..............................................................
Σάμουελ Μπέκετ (1906 - 1989)
Σάμουελ Μπέκετ (1906 - 1989)
ΗΜΟΥΝ ΠΑΡΑΙΤΗΜΕΝΟΣ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΝΝΗΣΗ
Ήμουν παραιτημένος πριν από τη γέννηση, δεν γίνεται κι αλλιώς, γέννηση όμως έπρεπε να υπάρξει, ήταν εκείνος, εγώ ήμουν εντός, έτσι το βλέπω, ήταν εκείνος που έκλαψε, εκείνος που είδε το φως, εγώ δεν έκλαψα, εγώ δεν είδα το φως, αδύνατον να είχα φωνή, αδύνατον να είχα σκέψεις, κι εγώ μιλώ και σκέφτομαι, πράττω το αδύνατο, δεν γίνεται κι αλλιώς, ήταν εκείνος που είχε ζωή, εγώ δεν είχα ζωή, ζωή άξια λόγου, εξαιτίας μου, εγώ θα διηγηθώ την ιστορία, την ιστορία του θανάτου του, του θανάτου του μονάχα θα ήταν λειψή, λειψή για μένα, εάν κροταλίζει, εκείνος θα είναι, εγώ δεν θα κροταλίσω, εκείνος που θα πεθάνει, εγώ δεν θα πεθάνω, εκεί μπορεί να τον θάψουν, εάν τον βρουν, εγώ θα είμαι εντός, εκείνος θα σαπίσει, εγώ δεν θα σαπίσω, τίποτα δεν θα απομείνει από δαύτον παρά μόνο κόκαλα, εγώ θα είμαι εντός, τίποτα παρά μόνο σκόνη, εγώ θα είμαι εντός, δεν γίνεται αλλιώς, έτσι το βλέπω , το τέλος της ζωής του και του θανάτου του, πώς θα τα κουμαντάρει, να τα κουμαντάρει ως το τέλος, αδύνατον να γνώριζα, θα γνωρίζω, βήμα προς βήμα, αδύνατον να έλεγα, θα πω τώρα, δεν θα ξαναγίνει λόγος για μένα, μόνο για κείνον, για το τέλος της ζωής του και του θανάτου του, για την ταφή του εάν τον βρουν, αυτό θα είναι το τέλος, δεν θα συνεχίσω για τα σκουλήκια, για τα κόκαλα και τη σκόνη, δεν ενδιαφέρουν κανέναν, εκτός κι αν πλήττω μες στη σκόνη του, που θα με παραξένευε, όσο υπέρμετρα μέσα στη σάρκα του, εδώ παρατεταμένη σιωπή, ίσως εκείνος να πνιγεί, πάντα ήθελε να πνιγεί, δεν ήθελε να τον βρουν, δεν μπορεί να το θέλει τώρα, τότε πάντως ήθελε να πνιγεί, τότε δεν ήθελε να τον βρουν, νερό βαθύ και μια μυλόπετρα, παρόρμηση ξοδεμένη, σαν όλες τις άλλες, αλλά γιατί μια μέρα αριστερά, αριστερά και όχι αλλούθε, εδώ παρατεταμένη σιωπή, δεν θα υπάρχουν άλλα εγώ, ποτέ δεν θα ξαναπεί εγώ, ποτέ πια δεν θα ξαναπεί τίποτα, δεν θα ξαναμιλήσει σε κανέναν, κανείς δεν θα του ξαναμιλήσει, δεν θα ξαναμιλήσει στον εαυτό του, δεν θα σκέφτεται πια, θα συνεχίζει, εγώ θα είμαι εντός, θα φτάσει κάπου και θα σωριαστεί, γιατί εκεί και όχι αλλού, θα σωριαστεί και θα κοιμηθεί, άσχημα εξαιτίας μου, δεν μπορεί πλέον να σταθεί ακίνητος, εξαιτίας μου, δεν μπορεί πλέον να συνεχίζει, εξαιτίας μου, δεν του έχει απομείνει τίποτα από κεφάλι, εγώ θα του δίνω ό,τι χρειάζεται.
ΤΟΠΟΣ ΚΛΕΙΣΤΟΣ
Χώρος κλειστός. Γνωστά όσα υπάρχει λόγος να είναι γνωστά και να ειπωθούν. Μόνο ό,τι λέγεται υπάρχει. Πέρα απ' ό,τι λέγεται δεν υπάρχει τίποτα. Τι συμβαίνει στον στίβο δεν λέγεται. Αν υπήρχε λόγος θα ήταν γνωστό. Δεν ενδιαφέρει. Ούτε τη φαντασία. Χώρος αποτελούμενος από έναν στίβο και μια τάφρο. Ανάμεσά τους περιβάλλοντας τη δεύτερη ένα πλάτωμα. Χώρος κλειστός. Πέρα από την τάφρο δεν υπάρχει τίποτα. Τούτο είναι γνωστό γιατί υπάρχει λόγος να ειπωθεί. Στίβος μαύρος αχανής. Χωρά εκατομμύρια. Περιφερόμενους κι ακίνητους. Ούτε βλέπει ούτε ακούει ο ένας τον άλλο. Ούτε τον αγγίζει. Τίποτ' άλλο δεν είναι γνωστό. Βάθος τάφρου. Από το χείλος φαίνονται τα σώματα στον πυθμένα. Τα εκατομμύρια ακόμα εκεί. Μοιάζουν έξι φορές μικρότερα απ' ό,τι στην πραγματικότητα. Πυθμένας χωρισμένος σε ζώνες. Σκοτεινές και φωτεινές. Καταλαμβάνουν όλο το πλάτος. Τετράγωνες όσο παραμένουν φωτεινές. Μοιάζουν τετράγωνες. Μετά βίας χωρά σώμα μεσαίου μεγέθους. Ξαπλωμένο διαγωνίως. Μεγαλύτερο θα πρέπει να κουλουριαστεί. Έτσι είναι γνωστό το πλάτος της τάφρου. Θα ήταν σε κάθε περίπτωση. Αθροίζοντας τις φωτεινές ζώνες. Τις σκοτεινές. Υπερτερούν κατά πολύ οι δεύτερες. Ο χώρος είναι ήδη παλιός. Η τάφρος είναι παλιά. Στην αρχή ήταν ολόφωτη. Όλη φωτεινές ζώνες. Σχεδόν συγκινητικό. Με πλαίσιο μια αχνή σκιά. Η τάφρος μοιάζει ευθεία. Έπειτα επανεμφανίζεται ένα σώμα από τα πριν ιδωμένο. Κλείνει συνεπώς μια καμπύλη. Φωτεινότητα των φωτεινών ζωνών. Δεν καταπατά τις σκοτεινές. Αδαμάντινο το μαύρο εκείνων. Το ίδιο πυκνό στην άκρη και στο κέντρο. Καθέτως όμως διαχέεται ανεμπόδιστα. Ψηλά πάνω από το επίπεδο του στίβου. Τόσο ψηλά όσο βαθιά είναι η τάφρος. Στον μαύρο αέρα πύργοι από χλωμό φως. Όσες φωτεινές ζώνες τόσοι οι πύργοι. Τόσα τα σώματα τα ορατά στον πυθμένα. Το πλάτωμα παρακολουθεί την τάφρο σ' όλο της το μήκος. Σε ολόκληρη την περιφέρεια. Είναι σε επίπεδο ψηλότερο από τον στίβο. Ένα σκαλί ψηλότερα. Φτιαγμένο από φύλλα νεκρά. Υπόμνηση φύσης μοχθηρής. Είναι ξερά. Η ζέστη και ο ξηρός αέρας. Νεκρά αλλά όχι σαπισμένα. Θρυμματισμένα σχεδόν σκόνη. Πλατύ όσο για να χωρά ένας. Δύο ποτέ δεν διασταυρώνονται εκεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου