Στις εκλογές, ο ΣΥΡΙΖΑ πέτυχε μια καθαρή νίκη με τέσσερις ποσοστιαίες μονάδες. Κέρδισε τη μεγαλύτερη περιφέρεια της χώρας και πάλεψε στα ίσια για τον Δήμο της Αθήνας. Με το σπαθί του κέρδισε άλλη μία Περιφέρεια, και πάρα πολλούς δήμους στη Β' Αθηνών και σε ολόκληρη την Ελλάδα. Αυτό που δεν κατάφερε, είναι να πετύχει ένα ποσοστό ανατροπής στις περιφερειακές εκλογές.
Από την πλευρά της, η κυβέρνηση πέτυχε δύο από τους στόχους της. Να χάσει με διαφορά θεωρητικά αναστρέψιμη και να αποφύγει την εκλογική κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ. Με αυτά τα δεδομένα, και με τη βοήθεια των εξαιρετικά φιλικών καναλιών, κατάφερε να διαχειριστεί αξιοπρεπώς την ήττα της.
Από τον Μάιο του 2012, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει επταπλασιάσει την εκλογική του δύναμη και δείχνει να τη σταθεροποιεί. Το 28% είναι άθλος, αλλά δεν συγκροτεί όρους καθαρής κοινωνικής πλειοψηφίας. Για να πετύχει τους στόχους του, είναι υποχρεωμένος να κάνει ένα δεύτερο ποσοτικό άλμα και αυτό μπορεί να το καταφέρει μόνο αντιμετωπίζοντας τις υποκειμενικές του αδυναμίες και βελτιώνοντας τα ποιοτικά του χαρακτηριστικά. Και μιλώντας για υποκειμενικές αδυναμίες, ο ΣΥΡΙΖΑ ξέρει πολύ καλά τι ακριβώς πρέπει να διορθώσει. Το πρόβλημα είναι ότι για να το κάνει πρέπει να διαταράξει τις πολύπλοκες εσωτερικές του ισορροπίες.
Ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται ενιαία ηγετική ομάδα, που να μπορεί να συνθέτει διαφορετικές απόψεις. Επίσης χρειάζεται όργανα και λειτουργίες σε όλα τα επίπεδα που να είναι σε θέση να παράγουν πολιτική. Η αμφιθεατροποίηση της Κεντρικής Επιτροπής, τα υδροκέφαλα ενδιάμεσα όργανα «για να χωρέσουν όλοι», η Πολιτική Γραμματεία για να ζυμωνόμαστε, τα διάφορα μυστήρια κέντρα που ξεφυτρώνουν από 'δω και από εκεί, δύσκολα ανταποκρίνονται στην σημερινή ανάγκη, που είναι η οικοδόμηση στέρεων σχέσεων με την κοινωνία.
Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να χτυπήσει τον παραγοντισμό, το προπατορικό αμάρτημα που τον συνοδεύει από την ίδρυσή του και το οποίο αποτελεί θέμα ταμπού - απαγορεύεται να μιλάμε γι' αυτό. Ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να σέβεται όλες τις απόψεις, δεν γίνεται όμως να υλοποιήσει όλες τις ατομικές φιλοδοξίες. Και η αλήθεια είναι ότι με προκάλυμμα τις τάσεις, οι οποίες πρόθυμα προσφέρουν το franchising στον οποιοδήποτε, διάφοροι περίεργοι κινούνται και συγκρούονται σε όλα τα επίπεδα, με επίδικο τις ατομικές τους επιδιώξεις. Αυτός ο αχαλίνωτος φιλελεύθερος μικροαστισμός, μεταμφιεσμένος σε «πολυτασικότητα», εκδηλώθηκε μεγαλοπρεπέστατα στις δημοτικές εκλογές και δοκίμασε τα νεύρα και τις αντοχές πολλών τοπικών οργανώσεων. Αν θέλει να προχωρήσει στην επόμενη πίστα, ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να επανασυνδέσει την έννοια του μέλους και αυτήν του στελέχους με την έννοια της κομματικότητας και του αυτοσεβασμού.
Τέλος, χρειάζεται εξωστρέφεια και νέο κινηματικό προσανατολισμό. Η πολιτική κατάσταση δεν μπορεί να ανατραπεί περιμένοντας τις επόμενες εκλογές. Για να ηττηθεί κοινοβουλευτικά η πολιτική της λιτότητας, πρέπει προηγουμένως να ηττηθεί στην κοινωνία. Εκεί όπου το συνδικαλιστικό κίνημα είναι σήμερα εξοργιστικά ανύπαρκτο, το κίνημα των πλατειών αποτελεί ιστορία και οι μόνοι που κάτι παλεύουν είναι αυτοί που πετιούνται στον δρόμο. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να περιμένει την επανεμφάνιση των Αγανακτισμένων σαν φυσικό φαινόμενο ούτε να τρέχει παντού με τις σημαίες και τις εφημερίδες του σαν γκρουπούσκουλο. Η αποστολή του είναι να δουλέψει ηγεμονικά για τη δημιουργία ενός ενωτικού κοινωνικού κινήματος με παλλαϊκά χαρακτηριστικά. Για να το καταφέρει όμως, πρέπει να σχεδιάσει στρατηγική. Επίσης, πρέπει να βγάλει τις δυνάμεις του από την αδράνεια και να τους δώσει στόχους και δουλειά να κάνουν.
Αν το ζητούμενο είναι ένα νέο άνοιγμα στην κοινωνία, ας θυμόμαστε ότι τα ανοίγματα δεν γίνονται από την καρέκλα ούτε και με άτακτες επιθέσεις προς τον λαό αλαλάζοντας. Αυτό που περιμένει η κοινωνία, είναι να κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ τον σεβασμό και την εκτίμησή της. Τότε θα έχει κερδίσει και την εμπιστοσύνη της.