Τρία άρθρα από το www.protagon.gr για τον Γαβριήλ ή τι χρώμα έχουν τα σκ... και στη δημόσια ζωή μας...

................................................................

Ο σκοτεινός κόσμος του κ. Τριανταφυλλόπουλου*

 

 έγραψε ο Αντρέας Πετρουλάκης

Ο λούμπεν υπόκοσμος της δημοσιογραφίας ήταν πάντα εδώ. Δεν προκαλεί έκπληξη λοιπόν η εμετική επίθεση στον Γαβριήλ Σακελλαρίδη από τον εμβληματικότερο εκπρόσωπό του. Το έχει κάνει πολλές φορές μέχρι τώρα και θα το ξανακάνει- αυτό τον τρέφει, αυτό του δίνει υπόσταση. Χωρίς τις κρυφές κάμερες, τη βάρβαρη εισβολή στον ιδιωτικό χώρο και τους εκβιασμούς δεν θα θυμόταν κανείς την ύπαρξή του. Η διαφορά είναι μία σε σχέση με το παρελθόν, δεν υπάρχουν πια προσχήματα. Τώρα που έχει εμφανιστεί ο σκληρός πολιτικός φασισμός της Χρυσής Αυγής, ο σκοτεινός φασισμός της δημοσιογραφίας που ενσαρκώνει ο Μ. Τριανταφυλλόπουλος αποκατέστησε αυτομάτως και τη φυσική του θέση στην πολιτική γεωγραφία.

Τα προηγούμενα χρόνια διάνθιζε τις χυδαίες επιθέσεις του στα προσωπικά δεδομένα δημοσίων προσώπων με μία τάχα δημοκρατικής κοπής μικροαστική ηθικολογία. Ο λαός έχει δικαίωμα στην αλήθεια, δίνουμε μάχη για το δημοκρατικό δικαίωμα του λαού στην πληροφόρηση, ελευθερία του Τύπου, μπλα, μπλα, μπλα Δημοκρατία. Τότε ο σταρ του μέσου όρου είχε ανάγκη από επίχρισμα δημοκρατικών φρονημάτων γιατί ακόμα το σκοτεινό κομμάτι αυτού του μέσου όρου δεν είχε βρεί τις πολιτικές ράγες να διοχετεύσει τη μέσα του άβυσσο. Όταν  βρήκε τη Χρυσή Αυγή νομιμοποίησε την καταχνιά της ψυχής του. Γιατί αυτοί που καταναλώνουν τις ιστορίες της κρεβατοκάμαρας των άλλων στην ουσία εκεί ανήκαν πάντα ακόμα και αν δεν την ψηφίζουν ούτε τώρα.

Ο σταρ του μέσου όρου έπρεπε να είχε πάει και στρατό και εκεί είχαμε ένα πρόβλημα. Δεν νοείτο ο ήρωας του συνήθως εθνικιστή αμόρφωτου μικροαστού να είναι φυγόστρατος με τρελόχαρτο. Και για αυτήν την τρύπα της ζωής του, όμως, ο Μ.Τριανταφυλλόπουλος είχε κατασκευάσει μια δημοκρατική ιστορία. Λίγο τραβηγμένη, αλλά έτσι κι αλλιώς στο πρόθυμο κοινό του απευθύνεται- οι άλλοι τρόμαζαν ή γελούσαν μαζί του από πριν. Δεν πήγε λοιπόν στρατό από υπερβολική δημοκρατικότητα, επειδή είχε κακές παιδικές αναμνήσεις από τη Χούντα που είχε σε δυσμένεια τον χωροφύλακα μπαμπά του γιατί ήταν Παπανδρεϊκός, είπε κάποια βραδιά σχεδόν βουρκωμένος. Δεν άντεχε λοιπόν τους στρατιωτικούς ο κ. Μάκης για αυτό δεν πήγε στρατό επί Δημοκρατίας.

Τώρα φαντάζομαι το σενάριο το έχει αλλάξει. Ίσως και να το έχει κάνει αντίστροφο, ποιός ξέρει μ' αυτόν; Τώρα ο τακτισμός του σκότους τον έφερε αναπόφευκτα κοντά στους ομοίους του. Δεν κρύβεται πια η εκλεκτική του συγγένεια με τους Χρυσαυγίτες. Τους διαφημίζει, δημοσιεύει ψεύτικα γκάλοπ που τους εκτοξεύουν, κολυμπά μαζί τους στα ίδια βοθρολύματα του λούμπεν περιθωρίου. Έτσι, ενώ στο παρελθόν τις βίαιες εφόδους στην προσωπική ζωή ανύποπτων πολιτών τις πουλούσε σαν μάχες Δημοκρατίας και Ελευθεροτυπίας τώρα τις μοιράζεται ανοιχτά με τους φασίστες. Τώρα αυτός ο συρφετός  των υπόδικων βουλευτών είναι που παραλαμβάνει από τον κ. Μάκη τη φήμη και αναλαμβάνει να τη διασπείρει στους υπονόμους της πόλης. Αυτοί είναι τώρα οι άτυποι συνεργάτες του παλιού δημοκράτη ματάκια.

Και εδώ είναι που στέκεται τυχερός ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης σε σχέση με τον Στέφανο Κορκολή, τον  μακαρίτη Ασλάνη, τον Χάρη Τομπούλογλου και τόσα άλλα θύματα του αδίστακτου δημοσιογράφου. Δεν υπάρχει σήμερα σύγχυση. Κανείς πια δεν έχει την αυταπάτη ότι η κλειδαρότρυπα είναι δημοκρατικό δικαίωμα. Τώρα όσοι  ακούνε, εμπιστεύονται και αναπαράγουν τον κ.Τριανταφυλλόπουλο ξέρουν ότι τσαλαβουτάνε στο βούρκο παρέα με τους φασίστες. Και αυτό το ξεκαθάρισμα είναι η μόνη θετική συνεισφορά της σπείρας Μιχαλολιάκου στην κοινωνία μας.

..............................................................

 Η Ζούγκλα*, ο Μπένος και ο Γαβριήλ

 


έγραψε ο Κώστας Σπυρόπουλος  (21/6/2014)

Πριν από ένδεκα χρόνια ο Σταύρος Μπένος, βουλευτής Β' Αθηνών και υφυπουργός Εσωτερικών, είχε βρεθεί στο στόχαστρο της Ζούγκλας. Σε ένα δήθεν ρεπορτάζ, όπου περίσσευαν οι κραυγές της Τσίτα και τα κρωξίματα του παπαγάλου, ο Μπένος παρουσιαζόταν ως διαπλεκόμενος με εργολάβους, οι οποίοι του έδιναν άλλος μια μάντρα για να κρεμάσει πανό, ένας δεύτερος ένα ξενοίκιαστο μαγαζί για εκλογικό κέντρο και ένας τρίτος καραμέλες για τους επισκέπτες. Όμως στην Τσίτα οι καραμέλες μύριζαν σαν φρουτάκια από κουλοχέρηδες. Σηκώνει το τηλέφωνο ο Μπένος να παρέμβει, κατά πως λένε στην Τιβί, του λένε κάτι ακατάληπτα και η πίεση από τη φούρκα πήγε στο 50. Σαν να μην έφτανε αυτό, την άλλη μέρα το πρωί «ντριν» στο τριψήφιο. Ήταν ο Θέμελης, από του Μαξίμου.
«Το είδες;»
«Φυσικά το είδα. Εγώ, όπως ξέρεις, δεν τα βλέπω αυτά, αρρωσταίνω. Ούτε ο αφεντικός μου (έτσι αποκαλούσε σε τρίτους, του στενού κύκλου, τον Σημίτη) τα βλέπει, αλλά του τα προφτάσανε...»
«Νίκο, το και το» απαντάει ο Μπένος. «Βγάζω και ανακοίνωση και θα του την τρίψω στη μούρη. Έπαιρνα τηλέφωνο χτες, στην εκπομπή, δε με βγάλανε, μου είπανε να με βγάλουνε στην επόμενη.».
«Τι, θα βγεις με όλους αυτούς τους καραγκιόζηδες;» έμεινε με την απορία ο Θέμελης.
Ο Μπένος επέμεινε ότι θα πάει στην εκπομπή «και θα τον κάνω του αλατιού». Όταν οριστικοποιήθηκε η συμμετοχή έπεσε και δεύτερο τηλέφωνο από του Μαξίμου. «Σταύρο, μην πας. Μην τους νομιμοποιούμε. Δεν υπάρχει κανένα θέμα. Ο "μέσα" λέει, άλλους δυο να είχαμε σα τον Μπένο δε φοβόμαστε κανέναν. Έπειτα, είναι και ζήτημα αισθητικής». Ο Καλαματιανός ήταν αμετάπειστος. «Η αξιοπρέπειά μου και η αισθητική μου, μου επιβάλλουν να πάω και να τους το κάνω καλοκαιρινό. Με τον δικό μου τρόπο. Με αποδείξεις. Με χαμόγελο που σφάζει». Το Μαξίμου επέμεινε και ο Μπένος το ίδιο. Πήγε με τα χαρτιά του, το μολυβάκι του και το χαμόγελο. Τους έκανε τ´ αλατιού.
Ύστερα από δυο εβδομάδες ο Σημίτης έκανε τον τελευταίο του ανασχηματισμό. Ο Μπένος εκτός! Ψάχναμε να βρούμε τον λόγο, αλλά δεν τον βρίσκαμε. Επιτέλους, αν είχε γίνει κάτι στο δημόσιο, αυτό ήταν τα ΚΕΠ και πατέρας των ΚΕΠ ήταν ο Μπένος. Στο τότε Μαξίμου έλεγαν ότι ο Σημίτης δεν του συγχώρησε ότι πήγε στη Ζούγκλα, έστω και αν πηγαίνοντας εκεί έφερε τα πάνω-κάτω. «Δεν τους νομιμοποιούμε αυτούς».
Αυτά συνέβαιναν 11 χρόνια πριν. Από τότε μετράμε νομιμοποιητές της Ζούγκλας κι είναι ο κατάλογος μακρύς. Ψάχνουμε Μπένους, αλλά δεν βρίσκουμε, καταγράφουμε σιωπές και μισόλογα στον εκβιασμό του Γαβριήλ Σακελλαρίδη. Πώς είπατε; Σημεία των καιρών; Σημεία και τέρατα.

..............................................................

Σιωπή για τον Γαβριήλ...

 

γράφει ο Γιάννης Παντελάκης 

(22/6/2014)
 

Έχουν περάσει πέντε ημέρες από τότε που ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης έκανε μια γενναία (για τα ελληνικά δεδομένα) δήλωση. Έγραψε στη σελίδα του στο facebook ότι δέχτηκε μια επίθεση με όλα τα χαρακτηριστικά του πολιτικού εκβιασμού. Η γνωστή πια ιστορία με το βίντεο. Όπως σημείωσε, ο εκβιασμός έχει ξεκινήσει μετά τον πρώτο γύρο των δημοτικών εκλογών. Έχει περάσει χρόνος από τότε ε; Αρκετός. Σ' αυτό τον χρόνο, δεν είδα κανέναν απο τον ΣΥΡΙΖΑ να υπερασπίζεται το στέλεχός του.
Αντίθετα, είδα πολλούς άλλους να το κάνουν. Είδα δημοσιογράφους να γράφουν κατά του εκβιαστή, κάτι σπάνιο, δύσκολα ένας δημοσιογράφος στρέφεται εναντίον άλλου. Είδα πολλούς, ευχάριστα πολλούς πολίτες, που μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, έσπευσαν να συμπαραταχθούν με τον Σακελλαρίδη και να καταδικάσουν τον Τριανταφυλλόπουλο. Είδα και πολλά στελέχη άλλων -πλην ΣΥΡΙΖΑ- κομμάτων να στέκονται δίπλα του. Όμως τα άλλοτε λαλίστατα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται πως αυτό το χρονικό διάστημα είχαν άλλες προτεραιότητες.
Αν μέχρι τις 17 Ιουνίου (όταν δηλαδή έκανε τη δήλωση ο Σακελλαρίδης), υπήρχε μια δικαιολογία για τη σιωπή -το θέμα κινείτο στο επίπεδο του παρασκηνίου- μετά την ημερομηνία αυτή δεν βρίσκω πολλές δικαιολογίες. Μάλλον καμία. Ενα στέλεχός τους καταγγέλει ευθέως εκβιασμό. Και αυτοί σφυρίζουν αδιάφορα. Και δεν το κάνουν μόνο τα στελέχη εκείνα που συχνά-πυκνά συναντούσες στα πάνελ του Τριανταφυλλόπουλου. Από τέτοιους τύπους δεν μπορείς να έχεις πολλές απαιτήσες, πόσω μάλλον πολιτικές ευαισθησίες. Τα λεπτά δημοσιότητας είναι κάτι ιερό. Έστω και αν προέρχονται από τις εκπομπές του Τριανταφυλλόπουλου, του Τράγκα και άλλων σχετικών εκφραστών αυτής της δημοσιογραφίας. Ηχηρή ήταν η σιωπή και απ' όλους τους άλλους. Εκείνους που βλέπεις ή ακούς καθημερινά να παρεμβαίνουν στη δημόσια ζωή για οτιδήποτε.
Για τη σιωπή αυτή, μας είχαν προϊδεάσει βέβαια. Ο Σακελλαρίδης δεν εκανε μια δήλωση με τον τρόπο που συνηθίζεται. Είτε μέσω του γραφείου τύπου του κόμματος, είτε μέσω του συνδυασμού του στον Δήμο. Ούτε καν σε μια απλή κόλλα χαρτί που θα πήγαινε σε όλα τα δημοσιογραφικά γραφεία. Έκανε μια ανάρτηση στον προσωπικό του λογαριασμό στο facebook. Δεν ξέρω, αλλά έχω την εντύπωση, πως ο Σακελλαρίδης δεν διανύει μόνο τη μεγαλύτερη δοκιμασία στη ζωή του, πρέπει να περνάει και τη μεγαλύτερη πολιτική μοναξιά. Τον άφησαν να ενηλικιωθεί πολιτικά με τον πιο βάρβαρο τρόπο.
Από έναν φίλο, του ΣΥΡΙΖΑ, με τον οποίο συζήτησα γι' αυτή τη σιωπή, πήρα την απάντηση, πως «υπάρχει ένα βίντεο με προσωπικές έστω στιγμές, που όμως ήταν δύσκολο να υπερασπισθεί δημόσια το κόμμα». Μου φάνηκε τουλάχιστον αστεία η απάντηση. Δεν μ' ενδιαφέρει το περιεχόμενο του βίντεο. Δεν έχει και σημασία. Το μείζον είναι η προστασία από τον πολιτικό εκβιασμό, από τη δημοσιογραφία της κλειδαρότρυπας, απο τη χυδαιότητα. Αυτό ήθελα να δω από τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτά, που καταγγέλουν μεγάλα κανάλια, κηρύσσουν εμπάργκο σε εκπομπές που δεν τους αρέσει ο παρουσιαστής και μιλάνε για ελεγχόμενη πληροφόρηση. Κι όμως, σιωπούν απέναντι στο συγκεκριμένο φαινόμενο: ενός ωμού εκβιασμού.
Ανάλογα αδύναμη, είναι και μια δεύτερη δικαιολογία που προσπάθησε να προβάλλει. Πως αν έκαναν δημόσια τοποθέτηση, θα έδιναν και μεγάλη δημοσιότητα στο θέμα. Λάθος. Το θέμα ήρθε στη δημοσιότητα έτσι κι αλλοιώς, δεν θα είχε κανέναν ενδοιασμό ο συγκεκριμένος δημοσιογράφος να το φέρει. Απλά, τώρα ήρθε στη δημοσιότητα και όλοι μιλάνε γι' αυτό, χωρίς πρωτεύον στοιχείο του να είναι η καταδίκη του εκβιασμού.
Σε μια ανάρτησή της χθες στο facebook, η Ρένα Δούρου (η μόνη που, έστω τώρα, κάτι έκανε) έγραψε πως «Στον Γαβριήλ χρωστάμε το τέλος της δημοσιογραφίας της κλειδαρότρυπας. Είμαστε μαζί του». Γι' αυτό το τελευταίο διατηρώ πολλές αμφιβολίες, όχι για τη Δούρου, αλλά για τους συντρόφους της. Πολλές αμφιβολίες έχω και για το πρώτο μέρος της διαπίστωσής της. Ούτε το τελος της δημοσιογραφίας της κλειδαρότρυπας ήρθε, θα ήταν πολύ ωραίο για να είναι αληθινό. Ούτε την όποια ήττα αυτής της δημοσιογραφίας τη χρωστάμε στον Γαβριήλ και τη μοναχική του δήλωση. Σε όλους εκείνους που αντέδρασαν χωρίς να υπολογίσουν αν ο Γαβριήλ είναι πολιτικά δικός τους ή όχι, οφείλεται...