"Εκδίκηση οι μεν, άνοιγμα οι δε" Του Νίκου Κιάου ("Εφημερίδα των Συντακτών", 05/06/14)

................................................................

"Εφημερίδα των Συντακτών", 05/06/14

Εκδίκηση οι μεν, άνοιγμα οι δε

     

   Του Νίκου Κιάου

Τελικώς δεν επήλθε η καταστροφή. Δεν είχαμε λιμούς, λοιμούς και καταποντισμούς. Η προειδοποίηση και ο φόβος, που ενέσπειραν και πρόβαλαν κυβερνώντες -προεξαρχόντος του πρωθυπουργού- και ορισμένα ΜΜΕ, να μην ψηφιστεί ο ΣΥΡΙΖΑ γιατί θα συμβούν τα χειρότερα, δεν πέρασαν. Ο ΣΥΡΙΖΑ ψηφίστηκε και ήρθε πρώτος καθαρά, σχεδόν 4% μπροστά από τον δεύτερο και 21% από τον τέταρτο, τους δύο κυβερνώντες. Για πρώτη φορά στην Ελλάδα η Αριστερά ήρθε πρώτη.

Ταυτόχρονα ο λαός αγνόησε ή απέρριψε την κραυγή του πρωθυπουργού, τη γεμάτη αγωνία, «δώστε μου δύναμη». Δεν του την έδωσε διότι δεν τον πίστεψε.

Κι αυτός (μαζί με τον αντιπρόεδρο) για να δείξει ότι «έχει δύναμη» έγραψε στα παλιά του παπούτσια τις δικαστικές αποφάσεις, που απαιτούν, κατά τον νόμο, να προσληφθούν αμέσως οι απολυμένες καθαρίστριες. Και μιλάμε μετά για πολιτισμένη χώρα, «κανονική» (τη λένε οι ίδιοι) χώρα της Ευρώπης.

Είναι η εκδίκησή τους για την ήττα που υπέστησαν. Ολα τα άλλα, τα «μηνύματα», οι ανασχηματισμοί, οι διορθώσεις είναι αμηχανία και προφάσεις εν αμαρτίαις και «άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε».

Ο ΣΥΡΙΖΑ εδραίωσε καθαρά την παρουσία και τον πρωταγωνιστικό ρόλο του. Γι’ αυτό είναι πλέον «κίνδυνος» για την κατεστημένη εξουσία και τις δυνάμεις της, πολιτικές, οικονομικές, μιντιακές (κανάλια, εφημερίδες, ραδιόφωνα κ.λπ.).

Εξηγείται άνετα γιατί ΜΜΕ, Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ στήνουν ουσιαστικά επιχείρηση να υποβαθμιστεί η επιτυχία της Αριστεράς (με πανευρωπαϊκή ακτινοβολία), να διασκεδαστεί, να ξεχαστεί.

Από το 4% ο ΣΥΡΙΖΑ πήγε τον Μάιο 2012 στο 17% και τον Ιούνιο 2012 στο 27%. Ο πόλεμος που δέχτηκε και πρόπερσι και τώρα, από έξω και από μέσα στην Ελλάδα, είναι πρωτοφανής. Κι όμως στάθηκε και εδραιώνεται, ανοίγοντας μάλιστα τον χάρτη της Αριστεράς στην Ευρώπη. Στις ευρωεκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ απευθύνθηκε σε πλατύτερα στρώματα της κοινωνίας.

Οι συνθήκες κι οι καταστάσεις αλλάζουν και δεν είναι όπως πριν από τέσσερα χρόνια. Η κοινωνία, τα στρώματά της, εν πολλοίς οι τάξεις, πορεύονται με προβλήματα αλλά και με προσαγωγές στην καινούργια, στη διαμορφούμενη κατάσταση-εικόνα. Εκεί ίσως χρειάζεται να ρίξει περισσότερο βάρος και έτσι θα φανούν και θα γίνουν αποδεκτές οι πολιτικές προτάσεις του, το πρόγραμμά του.

Αυτό ακριβώς είναι η περίφημη στήριξη στον λαό, την οποία τονίζει ως αναγκαία συνθήκη ο Αλ. Τσίπρας και το κόμμα του.

Η στήριξη στον λαό είναι στις οργανώσεις, τις συλλογικότητες, τα συνδικάτα, τα κινήματα, τις τοπικές κοινωνίες. Από ’κει οδηγούμαστε στο επίπεδο των δήμων και των περιφερειών. Ολη αυτή η οντότητα, το σύνολο, προϋποθέτει την αυτόνομη λειτουργία και δράση, αλλά και τους δεσμούς, τις σχέσεις, τις επιρροές, τις συνεργασίες, τις συμμαχίες στην κοινωνία. Αυτονομία στη μαζική έκφραση και ενιαίος λόγος στην ηγεσία του κόμματος, κεντρικά. Η σχέση των δύο είναι αμφίδρομη, όχι επιβολή, όχι καπέλωμα. Προϋπόθεση στο κομματικό μέρος είναι η ενιαία φωνή, καρπός σύνθεσης της διαφορετικής άποψης, της γνώμης, της αντίθεσης.

Ταυτόχρονα και η εμμονή σε θέματα ήθους, συμπεριφοράς και απαλλαγής από την πελατειακή σχέση και τη διαπλοκή. Ετσι εξελίσσονται τα πράγματα και στο πεδίο της πολιτικής συνεργασίας και πολιτικής συμμαχίας (πέρα από την κοινωνική) σε τοπικό επίπεδο. Εγιναν προσπάθειες, ίσως ήταν λίγες, μπορεί χωρίς τόλμη, με καχυποψία, με υπερεκτίμηση της «ίδιας» δύναμης κι επιρροής. Ισως κάποια παραδείγματα από το παρελθόν φοβίζουν. Αλλά η απόδοση σε δημοτικό και περιφερειακό επίπεδο (πλην της Αττικής ή της Αθήνας) οφείλει να οδηγήσει σε προβληματισμό.

Παράλληλα, ίσως, και με τοπική αφετηρία, κινείται και η γενικότερη σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο αναγκαία και ικανή συνθήκη για τις συνεργασίες και τις πολιτικές συμμαχίες. Αυτό, τελικώς, φοβάται το σύστημα και το κατεστημένο της πολιτικής εξουσίας.

Το ΚΚΕ μπορεί να έδωσε σημεία ανάκαμψης σε σχέση με τον Ιούνιο 2014, παρέμεινε όμως περιχαρακωμένο στην «καθαρότητα», συνεχίζοντας να κατεδαφίζει την πολιτική Φλωράκη. Κραυγαλέο παράδειγμα η στάση στον Βόλο απέναντι στον κ. Μπέο. Χρεώνεται το στίγμα. Κι όμως έχει πολλά περιθώρια να κινηθεί σε επίπεδο πολιτικής συνεννόησης και συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ κρατώντας πάντοτε την «καθαρότητά» του.

Η ΔΗΜΑΡ, μετά το χτύπημα, δίνει σημάδια ότι μπορεί να κλείσει ο κύκλος της. Με την εμφάνισή της θέλησε να δώσει το νέο άνοιγμα της Αριστεράς. Το σύστημα τη χαιρέτισε αρχικά και μετά, όταν έκανε στροφή, και αποχώρησε από τους τρεις, τη χλεύασε, και την κυνήγησε.

Η συμμετοχή της στη συγκυβέρνηση με τις λεγόμενες μεταρρυθμίσεις της δεν είναι αλλαγή προς την αριστερή κυβερνητική κατεύθυνση. Αυτό φαίνεται ότι πλήρωσε. Αλλο το κέντρο κι άλλο η Αριστερά. Το κέντρο το έχουν καταλάβει άλλοι, και, κυρίως, ήταν μάλλον «αδιάβαστη» από την πολιτική, την πορεία, την παρουσία του ΚΚΕ Εσωτερικού. Συνέχεια αυτού και εξέλιξη είναι ο ΣΥΡΙΖΑ.

Μετά τις 25 Μαΐου η συγκυβέρνηση Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ (καλύτερα Σαμαράς και Βενιζέλος) προσπαθεί να κρατηθεί στην εξουσία με τις ευλογίες και τη στήριξη των ανάλογων δυνάμεων σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Ορόσημο η προεδρική εκλογή στις αρχές του ’15. Επιδίωξη να αποκλειστούν οι εκλογές. Προς τον σκοπό αυτό φαίνεται ότι μεθοδεύονται κινήσεις, που γυρίζουν πίσω στο 1965, με την αποστασία και τους κατεψυγμένους πρωθυπουργούς. Να ανακοπεί πάση θυσία η πορεία για αλλαγή και εκδημοκρατισμό, τότε.

Να ανακοπεί, τώρα, προς το παρόν η πορεία της Αριστεράς προς τη διακυβέρνηση, με κύρια δύναμη, με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ.

Το βάρος στην αντιμετώπιση των επιδιώξεων του συστήματος πέφτει πρωτίστως στην Αριστερά, στο σύνολό της.