Ασκήσεις μνήμης, 80 (Τα χαρακώματα - Εθνικισμός προοδευτικής κοπής) (Εφημερίδα των συντακτών 6 Ιουνίου 2014 & http://yannisharis.blogspot.gr, 7/6/14) )

............................................................

http://yannisharis.blogspot.gr, 7/6/14

 

Ασκήσεις μνήμης, 80 (Τα χαρακώματα - Εθνικισμός προοδευτικής κοπής)

(Εφημερίδα των συντακτών 6 Ιουνίου 2014)

Τα χαρακώματα

Εκλογικά, προ και μετά, παραλειπόμενα, στιγμές που δεν πρέπει να χαθούν:

Η γνωστή Λιάνα Κανέλλη, με το γνωστό ύφος, λήμμα υπεροψία, μοσχομαγκιά κ.ά., στην εκπομπή του Καμπουράκη και του Οικονομέα. Που επέμεναν να τους απαντήσει τι θα έκανε αν στον δεύτερο γύρο ήταν Σακελλαρίδης και Κασιδιάρης. «Θα σας απαντήσω πάρα πολύ σκληρά» ανάβει η  Λιάνα· και τάχα «απαντά»: «Εγώ όταν σηκώθηκα, για την πάρτη μου σηκώθηκα ή για τη Δούρου που ήταν απέναντι;» Επιμένουν για συγκεκριμένη απάντηση οι άλλοι. Η Λιάνα σχεδόν αγριεύει: «Εσύ πιστεύεις ότι εγώ θα θεωρήσω, εγώ! εγώ!, πως, αν ψηφίσω Σακελλαρίδη, έχω νικήσει τον Κασιδιάρη; Γιά κοίτα με καλά!» Ξανά οι άλλοι: «Τι θέση θα πάρει το ΚΚΕ;»

Ξεσπά η Λιάνα: «Οι κομμουνιστές θα δουλέψουνε ώστε αυτό το μόρφωμα όχι πρώτο και δεύτερο γύρο να μην το δεις, ούτε στον ύπνο σου! Αν επισυμβεί αυτό; Στα χαρακώματα! Το τι μορφή θα έχει το χαράκωμα, πώς θα την πάρει κανένας, [...] αν θα έχει τη μορφή ψήφου, γραμμής, [...] αυτό δεν μπορώ να το ξέρω… Στα χαρακώματα! Στα χαρακώματα! Εγώ δεν μπαίνω στην παγιδούλα, τι θα ψηφίσουμε, τι θα κάνουμε… Χαράκωμα είναι!»

Α, όπως στον Βόλο λόγου χάρη, Λιάνα; Απέναντι στον Μπέο;

Εθνικισμός προοδευτικής κοπής

Όταν προοδευτικά κόμματα και ΜΜΕ κανάκευαν και πάντως νομιμοποιούσαν το εθνικιστικό, ακροδεξιό Λάος, έγραφα στο προηγούμενο άρθρο, μην απορούμε με την άνοδο της νεοφασιστικής Χρυσής Αυγής. Και παραπέρα, όταν η αποχαλίνωση του δημόσιου λόγου, το γάβγισμα, ο λεκτικός τσαμπουκάς, αποτελούν κεκτημένο, από την Κανέλλη και τον Άδωνη ή τον Πάγκαλο, ώς τον Τατσόπουλο και τον Χειμωνά, μην απορούμε με την αποκτήνωση πια, που εκφράζεται με το γρύλλισμα αλλά και το λεπίδι των Χρυσαυγιτών.

Ήταν ενδεικτικά τα ονόματα που χρησιμοποίησα. Επανέρχομαι με ένα άλλο, σημαντικό όνομα, τον Σταμάτη Κραουνάκη, που συμπτωματικά εικονογραφεί και τις δύο όψεις του συλλογισμού μου.

Από μία μόλις δεκάλεπτη εκπομπή, προπαραμονή του πρώτου γύρου των δημοτικών εκλογών, αποδελτιώνω, πρώτα ως προς το ύφος, το γνωστό ύφος του Κραουνάκη, λέξεις που βγαίνουν, το εννοώ, σαν εμετός:

«ξομπλιάσματα, ξεράσματα, την κατάρα μου να ’χετε, ουστ ξεπαρεού ρε [δις], ο Εγγλέζος λόρδος-πόρδος, έχουν πάρει τις σκατογκαλόπες και φοβούνται, έχουνε κλάσει μέντες, κουλά, όξω οι κτηνάρες, όξω, ο φλούφλης ο Γιωργάκης, το ζώον, αυτό το χοντρόπετσο ο Μπένι, η μπούρδα ο Σπηλιωτόπουλος, σκάσε Άρη, σκάσε πια, ουτιδανό τίποτα, τζιτζιφρίγκο, παραδουλάκια, παρατσιράκια, σούργελα ελεεινά, όξω ρε πια, όξω, ναι, θα την πιούνε, κάτι συγγραφάκια, πενταρολόγοι, κάτι μοντερνάξ του κώλου, αγράμματα μαλακισμένα, τα τσιμπούρια, όξω ρε να τελειώνουμε, όξω βρόμικα Ποτάμια, ψωνάρες τρισάθλιες αθλίων ημιεγγραμμάτων Ελιές, απ’ του Σημίτη τις τρισίχαστες τις κρεατοελιές τις διαπλεκόμενες, όξω ρε, μακριά απ’ τη χώρα των θεών και της θάλασσας, όξω ντε να τελειώνουμε, ντεκαβλέδια του κερατά, πολιτικούρια, βλαχογιάπισσες, Κολωνάκια ανόητα σιχαμερά, σιχαμένα μολύβια και κοντυλοφόροι ανέραστοι, ε όξω πια, γαμώ την τρέλα μου!»

Και τι αναδύεται, όχι πρώτη φορά, μέσα απ’ τον λαϊκίστικο αυτό πυρετό; Μαζί με τη «χώρα των θεών και της θάλασσας», όπου ένας εμπνευσμένος δημιουργός γίνεται Γιώργος Κατσαρός τού «Λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ’ αγόρι μου»; Ο πιο αγοραίος εθνικισμός, όπως έχω και άλλοτε επισημάνει. Αυτήν τη φορά ήταν το ντιμπέιτ των υποψηφίων για την προεδρία της Ενωμένης Ευρώπης. Ο Κραουνάκης αναφέρεται στην εντυπωσιακή παρουσία του Αλέξη Τσίπρα, αλλά για να πει τα δικά του:

«Μερικοί ξενίστηκαν που μίλησε τόσο προσωπικά για την Ελλάδα. Μα, αν δεν ήταν η χώρα του Τσίπρα και τα ελληνικά του Τσίπρα, η υπόλοιπη Ευρώπη θα ’ταν καπάκι μπίρας!»

Με το ίδιο, πολυχρησιμοποιημένο «εύρημά» του έκλεισε την εκπομπή, απευθυνόμενος προφανώς στη Μέρκελ: «Τ’ ακούς, κυρ’ αποτέτοια μου; Αν δεν ήταν η Ελλάδα, θα ’σασταν όλοι καπάκια μπίρας!»

Η ιδιομορφία (εντάξει) και η ασυλία (γιατί;) ενός καλλιτέχνη, η κατακτημένη (πάλι: γιατί;) αθυροστομία, που συγχέεται με την ελευθερία, μια κάποια γραφικότητα, σχεδόν πια καλτ, όχημα όλα και άλλοθι για τον αγοραίο, ξαναλέω, εθνικισμό; Δεν είναι όμως έτσι πιο επικίνδυνο;

«Ρίχ’ τα τους, ρε Σταμάτη! Μιλάς με τη γλώσσα της καρδιάς μας!!» ήταν το σχόλιο στο ίντερνετ, κάτω από τη συγκεκριμένη εκπομπή. Στο Κόκκινο FM. Του ΣΥΡΙΖΑ. Της αριστεράς. Αυτής που ψηφίζω κι εγώ. Που συμφωνώ, και για τον Γιωργάκη, και για τον Μπένι, και για το Ποτάμι, και για την Ελιά, και για τα συγκεκριμένα «συγγραφάκια», όσα κατονομάζει στην εκπομπή.

Κι όμως· χάος, νομίζω, με χωρίζει. Όσο και την αριστερά εξάλλου από τον εθνικισμό.