.............................................................
Τέλος εποχής;
Με τις εκλογές της 7ης Ιουλίου έπεσαν, νομίζω, οι τίτλοι τέλους μιας ολόκληρης δεκαετίας.
Η καπιταλιστική κρίση είναι ακόμη εδώ -ό,τι κι αν λένε οι πυλώνες (sic) του εθνικού μας δικομματισμού- αλλά οι πολιτικές, ιδεολογικές και πολιτισμικές της συνέπειες ακολουθούν νέες τροχιές.
Τα εκλογικά αποτελέσματα, με την εξαίρεση του εξοβελισμού από το κοινοβούλιο του ήδη ψόφιου σκύλου που ακούει στο όνομα Χρυσή Αυγή, υπήρξαν πολύ άσχημα για την κοινωνική πλειοψηφία. Δεν είναι μόνο το εξαιρετικά μεγάλο 40% του υπερδεξιού-θατσερικού πυλώνα που το δείχνει. Εξίσου, αν όχι περισσότερο, ανησυχητική είναι και η εμπέδωση ενός ισχυρού δικομματισμού, που ενδυναμώνει ιδιαίτερα το σύστημα.
Θέλω να πω, όταν τα τρία μεγαλύτερα κόμματα στην Ελλάδα συγκεντρώνουν άνω του 80% των ψήφων, αποδεχόμενα τη μνημονιακή «διευθέτηση», ως εκ των ων ουκ άνευ και αδιαμφισβήτητο πλαίσιο, ακόμη και στις «λεπτομέρειές» του, η συστημική σταθεροποίηση έχει, εν πολλοίς, επιτευχθεί, η νέα «κανονικότητα» είναι ήδη εγκαθιδρυμένη.
Στοιχεία αυτής της «κανονικότητας», που τόσο αντιπάλεψε ο εργαζόμενος και φτωχός κόσμος στην Ελλάδα στα πέντε πρώτα χρόνια της κρίσης, εγκαθίσταντο την τελευταία τετραετία μέρα τη μέρα, επιλογή την επιλογή, παράλειψη την παράλειψη.
Η 7η Ιουλίου ολοκλήρωσε αυτήν τη διαδικασία.
Η «κανονικότητα» της χαμοζωής για εκατομμύρια μισθωτούς και συνταξιούχους των λίγων εκατοντάδων ευρώ μηνιαίως «νομιμοποιήθηκε» και εκλογικά σε τέτοιο βαθμό που όλος αυτός ο κόσμος δεν έχει παρά να περιμένει την «ανάπτυξη» διά της «υγιούς επιχειρηματικότητας», των «αγορών» και των ιδιωτικών «επενδύσεων». Οποιαδήποτε εναλλακτική ανήκει στον χώρο του φανταστικού, αν όχι της ανοησίας. Το μέγιστο των ονείρων είναι η διασφάλιση των ελάχιστων.
Τα πράγματα, λοιπόν, συνεχίζουν να πηγαίνουν όλο και πιο άσχημα για τον κόσμο της εργασίας. Αν προσθέσουμε στον πολιτικό απολογισμό και την κυριολεκτική εξαέρωση όσων σχημάτων της ανταγωνιστικής Αριστεράς «επιχείρησαν» εκλογικά, έχουμε ακόμη χειρότερα δεδομένα. Γιατί, ακόμη κι αν τα συγκεκριμένα σχήματα «άξιζαν» μια τέτοια τύχη, λόγω του τρόπου που λειτούργησαν, η έκλειψή τους, η ιταλοποίηση της πολιτικής σκηνής δεν είναι καθόλου καλό νέο -ποτέ, στην ιστορία της Αριστεράς, η καταστροφή δεν έφερε γρήγορη αναγέννηση, ποτέ.
Δείκτης της τεράστιας -ιστορικής, ίσως- επιτυχίας του συστήματος είναι πως θεωρείται πλέον δεδομένο πως η ριζοσπαστική Αριστερά απέτυχε εν τέλει γιατί ήταν εξαρχής «ελαττωματική». Ανέτοιμη, επιρρεπής στον λαϊκισμό και, κυρίως, με εντελώς λάθος «ανάλυση».
Τα «Νέα», με πρωτεργάτη ιδίως τον Παύλο Τσίμα, δεν σταματούν να θυμίζουν(!), π.χ. πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε αντιληφθεί το μέγεθος του ελληνικού προβλήματος, εφόσον μιλούσε για «δράκο του χρέους».
Το «Βήμα», πολύ πρόσφατα και διά χειρός Νικόλα Σεβαστάκη, επισημαίνει ότι «όλες οι στρατηγικές αριστερές υποθέσεις για την καταγωγή της κρίσης και το ελληνικό κοινωνικό ζήτημα ήταν λάθος […] [Σ]τη συριζαϊκή εξήγηση για την κρίση ως συνέπεια του νεοφιλελευθερισμού ή των σκανδάλων των “ελίτ-λαμογιών” θριαμβεύει η πιο στενή σκέψη» (7 Ιουλίου 2019).
Πρόκειται για προφανείς λαθροχειρίες. Οσοι έχουν μια, μικρή έστω, επαφή με τα κείμενα -κομματικά ή μονογραφίες διανοουμένων του χώρου- ξέρουν πως η αριστερή ερμηνεία της καπιταλιστικής κρίσης και των συνεπειών της υπήρξε ασύγκριτα πιο σοβαρή και στοιχειοθετημένη από τις καθεστωτικές μη ερμηνείες («μαύροι κύκνοι», για να μην ξεχνιόμαστε, και «πράσινα άλογα»). Η δε επίκληση του χρέους ως «δράκου» -ενώ το ελληνικό δημοσιονομικό πρόβλημα οφείλεται σχεδόν αποκλειστικά στη διαχρονική υστέρηση των δημοσίων εσόδων, από την ακραία φοροκλοπή, φοροδιαφυγή και φοροαπαλλαγή του κεφαλαίου, μικρού και μεγάλου- υπογράμμιζε πως οι καπιταλιστές, ασκώντας δημοσιονομική τρομοκρατία, θα κάνουν την κρίση ευκαιρία για να ισοπεδώσουν τον κόσμο της εργασίας.
Ο,τι ακριβώς έγινε. Για να έρθει την περασμένη άνοιξη το ΔΝΤ να αποδεχθεί (sic) πως το «ελληνικό πρόβλημα» θα ήταν πολύ μικρότερο αν τα πράγματα γίνονταν διαφορετικά από την τρόικα και τους εδώ συνεργάτες της.
Με τη νέα «κανονικότητα» όλα αυτά δεν μετράνε.
Οπως πάντα, οι νικητές έχουν (και) την αλήθεια με το μέρος τους - κι ας μας φλόμωσαν στην ιδιοτελή τους μπούρδα («εξήγηση») εδώ και δέκα χρόνια, βγάζοντας ακόμη και τη βασίλισσα Ελισάβετ από τα ρούχα της μπροστά στη διαπίστωση πως τόσα πολλά ντουγκάνια χώρεσαν σε ένα Λόντον Σκουλ οφ Εκονόμικς.
Και η δική τους αλήθεια είναι το πρόβλημά μας. Γιατί στη νέα «κανονικότητα» υπάρχουν σταθερές. Ετσι, ο δείκτης αποτελεσματικότητας του ΦΠΑ είναι 71% στην Ε.Ε. και 31% στη γαλάζια μας πατρίδα. Μόνο από αυτό, η κοινωνική συμμαχία που μας κυβερνάει αδιαλείπτως «αφαιρεί» 8 δισεκατομμύρια από τα δημόσια έσοδα. Μόνο από αυτό.
Και κανείς δεν μιλάει. Αυτή είναι η Ελλάδα, όπως είπε κάποτε ο Σημίτης. Παραδοχή διακομματική - και της νέας μας «Κεντροαριστεράς». Η τελευταία, άλλωστε, δεν αρνείται τίποτε από όσα οι θατσερικοί προσάπτουν στην «παλαβή Αριστερά», που μέσα στις «αυταπάτες» της είχε υποστηρίξει, μεταξύ άλλων, πως ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός. Προφανώς, δεν είναι εφικτός.
*εκπαιδευτικός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου