"Το λάθος του Πολ Τόμσεν " έγραψε ο Τάκης Μίχας (www. protagon.gr, 16/6/2014)

...........................................................

 

Το λάθος του Πολ Τόμσεν

έγραψε ο Τάκης Μίχας (www. protagon.gr, 16/6/2014)

Σε πρόσφατη συνέντευξή του σε κρατικό ΜΜΕ, ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ, Πολ Τόμσεν, υποστήριξε ότι οι φορολογικοί συντελεστές θα μειωθούν μόνο όταν όλοι οι Έλληνες πληρώνουν φόρους. Είναι ενδιαφέρον ότι σε όλη τη μακροσκελή συνέντευξή του, που σε μεγάλο βαθμό επικεντρώθηκε στην ανάπτυξη της προαναφερθείσας συλλογιστικής, ο κ.Τόμσεν δεν έκανε ούτε μία φορά αναφορά στην ποιότητα των «δημοσίων αγαθών» για την απόκτηση των οποίων υποτίθεται ότι καταβάλλονται οι φόροι.
Αυτό φυσικά θα ήταν αδιανόητο στην πατρίδα του (Δανία). Θα ήταν αδιανόητο να δίνει μία τόσο μακροσκελή συνέντευξη στην Δανία όπου θα αναφερόταν μόνο στην ανάγκη να γίνει πιο αποτελεσματική η συλλογή φόρων χωρίς να κάνει αναφορά στην ποιότητα και το εύρος των προσφερομένων «δημοσίων αγαθών». Όμως υπάρχει μια ουσιώδης διαφορά μεταξύ του Δανού και του Έλληνα φορολογούμενου.
Η διαφορά αυτή δεν συνίσταται, όπως συνήθως αναφέρεται, στο ότι ο πρώτος έχει «φορολογική συνείδηση» ενώ ο δεύτερος δεν έχει. Η ουσιαστική διαφορά συνοψίζεται στο ότι ο Δανός φορολογούμενος έχει συνείδηση της ανταποδοτικότητας πάνω στην οποία στηρίζεται η αρχή της φορολογίας, ενώ ο Έλληνας δεν την έχει. Στην Ελλάδα γενιές πολιτικών και γραφειοκρατών έχουν κάνει εκτεταμένη πλύση εγκεφάλου στον φουκαρά τον Ρωμιό για να τον πείσουν ότι η φορολογία είναι μια τιμωρία η οποία είναι συνυφασμένη με την ύπαρξή του και όχι μια πληρωμή για ορισμένα αγαθά τα οποία δικαιούται. Και φυσικά, όπως κάθε ανθρωπος που αντιμετωπίζει μια τιμωρία, έτσι και ο Ρωμιός προσπαθεί να ξεφύγει- άλλοι τα καταφέρνουν καλύτερα και άλλοι, δυστυχώς, χειρότερα.
Το ουσιώδες πάντως είναι ότι όσο η φορολογία δεν εδράζεται στην ανταποδοτικότητα τόσο ο πολίτης έχει το ηθικό δικαίωμα να προσπαθεί να την αποφύγει. Φορολογία χωρίς ανταποδοτικότητα ισοδυναμεί με καταναγκασμό, με έννομη αρπαγή.
Πώς μπορεί να διασφαλισθεί ότι η φορολογία είναι πράγματι ανταποδοτική, ότι δηλαδή δεν βασίζεται στον καταναγκασμό; Με έναν πολύ απλό τρόπο. Στις περιπτώσεις που το δημόσιο αγαθό προσφέρεται τόσο από κρατικούς όσο και από εξωκρατικούς φορείς, ο πολίτης θα πρέπει να έχει τη δυνατότητα να επιλέγει: Σε περίπτωση που επιλέγει εξωκρατικό φορέα οι δαπάνες θα πρέπει να αφαιρούνται στο σύνολό τους από το φορολογητέο του εισόδημα. Αν, με άλλα λόγια, επιλέξει μη κρατικό σχολείο θα αφαιρούνται τα δίδακτρα και το ίδιο θα συμβεί αν επιλέξει ιδιωτικό συνταξιοδοτικό πρόγραμμα, ιδιωτικό πρόγραμμα ιατρικής περίθαλψης κ.λπ. Δεν θα υπάρχει, δηλαδή, το σημερινό αίσχος όπου ο πολίτης είναι υποχρεωμένος να πληρώνει φόρους για «δημόσια αγαθά», ανεξάρτητα από το αν χρησιμοποιεί τον κρατικό πάροχο.
Το «δικαίωμα της εξόδου» από το κρατικό σύστημα παροχής δημοσίων αγαθών είναι ο μοναδικός τρόπος με τον οποίο κατοχυρώνεται ουσιαστικά ο μη καταναγκαστικός χαρακτήρας της φορολογίας.
Όμως, για όλα αυτά... τσιμουδιά ο κ. Τόμσεν!