...........................................................
Η πόρτα, πραγματικά βαριά, με δυσκολία άνοιξε. Επιτέλους μετά από χρόνια μέσα στον Σιδηροδρομικό Σταθμό Πελοποννήσου. Κλειστός εδώ και 7 χρόνια, μη δίνοντάς του σημασία όταν έπρεπε, ο σταθμός είχε χτιστεί στο μυαλό μου σαν ένα πολύ ξεχωριστό μέρος και η λαχτάρα να τον δω από μέσα και να διατηρήσω αυτή την αίσθηση μεγάλη. Ευτυχώς η σκέψη μου δικαιώθηκε.
Το εσωτερικό του σταθμού σου υποβάλλει ακαριαία μα και γλυκά την ατμόσφαιρα. Εντελώς ανέγγιχτο το κτίριο από τις αρχές του 1912 όταν πρωτοχτίστηκε, με τις μπορντούρες στους τοίχους σε μπορντο νεοκλασσικί, τους πολυελαίους, τις ψηλές ξύλινες πόρτες, τα χοντρά αθάνατα πλακάκια με τα γεωμετρικά σχήματα, τα καμπύλα παγκάκια, τα κιόσκια των σταθμαρχών και πληροφοριών, η εκπληκτική σύνθεση του γκισέ με το ένθετο παλιό ρολόι, ένα σκαλιστό ξύλινο αριστούργημα απίστευτης σπανιότητας, οι παλιές ταμπέλες και όλα αυτά λουσμένα με το μοναδικό φως που δίνουν τα κεχριμπαρένια τζάμια.
Η κάμερα καταγράφει σε 30 φωτογραφίες την ομορφιά αυτού κτιρίου, το τρομερό κρίμα να μένει αναξιοποίητο, μιας και θα μπορούσε να γίνει μια θελκτική εστία πολιτιστικών εκδηλώσεων στην πόλη.
Μαγικό το φως στους διαδρόμους
Τα κεχριμπαρένια τζάμια δίνουν την όλη ατμόσφαιρα
Η δεύτερη αίθουσα αναμονής
Ένα σετ απ' τα διακοσμητικά που δίνουν το στίγμα στον χώρο.
Καταπληκτική λάμπα εποχής, χαρακτηριστικό αρτ ντεκό χωρίς φιοριτούρες
Το χαρακτηριστικό αθηναϊκό πλακάκι των νεοκλασσικών της Αθήνας
Μαρμάρινος διάδρομος
κομψοτεχνήματα τα βαριά κιγκλιδώματα
Το τζάκι στην αίθουσα αναμονής, φανταστείτε το μισό αιώνα πριν, τι γοητεία χάριζε στην προσδοκία του ταξιδιού.
Η φθορά εμφανής σε σημεία, ευτυχώς όχι μη αναστρέψιμη.
Πιο μοντέρνο ρολόι στην αίθουσα αναμονής, λογικά 60s
Οι βαριοί πολυέλαιοι, ευτυχώς διασώθηκαν
Το μπορδοροδοκόκκινο το νεοκλασσικί στα ταβάνια, δεν μπορώ να σκεφτώ άλλο χρώμα τελικά καταλληλότερο της ατμόσφαιρας.
Πόμολο με σχεδιασμό φτερού, εμφανής σύνδεση με τον Ερμή και το ταξίδι εν γένει
Η αποβάθρα, με το συγχρονο πλακάκι εποχής Σημίτη, εδώ πρέπει να επανέλθει το παλιό
Ψηλοτάβανο βρε παιδί μου, άλλος αέρας.
Πολύ ωραία γραφιστική της περιόδου στις ταμπελίτσες.
Παγκάκι στο κιόσκι πληροφοριών
Περίτεχνα κιγκλιδώματα στον γκισέ
Το εμβληματικό σημείο του Σταθμού, το κουβούκλιο έκδοσης των εισιτηρίων
Κοντινό στο παλιό ρολόι
Εσωτερικά στα γκισέ
Τα σημάδια ενός πρόσφατου άλλοτε, στις τελευταίες μέρες του σταθμού που είχε αρχίσει να παρακμάζει 2 δεκαετίες τώρα.
Η πολύ βαριά επιβλητική εξωτερική πόρτα
Φεύγουμε;
Στα άδυτα τoυ σπάνιου Σταθμού Πελοποννήσου
Η πόρτα, πραγματικά βαριά, με δυσκολία άνοιξε. Επιτέλους μετά από χρόνια μέσα στον Σιδηροδρομικό Σταθμό Πελοποννήσου. Κλειστός εδώ και 7 χρόνια, μη δίνοντάς του σημασία όταν έπρεπε, ο σταθμός είχε χτιστεί στο μυαλό μου σαν ένα πολύ ξεχωριστό μέρος και η λαχτάρα να τον δω από μέσα και να διατηρήσω αυτή την αίσθηση μεγάλη. Ευτυχώς η σκέψη μου δικαιώθηκε.
Το εσωτερικό του σταθμού σου υποβάλλει ακαριαία μα και γλυκά την ατμόσφαιρα. Εντελώς ανέγγιχτο το κτίριο από τις αρχές του 1912 όταν πρωτοχτίστηκε, με τις μπορντούρες στους τοίχους σε μπορντο νεοκλασσικί, τους πολυελαίους, τις ψηλές ξύλινες πόρτες, τα χοντρά αθάνατα πλακάκια με τα γεωμετρικά σχήματα, τα καμπύλα παγκάκια, τα κιόσκια των σταθμαρχών και πληροφοριών, η εκπληκτική σύνθεση του γκισέ με το ένθετο παλιό ρολόι, ένα σκαλιστό ξύλινο αριστούργημα απίστευτης σπανιότητας, οι παλιές ταμπέλες και όλα αυτά λουσμένα με το μοναδικό φως που δίνουν τα κεχριμπαρένια τζάμια.
Η κάμερα καταγράφει σε 30 φωτογραφίες την ομορφιά αυτού κτιρίου, το τρομερό κρίμα να μένει αναξιοποίητο, μιας και θα μπορούσε να γίνει μια θελκτική εστία πολιτιστικών εκδηλώσεων στην πόλη.
Μαγικό το φως στους διαδρόμους
Τα κεχριμπαρένια τζάμια δίνουν την όλη ατμόσφαιρα
Η δεύτερη αίθουσα αναμονής
Ένα σετ απ' τα διακοσμητικά που δίνουν το στίγμα στον χώρο.
Καταπληκτική λάμπα εποχής, χαρακτηριστικό αρτ ντεκό χωρίς φιοριτούρες
Το χαρακτηριστικό αθηναϊκό πλακάκι των νεοκλασσικών της Αθήνας
Μαρμάρινος διάδρομος
κομψοτεχνήματα τα βαριά κιγκλιδώματα
Το τζάκι στην αίθουσα αναμονής, φανταστείτε το μισό αιώνα πριν, τι γοητεία χάριζε στην προσδοκία του ταξιδιού.
Η φθορά εμφανής σε σημεία, ευτυχώς όχι μη αναστρέψιμη.
Πιο μοντέρνο ρολόι στην αίθουσα αναμονής, λογικά 60s
Οι βαριοί πολυέλαιοι, ευτυχώς διασώθηκαν
Το μπορδοροδοκόκκινο το νεοκλασσικί στα ταβάνια, δεν μπορώ να σκεφτώ άλλο χρώμα τελικά καταλληλότερο της ατμόσφαιρας.
Πόμολο με σχεδιασμό φτερού, εμφανής σύνδεση με τον Ερμή και το ταξίδι εν γένει
Η αποβάθρα, με το συγχρονο πλακάκι εποχής Σημίτη, εδώ πρέπει να επανέλθει το παλιό
Ψηλοτάβανο βρε παιδί μου, άλλος αέρας.
Πολύ ωραία γραφιστική της περιόδου στις ταμπελίτσες.
Παγκάκι στο κιόσκι πληροφοριών
Περίτεχνα κιγκλιδώματα στον γκισέ
Το εμβληματικό σημείο του Σταθμού, το κουβούκλιο έκδοσης των εισιτηρίων
Κοντινό στο παλιό ρολόι
Εσωτερικά στα γκισέ
Τα σημάδια ενός πρόσφατου άλλοτε, στις τελευταίες μέρες του σταθμού που είχε αρχίσει να παρακμάζει 2 δεκαετίες τώρα.
Η πολύ βαριά επιβλητική εξωτερική πόρτα
Φεύγουμε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου