"Το ένα άβατο φέρνει τ’ άλλο" γράφει η Άννα Δαμιανίδη ("Εφημερίδα των Συντακτών", 13.06.2017)

............................................................

Το ένα άβατο φέρνει τ’ άλλο

 

 ΕUROKINISSI/ΣΤΕΛΙΟΣ ΜΙΣΙΝΑΣ

 

 

 γράφει η Άννα Δαμιανίδη

("Εφημερίδα των Συντακτών", 13.06.2017)

Αβατο εγώ ήξερα ώς τώρα το Αγιον Ορος, για μας τις γυναίκες, που, όπως και να το κάνεις, ιστορικά, την εποχή του Χριστούλη και λοιπών θεοτήτων που έχουν διασωθεί ώς τις μέρες μας, ήμασταν είδος καταπιεσμένο και εκ των πραγμάτων υποτιμημένο. Διότι έτσι είναι το ευγενές είδος άνθρωπος. Δεν αρκεί να καταπιέζει, πρέπει και να υποτιμά.

Αλλιώς τον τύπτει η συνείδηση. Αν δεν είναι κατώτερος ο άλλος, πώς να τον υποτιμήσω; Μήπως δεν πρέπει; Με τέτοια εκλεπτυσμένα κάνουμε τη ζωή μας δύσκολη, ενώ αν ξέραμε ότι όποιος είναι δυνατότερος καταπιέζει τον άλλον, ο δε άλλος ας κόψει το λαιμό του, θα ήταν όλα πιο απλά.

Φαίνεται ότι το ένα άβατο φέρνει τ’ άλλο, διότι εκεί που στα νιάτα μου πίστευα ότι μέχρι να γεράσω θα είχε καταργηθεί το άβατο του Αγίου Ορους και θα μπορούσα να το επισκεφτώ, τα πράγματα εξελίσσονται διαφορετικά.

Η ιδέα του άβατου, αντί να σοκάρει, αρέσει. Μετά το άβατο του Αγίου Ορους αποκτήσαμε το άβατο των Εξαρχείων, το οποίο ακόμα δεν είναι θεσμοθετημένο, δεν είναι σαφές σε ποιους απαγορεύεται να βαίνουν και να διαβαίνουν και τα λεωφορεία της γραμμής προτιμούν να κάνουν κύκλο, να μην περνάνε από κει και πέσουν σε κάποιον που αποφασίζει επί τόπου τα δικαιώματα διάβασης και αναλόγως τα καίει ή τα σπάει, ό,τι θελήσει εκείνος.

Βρισκόμαστε στην περιοχή του άγραφου δικαίου, κάτι σαν την εποχή πριν από τον κώδικα του Χαμουραμπί. Μετά το άβατο των Εξαρχείων, να σου και το άβατο του Μενιδίου. Αυτό δεν χρειάστηκε χρόνια για να κηρυχτεί, με μια λέξη το ονόμασε ο αρμόδιος για βαφτίσεις υπουργός.

Οπότε, ακόμα κι αν το Μενίδι και τα σχετικά περίχωρα δεν ήξεραν ότι είναι άβατο και είχαν αυταπάτες και ψευδαισθήσεις ως προς τα δικαιώματα διάβασης και περιδιάβασης, τώρα ξέρουν.

Ανήκουν και αυτοί στην εποχή πριν από τον κώδικα του Χαμουραμπί, οπότε, κατά την πολύ ρομαντική έκφραση, «παίρνουν τον νόμο στα χέρια τους» και θα τον γράψουν με την έμπνευση της στιγμής, με όπλα και αίμα, όχι με μελάνι και χαρτί βέβαια.

Το παράξενο με τα άβατα είναι ότι σου κόβεται η διάθεση να τα διαβείς. Αβατο το Μενίδι, τα Εξάρχεια, ο Αγιος Παντελεήμων; Μα ποιος θέλει να πάει σ’ αυτά τα μέρη; Εγώ προσωπικά, ούτε στο Αγιον Ορος πια. Λιγότερη δουλειά για τους φύλακες των συνόρων. Μπορούν να κηρύξουν στάση εργασίας, άνετα, να πραγματοποιήσουν γενική συνέλευση.