Από το "Ονειρόδραμα" (μέρος Α'.) του Αύγουστου Στρίντμπεργκ (1845 - 1912)

..........................................................

 Αύγουστος Στρίντμπεργκ 
(22 Ιανουαρίου 1849 – 14 Μαΐου 1912)

από το "Ονειρόδραμα" - Α'.

ΠΡΟΛΟΓΟΣ:

...Φωνή: Τι βλέπεις κόρη μου;

Κόρη: Βλέπω πως όλα είν' όμορφα!... Λευκές κορφές και γαλανά νερά, πράσινα δάση και χρυσά χωράφια!...

Φωνή: Η Γης είν' όμορφη, όπως τα πάντα που έπλασε ο μεγάλος Βράχμα! Μα ήταν πιο όμορφη στο πρώτο των καιρών ξημέρωμα! Ύστερα κάτι έλαχε... σαν κάποιο παράστράτημα... ή κάποιο σάλεμα τροχιάς... Κάποια ανταρσία ή έγκλημα, που δεν μπορούσανε να μείνουν ατιμώρητα!

...Κόρη: Φεύγω, Πατέρα! Μα έλα κι εσύ!...

Φωνή: Όχι, καλή μου! Κάτω εκεί δεν μπορώ ν' ανασάνω.

Κόρη: Το σύννεφο κυλά!... Βουλιάζω! Πέφτω! Πνίγομαι!... Δεν είν' αγέρας π' αναπνέω, μα υγρασία και καταχνιά! Βαραίνουν πάνω μου και με τραβούν όλο πιο χαμηλά!... Σίγουρα η Γη δεν είναι η πιο καλή από τις σφαίρες τ' Ουρανού!...

Φωνή: Δεν είναι η πιο καλή μα μήτε κι η χειρότερη. Τη λένε Σκόνη. Στροβιλίζεται κι αυτή όπως κι οι άλλες σφαίρες. Συχνά ζαλίζει τους κατοίκους της, και τους κρατάει μετέωρους ανάμεσα στην Ανοησία και στην Τρέλα!... Κόρη μου, θάρρος!... Δεν ειν' για σένα παρά μια δοκιμασία!... Μα χρειάζεται θάρρος!...

Κόρη: Πέφτω, Πατέρα...

ΕΙΚΟΝΑ ΠΡΩΤΗ

...Αγνή: Αλήθεια! Δε μου λες, γιατί τα λουλούδια ψηλώνουν όταν ρίξει κανείς κοπριά;

Τζαμάς: Επειδή σιχαίνονται την κοπριά. Κι άλλο δεν συλλογιούνται παρά πώς να πάνε πιο μακριά απ' αυτήν, κατά τον ήλιο. Για ν' ανθίσουν κι ύστερα να μαραθούν.

ΕΙΚΟΝΑ ΔΕΥΤΕΡΗ

...Αγνή: Είναι πολύ δύσκολο να βγει κανείς από τον πύργο. Έχει ολόγυρά του εφτά χαντάκια. Μα θα τα καταφέρουμε, μη σε νοιάζει. Το θες με την ψυχή σου, ε;

Αξιωματικός: Να πω την αλήθεια... δεν ξέρω. Έτσι κι αλλιώς, θα υποφέρω. Κάθε καινούργια μας χαρά την πληρώνουμε με καημό δυο φορές πιο μεγάλο. Εδώ που ζω δεν είμαι ευτυχισμένος. Μ' αν χρειαστεί ν' αγοράσω τη λευτεριά μου, θα την πληρώσω τριπλά - με αντάλλαγμα τη λύπη. Αγνή, το ίδιο μου κάνει κι αν μείνω σε τούτη τη φυλακή - φτάνει να σε βλέπω.

Αγνή: Και τι βλέπεις σε μένα;

Αξιωματικός: Την ομορφιά, που είναι η αρμονία του σύμπαντος. Υπάρχουνε επάνω σου γραμμές που δεν τις βρίσκει κανείς παρά μονάχα στην τροχιά των αστεριών, στον ήχο μιας χορδής που τρέμει, στο ρυθμικό κυμάτισμα του φωτός... Αγνή, είσαι ένα παιδί τ' ουρανού.

Αγνή: Κι εσύ είσαι παιδί τ' ουρανού.

Αξιωματικός: Αν είναι έτσι, γιατί τότε να φροντίζω τ' άλογα και τους σταύλους και να καθαρίζω την κοπριά;

Αγνή: Για να νιώσεις τον πόθο να φύγεις απ' αυτά.

Αξιωματικός: Τον πόθο τον έχω νιώσει... Μα για να φύγω αποδώ - είναι ολόκληρη ιστορία.

Αγνή: Είναι χρέος σου να γυρέψεις τη λευτεριά και το φως!

Αξιωματικός: Χρέος μου!... Μήπως η ζωή αναγνώρισε ποτέ το δικό της χρέος απέναντί μου;

Αγνή: Γιατί το λες αυτό; Θαρρείς πως σ' έχει αδικήσει η ζωή;

Αξιωματικός: Ναι ήταν άδικη... πολύ άδικη... 

ΕΙΚΟΝΑ ΤΡΙΤΗ

...Πατέρας: Λοιπόν, είναι σοβαρό; Σε νιώθω - θα συλλογιέσαι τα παιδιά μας.

Μητέρα: Αυτά ήταν όλη μου η ζωή... η χαρά μου κι η θλίψη μου...

Πατέρας: Χριστίνα, συγχώρεσέ με... Για όλα.

Μητέρα: Καλέ μου, τι έχω να σου συγχωρέσω; Εσύ να με συγχωρέσεις... Τυραννούσαμε ο ένας τον άλλον... Και για ποιο λόγο; Μήτε το ξέρουμε. Μα δεν μπορούσαμε να κάνουμε κι αλλιώς. Άσ' τα ας μη μιλάμε πια!... Να εδώ είναι τα καθαρά ασπρόρουχα των παιδιών. Ν' αλλάζουν δυο φορές τη βδομάδα, την Τετάρτη και την Κυριακή, κι η Λίνα να τους κάνει καλά το μπάνιο τους - ολόκληρο μπάνιο. Φεύγεις;

ΕΙΚΟΝΑ ΠΕΜΠΤΗ 

...Δικηγόρος: ... Μα το χειρότερο ξέρεις τι είναι; Να χωρίζω συζύγους. Είναι σαν να βγαίνει μια κραυγή απ' τα σπλάχνα της Γης και να φτάνει ίσαμε τον ουρανό. Μια κραυγή προδοσίας ενάντια στην πρωταρχική δύναμη, ενάντια στην πηγή του κάθε καλού, ενάτια στον έρωτα... Ε, λοιπόν καταλαβαίνεις,  κι όταν ακόμα έχουν γεμίσει μυριάδες χαρτιά μ' αμοιβαίες κατηγορίες, φτάνει να βρεθεί ένας καλός άνθρωπος που να πιάσει τον έναν απ' τους δυο αντιδίκους απ' τ' αυτί και να τους κάνει χαμογελώντας αυτή την απλή ερώτηση: Τι σου 'χει κάνει ο άντρας σου; Ή  η γυναίκα σου;... Και θα ιδείς πουν εκείνη ή εκείνος δε θα μπορέσουν ν' απαντήσουν τίποτα - κανένα σοβαρό επιχείρημα. Κάποια φορά, θαρρώ, η αιτία ήταν ένα λάχανο, μιαν άλλη φορά μια παρεξηγημένη κουβέντα. Και τις περισσότερες φορές, ένα μεγάλο τίποτα...

... Λες πως θα μπορούσε να με λογαριάσει κανένας για φίλο του, όταν είμαι εγώ που μαζεύω όλα τα καθυστερημένα χρέη της πόλης; Τι τυραννία να 'σαι άνθρωπος!...