..............................................................
Χριστόφορος Λιοντάκης (1945-2019)
ΦΥΓΗ ΜΟΝΟΥ ΠΡΟΣ ΜΟΝΟ*
Ι
Ήχος κλεισμένος
Σε σταλαχτίτη
Και σταλαγμίτη ανάμεσα
Χώρος
Που αλλάζει διαστάσεις
Αόρατες με γυμνό οφθαλμό
Τα πράγματα ζούνε την ηδονή της σιωπής
Την οδύνη της ομιλίας
Μας τη χαρίζουν
Στη μαρμάρινη πλάκα
Γραμμένο τ' όνομα του προφήτη
Εσύ
Πώς τον μεταχειρίζεσαι τον προφήτη σου;
Εγώ
Πρωί μεσημέρι βράδυ
Τον αποκοιμίζω με ενέσεις καθημερινότητας
Σε ηλιοχτυπημένους δρόμους
Προσφέρεται υγρόν νηπενθές
Πυγολαμπίδες
Ρίχνουν κεραυνούς στην αλμυρή χλόη
Αλλοιώνουν τ' ατμοσφαιρικά δεδομένα
Μην περιμένεις τον αλέκτορα
Να σου θυμίσει την άρνηση
Της πρώτης άνοιξης
Μην αρνιέσαι
Πως κατάστρεψες την ισορροπία του τοπίου
Το μαρτύρησε η έκφραση της πετυχημένης φάρσας
Τότε που το τοπίο έγειρε
Κι εσύ
Κοίταζες με αμηχανία τις παλάμες σου
ΙΙ
Ξεφύγαμε από την αυλή των λογικών προβάτων
Οδοιπόροι ακούραστοι
Γνωρίσαμε τοπία με τρελούς
Που είχαν κατακτήσει την αγιότητα
Και τοπία με την προγραμματισμένη τρέλα
Να σέρνεται στους δρόμους
Από πολλά περάσαμε
Μα δε σταθήκαμε πουθενά.
ΙΙΙ
Εδώ
Στην όχθη της λογικής
Της εγκατάλειψης
Της άρνησης των παλιών ημερών
Μη ρωτάς για ό,τι βλέπεις
Το φως της αυριανής μέρας
Δεν θα ζητήσει ποτέ τη γνώμη σου
Μην προσπαθείς να μάθεις
Πότε θα 'ναι η σειρά σου
Μη λεηλατείς τα χαμόγελα που σου προσφέρουν
Κράτησε την ανάμνηση
Από το άρωμα κάποιας χειραψίας
Δεν είναι λίγη ανταμοιβή.
...V
Ζήσαμε σ' ώρες ασχημάτιστες
Με εθισμούς παράξενους
Πότε στο περιθώριο
Και πότε στο κέντρο
Ηφαιστειογενούς περιοχής
Δοσμένοι
Άλλοτε
Στη μυσταγωγία των πρωινών ωρών
Κι άλλοτε
Στην τελετή των διαδοχικών αποκαλύψεων
Με προσωπεία πάντα πρόχειρα
Και δάχτυλα καλογυμνασμένα
Έτοιμα για κάθε περίσταση
Καμιά βροχή
Κανένας άνεμος
Δεν τάραξε την απομόνωσή μας
Μήτε που βρέθηκε χέρι ανθρώπινο
Να 'ρθει κοντά μας
Την όψη μας την πλύναμε
Μακριά από καθαρτικούς κρουνούς
Στο τέλμα μας
Στο λιγοστό νερό μας.
...ΙΧ
Ξέρεις έτσι κι αλλιώς
Πως ύστερα απ' αυτό
Θα τριγυρνάς και πάλι
Μέσα στο άδειο
Κι όμως στέκεις ένθεος
Μπροστά στη νέα υπόσχεση
Άλλη μια φορά
Άλλη μια φορά!
Αχ η κρυφή σου πίστη για το πλήρωμα των εναντίων
Που κάποτε φτάνει
Και τότε
Το κατακτημένο σε χλευάζει
Τα λάφυρά σου
Ήχοι φυλακισμένοι
Που δεν τολμάς να ελευθερώσεις
Νομίσματα
Με τη μορφή έκπτωτου αυτοκράτορα.
Χ
Τρομάζεις να διαβείς την απόσταση
Που χωρίζει τη μια ρυτίδα από την άλλη
Ψάχνεις να βρεις
Και χάνεις περισσότερα
Τίποτα δεν αλλάζει
Τα πράγματα θυμούνται σιωπηλά
Βαρέθηκες
Την αναζήτηση του προσωπείου
Που θα συμφιλιώσει
Προγονικές γκριμάτσες κι ευγενικά μισόλογα
Με απόκρυφους ήχους
Που θ' αλλάξει το νόμο της ζούγκλας
Και θ' απαλλάξει τη νύχτα από τις ενέδρες
Βαρέθηκες την αβεβαιότητα της φυγής
Αποφάσισε λοιπόν να ζήσεις
Έτσι μόνο θα σου δοθεί
Η χάρη του θανάτου.
Χριστόφορος Λιοντάκης (1945-2019)
ΦΥΓΗ ΜΟΝΟΥ ΠΡΟΣ ΜΟΝΟ*
Ι
Ήχος κλεισμένος
Σε σταλαχτίτη
Και σταλαγμίτη ανάμεσα
Χώρος
Που αλλάζει διαστάσεις
Αόρατες με γυμνό οφθαλμό
Τα πράγματα ζούνε την ηδονή της σιωπής
Την οδύνη της ομιλίας
Μας τη χαρίζουν
Στη μαρμάρινη πλάκα
Γραμμένο τ' όνομα του προφήτη
Εσύ
Πώς τον μεταχειρίζεσαι τον προφήτη σου;
Εγώ
Πρωί μεσημέρι βράδυ
Τον αποκοιμίζω με ενέσεις καθημερινότητας
Σε ηλιοχτυπημένους δρόμους
Προσφέρεται υγρόν νηπενθές
Πυγολαμπίδες
Ρίχνουν κεραυνούς στην αλμυρή χλόη
Αλλοιώνουν τ' ατμοσφαιρικά δεδομένα
Μην περιμένεις τον αλέκτορα
Να σου θυμίσει την άρνηση
Της πρώτης άνοιξης
Μην αρνιέσαι
Πως κατάστρεψες την ισορροπία του τοπίου
Το μαρτύρησε η έκφραση της πετυχημένης φάρσας
Τότε που το τοπίο έγειρε
Κι εσύ
Κοίταζες με αμηχανία τις παλάμες σου
ΙΙ
Ξεφύγαμε από την αυλή των λογικών προβάτων
Οδοιπόροι ακούραστοι
Γνωρίσαμε τοπία με τρελούς
Που είχαν κατακτήσει την αγιότητα
Και τοπία με την προγραμματισμένη τρέλα
Να σέρνεται στους δρόμους
Από πολλά περάσαμε
Μα δε σταθήκαμε πουθενά.
ΙΙΙ
Εδώ
Στην όχθη της λογικής
Της εγκατάλειψης
Της άρνησης των παλιών ημερών
Μη ρωτάς για ό,τι βλέπεις
Το φως της αυριανής μέρας
Δεν θα ζητήσει ποτέ τη γνώμη σου
Μην προσπαθείς να μάθεις
Πότε θα 'ναι η σειρά σου
Μη λεηλατείς τα χαμόγελα που σου προσφέρουν
Κράτησε την ανάμνηση
Από το άρωμα κάποιας χειραψίας
Δεν είναι λίγη ανταμοιβή.
...V
Ζήσαμε σ' ώρες ασχημάτιστες
Με εθισμούς παράξενους
Πότε στο περιθώριο
Και πότε στο κέντρο
Ηφαιστειογενούς περιοχής
Δοσμένοι
Άλλοτε
Στη μυσταγωγία των πρωινών ωρών
Κι άλλοτε
Στην τελετή των διαδοχικών αποκαλύψεων
Με προσωπεία πάντα πρόχειρα
Και δάχτυλα καλογυμνασμένα
Έτοιμα για κάθε περίσταση
Καμιά βροχή
Κανένας άνεμος
Δεν τάραξε την απομόνωσή μας
Μήτε που βρέθηκε χέρι ανθρώπινο
Να 'ρθει κοντά μας
Την όψη μας την πλύναμε
Μακριά από καθαρτικούς κρουνούς
Στο τέλμα μας
Στο λιγοστό νερό μας.
...ΙΧ
Ξέρεις έτσι κι αλλιώς
Πως ύστερα απ' αυτό
Θα τριγυρνάς και πάλι
Μέσα στο άδειο
Κι όμως στέκεις ένθεος
Μπροστά στη νέα υπόσχεση
Άλλη μια φορά
Άλλη μια φορά!
Αχ η κρυφή σου πίστη για το πλήρωμα των εναντίων
Που κάποτε φτάνει
Και τότε
Το κατακτημένο σε χλευάζει
Τα λάφυρά σου
Ήχοι φυλακισμένοι
Που δεν τολμάς να ελευθερώσεις
Νομίσματα
Με τη μορφή έκπτωτου αυτοκράτορα.
Χ
Τρομάζεις να διαβείς την απόσταση
Που χωρίζει τη μια ρυτίδα από την άλλη
Ψάχνεις να βρεις
Και χάνεις περισσότερα
Τίποτα δεν αλλάζει
Τα πράγματα θυμούνται σιωπηλά
Βαρέθηκες
Την αναζήτηση του προσωπείου
Που θα συμφιλιώσει
Προγονικές γκριμάτσες κι ευγενικά μισόλογα
Με απόκρυφους ήχους
Που θ' αλλάξει το νόμο της ζούγκλας
Και θ' απαλλάξει τη νύχτα από τις ενέδρες
Βαρέθηκες την αβεβαιότητα της φυγής
Αποφάσισε λοιπόν να ζήσεις
Έτσι μόνο θα σου δοθεί
Η χάρη του θανάτου.
*Σημείωση: Τα αποσπάσματα είναι από την ποιητική συλλογή του Χριστόφορου Λιοντάκη "Εικόνες που επιμένουν" (Βραβείο Ακαημίας Αθηνών "Κώστα & Ελένης Ουράνη" 2012, εκδ. Γαβριηλίδης, Αναθεωρημένη Οριστική έκδοση, 2012)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου