.........................................................
Κωστής Παλαμάς
(1859 - 1943)
ΔΥΟ ΜΑΤΙΑ
Τοῦ λύχνου μου τὸ λάδι σώθηκε,
καὶ ξαγρυπνῶ. Τί νύχτα! Ἄστρο κανένα,
στὴν ἄκρη ἀπ᾿ τὸ κρεβάτι μου ἕνα φάντασμα
κι ἀπάνω μου δυὸ μάτια καρφωμένα.
Κωστής Παλαμάς
(1859 - 1943)
ΔΥΟ ΜΑΤΙΑ
Τοῦ λύχνου μου τὸ λάδι σώθηκε,
καὶ ξαγρυπνῶ. Τί νύχτα! Ἄστρο κανένα,
στὴν ἄκρη ἀπ᾿ τὸ κρεβάτι μου ἕνα φάντασμα
κι ἀπάνω μου δυὸ μάτια καρφωμένα.
Ὁ κόσμος δὲν ὑπάρχει. Ἀπὸ τῆς ἄβυσσος
ρουφήχτηκε τὰ στόματα. Σκοτάδια.
Μόνο δυὸ μάτια ὑπάρχουνε στ᾿ ἀνύπαρχτα,
δυὸ μάτια μοναχὰ γιομίζουν τ᾿ ἄδεια.
Μόνο δυὸ μάτια στὰ σκοτάδια φέγγουνε.
Ὅλα κοιμοῦνται, χάνονται, ὅλα σβοῦνε,
μόνο δυὸ μάτια μὲ κοιτάζουν ἄγρυπνα,
δὲν κλείσανε· ποτὲ δὲ θὰ κλειστοῦνε.
ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ
ρουφήχτηκε τὰ στόματα. Σκοτάδια.
Μόνο δυὸ μάτια ὑπάρχουνε στ᾿ ἀνύπαρχτα,
δυὸ μάτια μοναχὰ γιομίζουν τ᾿ ἄδεια.
Μόνο δυὸ μάτια στὰ σκοτάδια φέγγουνε.
Ὅλα κοιμοῦνται, χάνονται, ὅλα σβοῦνε,
μόνο δυὸ μάτια μὲ κοιτάζουν ἄγρυπνα,
δὲν κλείσανε· ποτὲ δὲ θὰ κλειστοῦνε.
ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ
[ Κανείς Έλληνας ποιητής δεν έχει εκφράσει με τρόπο μυχιότερο το Δέος -
αυτή την υπαρξιακή μεθόριο όπου συναντιούνται αξεχώριστα ο Τρόμος με το
Θαύμα. Ο Παλαμάς προκαταλαμβάνει εδώ τον όψιμο Φίλιπ Λάρκιν του
«Audade»:
Ξυπνώ στις τέσσερις μες στ' άηχο σκοτάδι.
Κοιτώ τα στόρια αντίκρυ μου προσμένοντας το φως.
Ώς τότε αυτόν που είναι πάντα εκεί διακρίνω
Κοιτώ τα στόρια αντίκρυ μου προσμένοντας το φως.
Ώς τότε αυτόν που είναι πάντα εκεί διακρίνω
Υπερβαίνει όμως τον Άγγλο ομότεχνό του εξακολουθητικά: τα μάτια που εδώ
μας κοιτάζουν δεν είναι μ ό ν ο τα μάτια του θανάτου. Αλλά και κάτι
άλλο, οριακό, σφραγισμένο, όπως ο παλαμικός πόνος, «στη χώρα την
κατάνακρη του αμίλητου».
Την αμφισημία του συμβόλου ο Παλαμάς
την επιστρατεύει συχνά. Το περίφημο κυπαρίσσι του λ.χ., από τις "Εκατό
φωνές" («και τίποτ' άλλο»...) είναι σύμβολο πένθους ή πλήρωσης, γύμνιας ή
πλησμονής; Και ο ίσκιος της "Φοινικιάς", αυτού του κορυφαίου
δέντρου-συμβόλου της ελληνικής ποίησης, που στέκει πολύ ψηλότερα όχι
μόνο από το "Φωτόδεντρο" του Ελύτη αλλά και από το "Carmen seculare" του
Σολωμού, αυτός ο ίσκιος λοιπόν είναι «της ζωής ή του θανάτου;»
Το πράγμα συμβαίνει διαρκώς με τον Παλαμά, όμως δεν παύει να μ'
εντυπωσιάζει: τα "Δυο μάτια" απουσιάζουν όχι μόνο από τις ανθολογίες της
ελληνικής ποίησης, αλλά και από τις ειδικές ανθολογίες του Παλαμά. Μόνο
οι Κατσίμπαλης-Καραντώνης το περιλαμβάνουν.
Παλαμάς, αυτός ο μέγας άγνωστος...]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου