Το μέλλον είναι απρόβλεπτο Γράφει ο Δημήτρης Παπαχρήστος, Συγγραφέας (ΕΘΝΟΣ «E» 21/6/2014)

.................................................................

Το μέλλον είναι απρόβλεπτο

 

Γράφει ο Δημήτρης Παπαχρήστος, Συγγραφέας

ΕΘΝΟΣ
«E» 21/6/2014

Ποια είναι τα προαπαιτούμενα; Και ποια είναι τα αντισταθμίσματα και τα συμφωνηθέντα των μνημονίων, που μένουν απαρέγκλιτα στο όνομα της σταθερότητας και της σωτηρίας της πατρίδας, αλλά και της Ευρωζώνης; Γιατί δεν τα ομολογούν ξεκάθαρα οι συγκυβερνώντες. Είπαν και δήλωσαν ότι το μήνυμα των εκλογών ελήφθη, γι' αυτό συνεχίζουν την πολιτική της λιτότητας και των απολύσεων. Η απάντηση, για παράδειγμα, μπορεί να δοθεί από τη μείωση των εισιτηρίων στα «δημόσια» λεωφορεία. Μειώνονται οι τιμές των αστικών συγκοινωνιών, με προσθέσεις, πολλαπλασιασμούς και διαιρέσεις, για να «κερδίζεις από το σακάκι, αλλά να χάνεις από το παντελόνι και στο τέλος να μένεις χωρίς σώβρακο». Υπάρχει και χρησιμοποιείται κατά κόρον η πολιτική επικοινωνιακή αλχημεία, πόσο όμως μπορεί να κρατήσει και να εξαπατήσει, όταν τα φορολογικά βάρη έγιναν ο εκσυγχρονιστικός δυνάστης για τους μισθοσυντήρητους, τους συνταξιούχους και θηλιά στον λαιμό για τους μη έχοντες, και οι κατέχοντες συνεχίζουν να φοροδιαφεύγουν και να βγάζουν κέρδη από την κρίση, που δεν τους αγγίζει.

Ακούμε για αναπτυξιακή πολιτική, για αγορές και επενδυτές, σε ποιους τομείς γίνονται παραγωγικές επενδύσεις; Και πόσες θέσεις εργασίας έχουν δημιουργηθεί; Το 27% της ανεργίας δεν μπορούμε να το δούμε ως ποσοστό γενικώς και αορίστως. Κρύβονται πίσω του άνθρωποι, καταστρέφονται ανθρώπινες ζωές. Κόβονται τα όνειρα των νέων που, είτε σπουδάσουν είτε όχι, αισθάνονται ότι είναι μάταιο. Αυτή η παράμετρος δεν λογίζεται από τους ιθύνοντες, που προκαλούν με την πολιτική τους ψυχολογικές παρακρούσεις στους νέους, οι οποίοι αναγκάζονται να ξενιτευτούν ή να δεχθούν τον φόβο, που όμως στρώνει τον δρόμο στο κοινωνικό εκφασισμό. Και, το χειρότερο, απαξιώνεται η παιδεία και η γνώση και επιβάλλεται με τις διάφορες μεταρρυθμιστικές συγχωνεύσεις η εργαλειακή εκπαίδευση που φτιάχνει εξειδικευμένους «ηλίθιους» και υποτακτικούς. Χιλιάδες θέσεις εκπαιδευτικών είναι κενές και, από την άλλη, παίζεται το «παιχνίδι» των αξιολογήσεων. Αλήθεια ποιος θα μας σώσει από τους σωτήρες μας;

Το 60% των νέων στη χώρα μας είναι άνεργο και πάνω από πεντέμισι εκατομμύρια σε όλη την Ευρώπη. Δυστυχώς για τους νέους έχουν μπει στη λογική του «μη χείρον βέλτιστον» και εν πολλοίς στην ιδιώτευση και στον ατομικισμό. Δεν έχουν χειραφετηθεί και δεν δημιουργούν συλλογικότητες που οδηγούν στην αντίσταση. Οι συγκυβερνώντες και τραπεζομεσίτες της ζωής τους τούς έχουν καταστήσει εφεδρικό «προλεταριάτο», που σημαίνει πως αντί να επαναστατήσουν και να αλλάξουν αυτήν τη σκληρή πραγματικότητα, περιμένουν να πάρουν τη θέση αυτού που εκβιάζεται και απολύεται. Τα μπάνια του λαού ήταν του παρελθόντος πολιτική ταχυδακτυλουργία. Το μέλλον είναι ζοφερό και αόρατο, αλλά και απρόβλεπτο...