[Ο φασισμός τού «πάρ’ τα όλα»] Του Τάσου Τσακίρογλου ("Εφημερίδα των Συντακτών", 05/06/14)

............................................................

 

"Εφημερίδα των Συντακτών", 05/06/14 

Ο φασισμός τού «πάρ’ τα όλα»

     

   Του Τάσου Τσακίρογλου

Οι βουλευτές της Χρυσής Αυγής, φυλακισμένοι και μη, έδειξαν για ακόμα μία φορά τι ακριβώς είναι αυτό που πρεσβεύουν και τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν τη δημοκρατική ζωή του τόπου, έστω και εάν σε πολλές περιπτώσεις αυτή η δημοκρατική ζωή δεν είναι παρά ένα φάντασμα της δημοκρατίας και της συμμετοχής.

«Σκάσε ρε! Σκάστε ρε αδερφάρες… πούστηδες. Μόνο με καρότα βολεύεστε», «σκάσε ρε λιγδιάρη!», «είστε άθλιοι και αχρείοι», «είστε ξεφτιλισμένοι και καραγκιόζηδες». Αυτές ήταν μερικές από τις ατάκες των χρυσαυγιτών από το βήμα της Βουλής, ενώ ένας συρφετός οπαδών και βουλευτών που συνόδευε τον Ν. Μιχαλολιάκο στους διαδρόμους φώναζε το γηπεδικό «Ακου αρχηγέ και άκου το καλά, ξεφτίλισε το σύστημα για άλλη μια φορά».

Το περίπου μισό εκατομμύριο που ψήφισαν τη Χρυσή Αυγή προφανώς συμμερίζεται και εγκρίνει αυτή την υποτιθέμενη «μάτσο» συμπεριφορά θρασύδειλων τραμπούκων που ηγούνται συμμοριών από μαχαιροβγάλτες και μπράβους νυχτερινών κέντρων. Εχουμε ξαναπεί ότι αυτές οι συμπεριφορές υπήρχαν όλα τα προηγούμενα χρόνια στην ελληνική κοινωνία. Τις βρίσκαμε σταματημένοι στα φανάρια των δρόμων, στα γήπεδα, στους δημόσιους χώρους, στις ουρές των τραπεζών και των ΔΕΚΟ κ.ο.κ.

Οποιος θεωρεί ότι η συμπεριφορά αυτή ανταποκρίνεται μόνο σε καθυστερημένα χαμηλά κοινωνικά στρώματα της κοινωνίας ή μόνο σε εξαθλιωμένους προλετάριους, μάλλον έχει χάσει επεισόδια. Το πάρτι του χρηματιστηρίου, η οικονομία της αρπαχτής, η κουλτούρα του ελληνάρα «πάρ’τα όλα», η αίσθηση ψευδοϋπεροχής που εκφράστηκε με το «ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε;» ήταν τα θερμοκήπια όπου εκκολάφθηκε το αυγό του φιδιού ως κοινωνική συμπεριφορά και όχι μόνο ως πολιτική άποψη. Ο φασισμός, εκτός από την οργή και την αντισυστημικότητα με την οποία καλύπτει τη γύμνια του, είναι και η έκφραση του αποχαλινωμένου μικροαστού. Η αμφισβήτηση που εκφράζει δεν συνδέεται μόνο με τη σημερινή στρεβλή αντίθεση κάποιων στρωμάτων στην κοινωνική εξαθλίωση και στην ανεργία, αλλά και με το ιδιοτελές μίσος γιατί δεν πρόλαβαν να διανύσουν ολόκληρο τον δρόμο και να φτάσουν στον κολοφώνα της μικροαστικής δόξας: στην αγένεια, στην μπρουταλιτέ, στην επιδεικτική άγνοια, στην υποκοσμιακή σκυλο-κουλτούρα, στην κοινωνική εριστικότητα και στη χλιδάτη καταξίωση μέσω της κτηνώδους κατανάλωσης.

Βέβαια, δεν πρέπει να καταφεύγουμε στην ψυχολογικοποίηση των πολιτικών στάσεων, αλλά, από την άλλη, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τα πάσης φύσεως κοινωνικά συμπλέγματα, τα οποία παίζουν τον δικό τους ρόλο στις ιστορικές εξελίξεις. Οπως δείχνουν τα τελευταία γεγονότα, ο αναγκαίος πολιτικός αγώνας για την αντιμετώπιση του φασισμού και του ναζισμού θα πρέπει να συνοδευτεί με μια μακρόχρονη πάλη ενάντια σε συμπεριφορές και νοοτροπίες που έχουν εμποτίσει μέρος της ελληνικής κοινωνίας και αποτελούν έκφραση του κοινωνικού δαρβινισμού.

Η Αριστερά πρέπει με ιδιαίτερη προσοχή να αναλύσει τα ποιοτικά στοιχεία των δημοσκοπικών ευρημάτων και να σχεδιάσει την πολιτική της με άξονα όχι μόνο τα μνημόνια και τη χρηματοπιστωτική δικτατορία, αλλά και την ανάγκη κοινωνικής αναδιαπαιδαγώγησης στο πλαίσιο πρακτικών και διαλόγου με συμμετοχικό περιεχόμενο. Hic Rhodus…