«Ο Γάου και το ανθρωπάκι του» Ένα παραμύθι της Παυλίνας Παμπούδη από τα «δεκαπεντέμισι κάπως περίεργα παραμύθια» (εκδ. «Κέδρος», β’ έκδοση, 1978)

...........................................................

Παυλίνα Παμπούδη (γ. 1948)








 

·       «Ο Γάου και το ανθρωπάκι του»

Ένα παραμύθι της Παυλίνας Παμπούδη από τα «δεκαπεντέμισι κάπως περίεργα παραμύθια» (εκδ. «Κέδρος», β’ έκδοση, 1978)

   Μια φορά ήταν ένας σκύλος που τον έλεγαν Γάου, κι είχε ένα μικρό ανθρωπάκι για να του κάνει συντροφιά και να τον φυλάει.

   Το ανθρωπάκι ήταν μπεζ και παιχνιδιάρικο και ζούσε πολύ ευτυχισμένο με το αφεντικό του, γιατί ο σκύλος ήταν καλό αφεντικό, αγαπούσε τα ανθρωπάκια, δεν τα κλοτσούσε ποτέ, τα χάιδευε και τα καλοτάιζε.

   Ο σκύλος έμενε σ’ ένα αρχοντικό σκυλόσπιτο και στον κήπο, είχε φτιάξει για το ανθρωπάκι του, ένα μικρό σπιτάκι με χολ, κουζίνα και μπάνιο.

   Κάθε πρωί βγαίναν οι δυο τους περίπατο. Μπροστά πήγαινε ο σκύλος και πίσω του έτρεχε χαρούμενα το ανθρωπάκι, δεμένο μ’ ένα ωραίο κόκκινο λουρί.

   Τις Κυριακές ο σκύλος πήγαινε στην δουλειά του κι όταν γυρνούσε το βράδυ κουρασμένος, το ανθρωπάκι πηδούσε στα γόνατά του και του ‘κανε χαρές.

   Έτσι όμορφα περνούσε η ζωή τους μέχρι τη μέρα που ο σκύλος ξαφνικά παντρεύτηκε κι έφερε μια σκύλα στο σπίτι. Τότε, όλα άλλαξαν.

   Η σκύλα έβγαλε έξω από το σπίτι το ανθρωπάκι και το άφησε να τριγυρνά ολομόναχο και μελαγχολικό στον κήπο. Ο σκύλος δεν έδινε πια καμιά σημασία στον παλιό του φίλο. Το ανθρωπάκι άρχισε να υποφέρει πολύ απ’ τη μοναξιά. Τις κρύες νύχτες του χειμώνα κοίταζε το φεγγάρι και ούρλιαζε με θλίψη.

   «Τουλάχιστον να μου αγόραζαν και μένα μια ανθρωπούλα» σκεφτόταν πικραμένο κι όλο ζήλια.

   Μια μέρα, μετά από πολύ καιρό, ο σκύλος πρόσεξε επιτέλους πως το ανθρωπάκι του κόντευε να ψοφήσει. Είχε αδυνατίσει πολύ και δεν έτρωγε πια σχεδόν καθόλου. Ούτε σάντουιτς, ούτε πατάτες τηγανητές ούτε σουβλάκι…

   -Γαβ! Σκέφτηκε ο σκύλος και μετά γαύγισε στην σκύλα του:

   -Γαβγαβγάβ. Γαβ Γάβγαβ;

   -Γαβ! Συμφώνησε εκείνη σηκώνοντας τους ώμους με αδιαφορία.

   Το ίδιο απόγευμα, ο σκύλος πήγε στην Εταιρία Προστασίας Ανθρώπων για να διαλέξει μια ανθρωπούλα για το ανθρωπάκι του.

   Εκεί, μέσα σ’ ένα μεγάλο κλουβί, υπήρχαν πολλά ανθρωπάκια και ανθρωπούλες και κάναν πολλή φασαρία καθώς παίζαν και δαγκωνόντουσαν μεταξύ τους.

   Δεν ήξερε τι να πρωτοδιαλέξει! Τελικά αγόρασε μια παχουλή ανθρωπούλα του καναπέ.

   Ποπό χαρά που έκανε το ανθρωπάκι όταν ο σκύλος τού έφερε την ανθρωπούλα, το χάιδεψε στο κεφάλι και μετά τους άφησε μόνους!

    -Γειά σου! είπε δειλά το ανθρωπάκι. Πώς σε λένε;

   -Λουλού! είπε η ανθρωπούλα με νάζι. Εσένα;

   Το επόμενο βράδυ, ο σκύλος και η σκύλα είχαν πάρτι. Στο τραπέζι, σερβίρισαν στους καλεσμένους τους σούπα από ανθρωπάκι και παϊδάκια ανθρωπούλας.

    Το φαγητό ήταν υπέροχο. Όλοι οι σκύλοι μείναν, μέχρι πολύ αργά, γαυγίζοντας και διασκεδάζοντας.