"Οι ασάλευτοι" ποίημα της Ειρήνης Παραδεισανού (facebook, 19.4.2019)

.............................................................

 



 Ειρήνη Παραδεισανού
(γ.1972)











Οι ασάλευτοι


Στις όχθες του γκρεμού που αιφνίδιος σχίζει στα δυο το νου μου
φύτρωσε ένα κομμάτι γης.
Το αγγίζω με το κροταφικό υγρό που στα μηλίγγια μου καλπάζει.
Με καρφώνει με την άκρη της γλώσσας του.

Κράτησέ με , του λέω.
Βαθιά μέσα στα νερά που βρέχουν τις κοίτες σου
ν’ αποκοιμηθώ.
Το μυστικό να γευτώ των σκοτεινών βυθών σου.
Κατοίκησε μέσα μου.

Τους βλέπεις εκεί τους ασάλευτους;

Σε κοιτούν με φθόνο γιατί υγραίνεσαι ακόμη.
Μ΄ αυτοί είναι στεγνοί.
Έχει να βρέξει μέσα τους από τότε που ξεχάσαν τα υγρά της μήτρας
τη σκοτεινιά της
τη ρυθμική ανάσα της νανούρισμα θαμπό.
Και τώρα τα μάτια τους ορφάνεψαν.
Δε βγαίνει δάκρυ απ’ τα βάθη τους.

Κι όμως τους βλέπεις και σε κοιτούν
σα μαύρα πεινασμένα σκυλιά
που ζήσαν κάποτε τη χάρη να’ χουν ένα στεγνό σπιτικό
ένα χέρι να θηλυκώνει τη μοίρα τους
με πίκρα να σιωπά όταν αυτά γαβγίζαν.

Κι έπειτα τα’ ριξαν στο δρόμο.

Τα βρήκαν οιωνοί που στέκαν βλοσυροί
και κλέβαν την ψυχή από τα μάτια των ζωντανών.

Πρώτα πήραν τα μάτια των σκυλιών.
Έβλεπες σκυλιά να σέρνονται τυφλά στις καυτές λεωφόρους
με τις γλώσσες πρησμένες απ’ την κάψα
και το λαρύγγι τους το ξέσχιζε το ουρλιαχτό της πείνας.

Έπειτα πιάσαν τα παιδιά.

Τους βλέπεις εκεί τους ασάλευτους;

Με καλούν με βλέμμα επιτακτικό.

Σέρνουν στο δέρμα μου τη στεγνή ματιά τους σα να’ ναι πράγμα υλικό.
Σαν να το ξέρουν πως ασάλευτη δεν είμαι
ποτέ δεν ήμουν.

Σου λέω
Ψάχνουν συνενόχους .

Κι είναι καιρός τώρα που το δέρμα μου ανατριχιάζει σαν με κοιτούν.
Μην τους αφήσεις να με πάρουν.

Τα δικά σου νερά είναι διάφανα
μυρίζουν παρήγορα
κι ίσως να σε κατοίκησαν κάποια απ’ τα πρώτα εκείνα παιδιά
προτού τ΄ αρπάξει η εποχή
και τ΄ αφανίσει.

..........
( Οι ασάλευτοι , Τα γυάλινα μάτια των ψαριών , Βακχικόν 2016 )