«Το Χε χε» Ένα παραμύθι της Παυλίνας Παμπούδη από τα «δεκαπεντέμισι κάπως περίεργα παραμύθια» (εκδ. «Κέδρος» β’ έκδοση)

........................................................

Παυλίνα Παμπούδη
(γ.1948)







 

·       «Το Χε χε»

Ένα παραμύθι της Παυλίνας Παμπούδη από τα «δεκαπεντέμισι κάπως περίεργα παραμύθια» (εκδ. «Κέδρος» β’ έκδοση)

   Μια φορά, ήταν ένα παιδάκι, που το έλεγαν Χεχέ και δεν ήξερε αν είναι αγοράκι ή κοριτσάκι.

   Κάθε μέρα, πήγαινε στο δάσος και μετρούσε τα δέντρα, αλλά πάντα έκανε λάθος.

   Ένα πρωινό, λοιπόν, καθώς περπατούσε στο μονοπάτι που οδηγούσε προς το δάσος, συνάντησε τέσσερις παράξενες κυρίες.

   Η πρώτη ήταν αδύνατη και πράσινη, η δεύτερη χοντρή και γκρι, η τρίτη είχε έξι πόδια κάτω απ’ το φουστάνι της, κι η τέταρτη τραγουδούσε συνέχεια «Τιριλίριλιριλίρι».

   Περπατούσαν πολύ αστεία:

   Η πράσινη, προχωρώντας, άναβε κι έσβηνε γλομπάκια!

   Η χοντρή σφύριζε σαν βαπόρι!

   Η τρίτη κούτσαινε!

   Και η τελευταία φούσκωνε και ξεφούσκωνε σαν βάτραχος!

   -Καλημέρα σας, είπε το Χεχέ, γιατί ήταν ευγενικό παιδάκι.

   Η πράσινη απάντησε «Κουί κουί» κι άναψε όλα της τα γλομπάκια. Η χοντρή σφύριξε τρεις φορές σαν βαπόρι. Η τρίτη ξεφώνισε:

   -Τι περίεργο πράγμα είναι αυτό;

   Και η τελευταία συνέχισε να τραγουδά «Τιριλίριλιριλίρι».

   Το Χεχέ έβαλε τα κλάματα, γιατί τα έχασε μπροστά σε τόσο κακούς τρόπους.

   Αμέσως, όλες μαζεύτηκαν γύρω του κι άρχισαν να το κοροϊδεύουν.

   -Για δες αυτό το πουλί! είπε η μία χαχανίζοντας.

   -Δεν έχει καθόλου πουπούλα!

   -Δεν είμαι πουλί… τόλμησε να διαμαρτυρηθεί το Χεχέ. Τότε τού έβαλαν μια καραμούζα στο στόμα, κι έτσι, κάθε φορά που πήγαινε να μιλήσει, ακουγόταν μόνο:

   -Μπούου μπούου μπιπ!

   -Χα! Δεν είναι πουλί, είπε η άλλη. Τότε θα είναι ψάρακας!

   -Μπούου, είπε το Χεχέ.

   -Και πού είναι τα λέπια του; είπε η τρίτη. Μπα θα είναι τέντζερης!

   -Μπιπ! είπε το Χεχέ απελπισμένο.

   Τότε, του ‘βγαλαν το βρακάκι του για να δουν αν έχει ουρά, οπότε θα ήταν, βέβαια, ζώο.

   -Έχει ουρά! φώναξε θριαμβευτικά η χοντρή. Αλλά δεν την έχει στη σωστή θέση… πρόσθεσε σκεφτικά.

   Όλες μαζί λοιπόν, άρχισαν να τραβάνε την ουρά του Χεχέ για να την ξεκολλήσουν και να τη βάλουν εκεί που την έχουν όλα τα κανονικά ζώα.

   Εκείνη τη στιγμή, περνούσε ένα κοριτσάκι από το δρόμο. Σταμάτησε, είδε τη σκηνή, και γέλασε ακούγοντας την κουβέντα.

   -Αφήστε τον ήσυχο καλέ! είπε. Είναι απλώς ένα μικρό αγοράκι!

   -Αγοράκι; μουρμούρισε ξαφνιασμένη η αδύνατη.

   -Δηλαδή… είπε η χοντρή.

   -…έτσι κι αλλιώς, είπε η κουτσή.

   -…θα γίνει ζώο όταν θα μεγαλώσει! συμπλήρωσε η τελευταία.

   -Κι εγώ θα γίνω, ίσως. Είναι θέμα χρόνου, δεν είναι θέμα ουράς. Είπε σοφά το κοριτσάκι κι έφυγε χοροπηδώντας.

   Ο Χεχέ σηκώθηκε, έβαλε την καραμούζα στην τσέπη του κι έφυγε κι αυτός, κατευχαριστημένος, επειδή τώρα ήξερε πια πως είναι αγοράκι!