John Cale / Words For The Dying-The Falkland Suite´; poem by Dylan Thomas, produced by Brian Eno (youtube, 29/6/2008)

.......................................................

 John Cale - Do Not Go Gentle Into That Good Night

Ανέβηκε στις 29 Ιουν 2008

Live, 1987; with the Stedelijk Helmonds Concertkoor and the Metropole Orkest; from `Words For The Dying-The Falkland Suite´; poem by Dylan Thomas, produced by Brian Eno

Do Not Go Gentle into That Good Night 

BY DYLAN THOMAS 

 Do not go gentle into that good night, 

Old age should burn and rave at close of day; 

Rage, rage against the dying of the light. 

Though wise men at their end know dark is right, 

Because their words had forked no lightning they 

Do not go gentle into that good night. 

 Good men, the last wave by, crying how bright 

Their frail deeds might have danced in a green bay, 

Rage, rage against the dying of the light. 

Wild men who caught and sang the sun in flight, 

And learn, too late, they grieved it on its way, 

Do not go gentle into that good night. 

 Grave men, near death, who see with blinding sight 

Blind eyes could blaze like meteors and be gay,    

Rage, rage against the dying of the light. 

And you, my father, there on the sad height, 

Curse, bless, me now with your fierce tears, I pray. 

Do not go gentle into that good night. 

Rage, rage against the dying of the light.

Ντύλαν Τόμας 1914 - 1953

Μην αφήνεστε σ’ αυτή την όμορφη νύχτα
Τα γηρατειά πρέπει να καίνε και να παραληρούν στο δειλινό.
Οργιστείτε, οργιστείτε για το θάνατο της μέρας.
Οι σοφοί μαθαίνουν τελικά πως το σκοτάδι έχει δίκιο,
Γιατί οι λέξεις τους δεν έδωσαν ούτ’ έφεραν την αποκάλυψη, κι όμως
Μην αφήνεστε σ’ αυτή την όμορφη νύχτα.
Άνθρωποι καλοί, τελευταίος αποχαιρετισμός, φωνάζοντας πόσο φωτεινές
Οι εύθραυστες πράξεις τους ίσως θα χόρευαν σ’ έναν κόσμο αγάπης,
Οργιστείτε, οργιστείτε για το θάνατο της μέρας.
Άνθρωποι άγριοι που άρπαξαν και τραγούδησαν τον ήλιο που πετούσε,
Μαθαίνουν, αργά πια, πώς θρήνησαν σαν έφευγε,
Μην αφήνεστε σ’ αυτή την όμορφη νύχτα.
Άνθρωποι ανήσυχοι, κοντά στο θάνατο που βλέπουν θαμπωμένα
Μάτια τυφλά φλογίζονται σαν μετεωρόλιθοι μα είναι εύθυμα,
Οργιστείτε, οργιστείτε για το θάνατο της μέρας.
Και συ, πατέρα μου, εκεί πάνω στο θλιμμένο ύψος,
Καταράσου, ευλόγησε, εμένα τώρα με τα άγρια δάκρυα σου,
προσεύχομαι.
Μην αφήνεσαι σ’ αυτή την όμορφη νύχτα,
Οργήσου, οργήσου για το θάνατο της μέρας. 

*Mετάφραση: Βίλκη Τσελεμέγκου-Αντωνιάδου.