"Αδέλφια" ποίημα της Δήμητρας Χριστοδούλου (γ.1953) (facebook, 15.4.2019)

...............................................................


"Αδέλφια"  

ποίημα της Δήμητρας Χριστοδούλου (γ.1953)

 

ΑΔΕΛΦΙΑ


Στη μνήμη Κυρίας Ειρήνης Νεοπτολέμου Φυτανίδου

«Όλοι έχουμε ενός λυγμού ηλικία»,
Αναστέναζε η Αριάδνη κι έτριβε
Με τη βελούδινή της την παντόφλα
Την κοιλιά του γέρικου σκύλου της.
« Εσύ, ένας τεμπέλης γίγαντας,
Να απαιτείς ακατάβλητη συμπόνια.
Κι εγώ με τα τοσοδούλικα πόδια μου
Να ανεβοκατεβαίνω τα μαρτύρια
Σβέλτη, εφευρετική και νικημένη.»
«Θα ‘ρθει κάποτε ως τον λόγγο
Αέρας από την ακτή», της απαντούσε.
«Θα δέσει το ρετσίνι με τ’ αλάτι
Και θ’ αρμυρίσουν τα αιωνόβια δέντρα.
Η φύση τους θα ταραχθεί, δεν θα μπορούνε
Ούτε τη γεύση του εαυτού ν’ αναγνωρίσουν
Ούτε τη νέα πια ν’ απαρνηθούν»
« Τότε θα φύγουμε παρέα, φιλαράκο!
Θα επιστρέψουμε το σύμπαν στη θάλασσα.»
Και πράγματι! Σχεδόν μαζί τους χάσαμε.
Χτυπούσε η φουσκοθαλασσιά το ένα με τ’ άλλο
Τα κουτιά με τα χάπια στο ντουλάπι της.
Είχε μάλιστα κι ο δικός της ο ρόγχος
Κάτι από εκείνου το κατάπληκτο γαύγισμα
Όταν μ’ εκείνη τη βελούδινη παντόφλα
Τον έσπρωξε σιγά σιγά στον παράδεισο.
………………………………………………………………...
 
( Ανέκδοτο, κατοχυρωμένο. Η εικόνα Ιάκωβος Ρίζος," Η κυρία στον κήπο με τον σκύλο της". )