήμερα είναι μονάδα. Προβιβασμοί και μεταμορφώσεις!

   Κι όμως, όταν κοιμηθείς άσημος και ξυπνήσεις διάσημος, τις περισσότερες φορές χάνεις το πολυτιμότερο πράγμα: τον εαυτό σου. Ο κίνδυνος δεν προέρχεται από την ευνόητη υπερτίμηση της οικείας αξίας – σφάλμα που λίγο-πολύ όλοι μας διαπράττουμε για να επιβιώσουμε – όσο από την έμμονη αντίδραση του περίγυρου.

   Αίφνης, ο αρτισύστατος διάσημος ανακαλύπτει γύρω του μια στρατιά αντιπάλους που συνωμοτούν. Χλεύη, πρόγκα, συκοφαντία, υπονόμευση, διασυρμός, αμαύρωση γίνονται καθημερινό συσσίτιο. Δεν είναι πια ο τάδε που φρόντιζε τα του οίκου του, είναι η αξία που κάποιοι θέλουν να την γκρεμίσουν. Σαν τους αμαρτωλούς μονάρχες, λοιπόν, αρχίζει να τρέμει για τον εαυτό του, να φοβάται τους αυλικούς και τους φύλακες, να υποψιάζεται ακόμα και την προσφορά του νερού.

   Ο χτεσινός αμέριμνος γίνεται αυθωρεί διωκόμενος, θύμα, θήραμα των αντιπάλων. Όσο για τη συμπεριφορά και την ωρίμανση της προσωπικότητας, ο χρόνος έχει δείξει ότι αν ένας άνθρωπος βρεθεί ανάμεσα στην ανάδειξη και στην εκμηδένιση, αυτό που τελικά τον διαπλάθει και τον μπολιάζει δια παντός δεν είναι ο ενθουσιασμός της ανάδειξης, αλλά ο τρόμος μπροστά στην εκμηδένιση. «Δημιουργεί» πια όχι για να χαρεί, αλλά για να μη δώσει χαρά στους εχθρούς του.