...........................................................
Γιατί το έκαναν;
EUROKINISSI/ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΝΤΑΡΙΝΗΣ
γράφει ο Γιώργος Γιαννουλόπουλος
Υπάρχουν πράγματα που όλοι
γνωρίζουμε. Κάποιοι τα εγκρίνουν, άλλοι τα καταδικάζουν. Ομως μέσα στον
ντόρο της αντιπαράθεσης σπανίως τίθενται μια σειρά από αρχικά ερωτήματα:
πώς προέκυψε κάτι, ποιοι και πώς το σκέφτηκαν και τι σημαίνει;
Ας πάρουμε για παράδειγμα τη συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ με τους
Ανεξάρτητους Ελληνες. Είναι γεγονός περί του οποίου στην Κουμουνδούρου
δεν αρέσει να μιλάει, ενώ η αντιπολίτευση το επικαλείται συστηματικά σε
μια προσπάθεια να καταδείξει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ενδιαφέρεται πρωτίστως για το
πώς θα παραμείνει στην εξουσία, επιδεικνύοντας ένα μείγμα κυνισμού και
τυχοδιωκτισμού. Αν βάλουμε κατά μέρος το ποιος έχει δίκιο, μένει να
δούμε πώς έφτασε μέχρι εκεί.
Κατ’ αρχάς μια διαπίστωση: η συνεργασία με τους ΑΝ.ΕΛΛ. δεν προέκυψε
αφού πρώτα εξαντλήθηκαν τα εναλλακτικά σενάρια για συνασπισμό με άλλα
κόμματα. Για να το πούμε διαφορετικά, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έμεινε από συμμάχους
αλλά επέλεξε, δεν εξαναγκάστηκε να συνεργαστεί με τους ΑΝ.ΕΛΛ.
Κι αυτό φάνηκε ακόμα πιο καθαρά στη δεύτερη εκλογική αναμέτρηση, όταν
η συγκυβέρνηση με τον Π. Καμμένο θεωρήθηκε αυτονόητα και χωρίς καμία
συζήτηση η πλέον πρόσφορη λύση. Γιατί; Νομίζω ότι οι λόγοι ήταν δύο, ο
ένας ιδεολογικός και ο άλλος πολιτικός με τη στενή έννοια.
Η ιδεολογική διάσταση της συνεργασίας είναι προφανής: ο ΣΥΡΙΖΑ θέλησε
να περάσει το μήνυμα ότι η προεξάρχουσα διάκριση σήμερα είναι
μνημόνιο-αντιμνημόνιο και όχι Αριστερά-Δεξιά, όπως παλιά. Μόνο που αυτό
δεν ισχύει. Διότι αν ίσχυε, θα έπαιζε το ενδεχόμενο συνεργασίας με τη
Χρυσή Αυγή, πράγμα φυσικά αδιανόητο. Συνεπώς το δίπολο Αριστερά-Δεξιά
παραμένει ως υπέρτατο κριτήριο, αλλά αποκρύπτεται για ευνόητους λόγους.
Στο πολιτικό ή μάλλον κομματικό επίπεδο, και σύμφωνα με τις πρώτες
εκτιμήσεις αμέσως μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου 2015, η συνεργασία με
τον Καμμένο ήταν ένας προαποφασισμένος και βραχύβιος ελιγμός. Το σενάριο
προέβλεπε άτακτη οπισθοχώρηση των πιστωτών συνοδεία μουσικής, αποθέωση
του οργανοπαίχτη Τσίπρα και ξανά εκλογές, με τον ΣΥΡΙΖΑ να εξασφαλίζει
αυτοδυναμία, δηλαδή κυβέρνηση χωρίς τους ΑΝ.ΕΛΛ.
Το τι συνέβη στη συνέχεια το ξέρουμε: η κυβέρνηση ανακάλυψε (!) ότι η
ετυμηγορία του ελληνικού λαού δεν δεσμεύει τις κυβερνήσεις των πιστωτών
μας. Και για όποιον δεν κατάλαβε, το όνειρο έγινε καθαρή «αυταπάτη»
όταν ο Σόιμπλε μας έταξε λεφτά για να φύγουμε.
Επειδή όμως για καταστάσεις περίπλοκες σαν κι αυτή οι αιτίες είναι
συνήθως πολλές, ας συνεχίσουμε το ψάξιμο. Εχω την εντύπωση ότι στην
τακτική του ΣΥΡΙΖΑ βάρυνε πολύ και κάτι άλλο: αν επέλεγε για συνεργάτη
ένα κόμμα της Κεντροαριστεράς, πράγμα όχι αδύνατο αν σκεφτεί κανείς τι
έχουν δει τα μάτια μας, τότε ο ΣΥΡΙΖΑ θα αναγκαζόταν να πλησιάσει
ιδεολογικά τον εταίρο του και κυρίως να μοιραστεί μαζί του την επιτυχία.
Και αυτό έρχεται σε αντίθεση με τον απώτερο στρατηγικό του στόχο,
δηλαδή τη δημιουργία ενός νέου και ευδιάκριτου δικομματισμού, όπου
αντίπαλος θα είναι η Νέα Δημοκρατία, με το Κέντρο ή την Κεντροαριστερά
πολιτικά εξαφανισμένα. Ως προς αυτό, οι Ανεξάρτητοι Ελληνες του ήρθαν
κουτί.
Δεν τον απειλούν εκλογικά εφόσον το ιδεολογικό χάσμα μεταξύ τους
παραμένει και το εκλογικό εκτόπισμα του Π. Καμμένου είναι πολύ μικρό.
Επιπλέον, αν ο κυβερνητικός εταίρος ανήκε στην Κεντροαριστερά και τα
έσπαγαν, δεν αποκλείεται κάποιοι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ να περνούσαν
απέναντι, κάτι που σίγουρα δεν θα συμβεί αν χωρίσουν τα τσανάκια τους με
τον Καμμένο.
Αντίθετα, μια ρήξη με τους ΑΝ.ΕΛΛ. θα μπορούσε να διαβαστεί σαν
ανάκτηση της αριστεροσύνης που, όπως και να το κάνουμε, ένα πλήγμα το
έχει δεχτεί όταν η «πρώτη φορά Αριστερά» μπόρεσε να μπει και να
παραμείνει στο Μαξίμου με τη βοήθεια της σκληρής Δεξιάς.
Ετσι θα συνεχιστεί η ζωή μας μέχρι τις επόμενες εκλογές, όποτε κι αν
γίνουν. Υπάρχει όμως και το τίμημα. Η μακροζωία του κυβερνητικού
σχήματος, πράγμα γα το οποίο επαίρεται ο ΣΥΡΙΖΑ, μετατρέπει τη σύμπραξη
με τους ΑΝ.ΕΛΛ. από κίνηση τακτικής σε δομικό χαρακτηριστικό. Και ο
λεκές αυτός δύσκολα θα βγει.
Γιατί κάποια πράγματα μένουν. Δεν εννοώ την άρνηση των ΑΝ.ΕΛΛ. να
ψηφίσουν ορισμένα μέτρα που θα περάσουν με τη βοήθεια της
αντιπολίτευσης, όπως έγινε με την εκκίνηση της διαδικασίας για την
ανέγερση μουσουλμανικού τεμένους.
Εννοώ τη δήλωση του Πάνου Καμμένου στον αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης
Ελλάδος, παρόντος του Αλέξη Τσίπρα, να μην ανησυχεί γιατί με ένα
τηλεφώνημά του θα ρίξει την κυβέρνηση την επόμενη μέρα. Πόσο αριστερή
είναι μια κυβέρνηση που τη ρίχνει τόσο εύκολα ο προκαθήμενος της
Εκκλησίας;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου