"Όταν υπάρχει μία πληγή..." από τη φίλη στο fb Christina Mavropoulou (facebook, 5.7.2019)

..............................................................


"Όταν υπάρχει μία πληγή..."

από τη φίλη στο fb Christina Mavropoulou (facebook, 5.7.2019)

«Όταν υπάρχει μία πληγή στο σώμα μας, πρώτα πρέπει να γιατρευτεί και να κλείσει, και μετά μπορείς να την αγγίξεις. Μα αν την αγγίξεις πολύ νωρίς, μολύνεται, αιμορραγεί» (…) λέει ένας γιατρός στο ντοκυμαντέρ του Πατρίσιο Γκουσμάν La memoria obstιnada , για τη Χιλή του ερεβώδους και φασίστα Πινοτσέτ, που σχεδόν μισό αιώνα μετά το πραξικόπημα, εξακολουθεί να μολύνει τα πάντα.
Σκέφτομαι τις εκλογές, κυρίως το οζώδες τέλμα, (μου κόλλησε ο χαρακτηρισμός που χρησιμοποίησε τις προάλλες ο φίλος Μάρκος) την ένδεια και την παροιμιώδη ανεπάρκεια όλου του φάσματος προς τα αριστερά, τα εκφυλιστικά και πελατειακά (εάν όχι λούμπεν) χαρακτηριστικά του «χώρου» και ενόσω θέλω να γράψω κάτι, διαπιστώνω πως είμαι σε μία κατάσταση κάπως, όπως την περιγράφει ο Τίτος Πατρίκιος, «Ξεκίνησα να γράψω κάτι μα το ξέχασα. Δεν υπήρχε τίποτ' άλλο από σένα».

Δεν μου αρέσει διόλου αυτό… Έτσι και αλλιώς ξεκουρδίζομαι εύκολα και μόνη μου. Δεν χρειάζομαι ένα «παράγοντα», τέτοιο που δυνητικά προκαλέσει να εκσφενδονιστούν με δύναμη τα τελευταία ελατήρια και οι εναπομείναντες βίδες. I am a mess, το αναγνωρίζω. Έχοντας αναγνωρίσει, εσωτερικά για άλλη μία φορά, το πρόβλημα αφήνομαι και μπαίνω πάλι σε εγκεφαλική δίνη, παίζοντας με τη μνήμη και τη λήθη, που συν-αποτελούν επαναλαμβανόμενα ερωτήματα, που μοιάζουν με την θετική και την αρνητική πλευρά των ανθρωπίνων ενεργειών, καθώς και με τη στάση στη διάρκεια της ζωής, σε σχέση με αυτά που όντως έχουν σημασία.

Τι έχει άραγε σημασία; Διλήμματα δεν έχω , δεν μου άρεσαν ποτέ. Άσε που συμφωνώ και με αυτό που είχε γράψει ο Ντανιέλ Μπενσαίντ ότι «η λογική του μικρότερου κακού» οδηγεί με βεβαιότητα στο «χείριστο». Το βλέπουμε δεκαετίες τώρα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Το έχουμε δει τόσες φορές σε τόσες χώρες. Η στάση μου, όσο mess και να είμαι, είναι σταθερή σχεδόν από την έναρξη της «καριέρας» μου ως ψηφοφόρου.

Από την άλλη, δεν νοιώθω κάποια ματαίωση έτσι κι αλλιώς. Πολιτικά εννοώ. Αλλά αυτό τον εκφυλισμό δεν τον είχα καν διανοηθεί. Ωστόσο θα έπρεπε. Τι μουρμουράω τόσα χρόνια για τη στρατηγική του κοινωνικού κατακερματισμού; Έγινα γραφική τσάμπα και βερεσέ. Σιγά μην άφηνε κάποιο χώρο αλώβητο.
Ούτε τις προσωπικές σχέσεις φυσικά. Κανείς πλέον δεν πιστεύει κανένα. Είναι χαρακτηριστική η τελευταία διαπιστωθείσα τάση των ενηλίκων, της δραπέτευσης στο φαντασιακό. Όταν το πραγματικό είναι εκεί μπροστά τους, είτε εξαφανίζονται έντρομοι, είτε το βασανίζουν για να φύγει ώστε πουν στο τέλος, «το είχα προβλέψει» ( Self-fulfilling prophecy). Ετσι αφήνονται να βυθιστούν και πάλι στη γνώριμη, άρα και ανακουφιστική κατάσταση του πόνου όπου βασιλεύει η λήθη. Όταν υφίστασαι πόνο η λήθη είναι μία σχεδόν αυτόματη απόκριση. Ενώ η πορνογραφία έχει αντικαταστήσει τη σεξουαλική ζωή και ολοένα και περισσότερο τα ερωτικά υποκείμενα απορρίπτονται όταν δεν ταιριάζουν με τους «εικονικούς ανθρώπους».

Και τελικά πως αναγνωρίζουμε πλέον πως είμαστε ακόμη ζωντανοί; Και θυμήθηκα τον δυστοπικό κόσμο του 2046, της ταινίας του Wong Kar Wai, Ο κόσμος ενώνεται από τεράστιους σιδηροδρόμους, και μοναχικές ψυχές παίρνουν το τρένο για το 2046, ένα μέρος όπου δεν υπάρχει θλίψη ή απώλεια, για να ξαναβρουν τις χαμένες αγάπες τους. Κανείς δεν έχει γυρίσει ποτέ από κει, εκτός από τον αφηγητή. Επομένως δεν ξέρουμε εάν όντως ισχύει ή όχι. Το μόνο που διανοούμαστε είναι πως η αγάπη πονάει αλλά ίσως είναι και ο μοναδικός τρόπος να παραμείνει κανείς ζωντανός. Και με τούτα και με εκείνα, έβαλα να δω το βίντεο με το Casta Diva και εικόνες της ταινίας… Και ω! τι τραγικό λάθος! Από το ΥΤ μου επιτέθηκε η πάνχαζη διαφήμιση του «υποψηφίου» Κ. Χατζηδάκη… 

https://www.youtube.com/watch?v=Vq0HCQheT6U

Τα πήρα κράνα που λένε… Βάζω το κράνος μου λοιπόν και αποχωρώ με ελαφρά…


Photo- Children surreal nightmare by Arthur Tress

41