"Το ντου των ΜΑΤ στην ΕΡΤ ή είναι αργά για δάκρυα, Στέλιο..." από τον Μεθόδιο Αργουμέντη

..........................................................

Το ντου των ΜΑΤ στην ΕΡΤ ή είναι αργά για δάκρυα, Στέλιο...

 

"... Όμως αυτές οι 150 μέρες προσφέρουν και ένα άλλο δίδαγμα. Παρ΄ ότι με την πλάτη στον τοίχο, οι εργαζόμενοι στην ΕΡΤ συνέχισαν να κάνουν την δουλειά τους και δεν έχασαν την αξιοπρέπεια τους. Για την ακρίβεια, κέρδισαν κατά κράτος τη μάχη της αξιοπρέπειας.Τα πειραματόζωα αντιστέκονται ακόμη."

  

   Έτσι τελειώνει το σχόλιό του ο καλός δημοσιογράφος Στέλιος Κούλογλου στην πιο κάτω ανάρτηση από την TVXS. Και βέβαια δεν έχω λόγο να μην προσυπογράψω τον επίλογο. Αλλά μου προκύπτει αυτόματα και το ερώτημα: Τόσα χρόνια, επί της 40χρονης δικομματοκρατίας οι εργαζόμενοι στον ραδιοτηλεοπτικό φορέα της χώρας πού ήσαν; Όταν οργίαζαν οι ρουσφετολογικοί διορισμοί, όταν κυριαρχούσαν οι μίζες στις αναθέσεις παραγωγών, όταν "τα δικά μας παιδιά" παίρνανε τις δουλειές, όταν συνέβαιναν περιστατικά προληπτικής και κατασταλτικής λογοκρισίας, όταν οι άξιοι εμποδίζονταν και εκδιώκονταν (παραιτούνταν ή εξαναγκάζονταν να παραιτηθούν), οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ, οι αριστεροί εργαζόμενοι της ΕΡΤ πού ήσαν; Και προπάντων, τι έκαναν; 

   Ξέρω πού ήσαν και τι έκαναν. Άλλοι κάνανε απλώς τη δουλειά τους, άλλοι σιωπούσαν, αρκούμενοι στη μονιμότητά τους και πέραν τούτου "ουδέν δημιουργικότερον" (ξέρω π.χ., δημιουργικούς παραγωγούς επί διευθύνσεως Χατζιδάκι στη ραδιοφωνία, που παρέμειναν στις θέσεις τους μέχρι συνταξιοδοτήσεώς τους μη υποχωρώντας μεν  κάνοντας  ασχήμιες (πολλοί αρνούμενοι και να δουλέψουν ουσιαστικά), αλλά σιωπώντας δε μπροστά στις ασχήμιες των άλλων, των ανάξιων, ανίκανων και αταλάντων), άλλοι πάλευαν να πιάσουν λίγα από τα ψίχουλα που έπεφταν όταν το χρήμα άλλαζε χέρια είτε κάτω, είτε πάνω από το τραπέζι (είτε να χωθούν κι αυτοί σε κάποια παραγωγή, είτε να αναλάβουν κάποια άλλη από τις φτηνότερες), άλλοι προσπαθούσαν κι αυτοί να μπουν στην εύνοια της διαπλοκής, άλλοι στον πυρήνα της, άλλοι χρησιμοποιούσαν θεμιτά κι αθέμιτα μέσα για να πάρουν περίοπτη θέση στο μικρόφωνο και στο γυαλί, άλλοι..., άλλοι..., όλοι τέλος πάντων συνετέλεσαν στο να χάσουν οι εργαζόμενοι στον δημόσιο ραδιοτηλεοπτικό φορέα την αξιοπιστία τους κι έτσι να μη βρίσκεται η κοινωνία δίπλα τους, όταν "το σπίτι τους" (τότε δεν το έβλεπαν έτσι) σαφώς αντιδημοκρατικά καταργήθηκε και νεκρώθηκε. Επιπλέον αριστεροί διανοούμενοι, προοδευτικοί πνευματικοί άνθρωποι και καλλιτέχνες με τη σιωπή τους μπροστά στην σκανδαλώδη αυτή κατάσταση - που τους αφορούσε, δεν τους αφορούσε δεν είχε, ούτε έχει τώρα πια σημασία - "αγόρασαν" με τη σιωπή τους δουλειές μεγάλες-μικρές δεν έχει σημασία, ανάλογα μικρή-μεγάλη δημοσιότητα, κι έτσι όλα δούλεψαν ρολόι με κατεύθυνση την ανυποληψία. Και το 1989 με την χαζοχαρούμενη ιδιωτική τηλεόραση και ραδιοφωνία, δόθηκε η χαριστική βολή στην ΕΡΤ, και στους λίγους πιστούς θεατές-ακροατές της ο χαρακτηρισμός του "κουλτουριάρη" και του "ψώνιου" εν μέσω ορδών "Κωλοελλήνων". 
   Τώρα φαίνεται η Αριστερά να έχει χάσει το δίκιο της, μαζί  με το παιχνίδι που λέγεται "δημόσιος φορέας ενημέρωσης" και δεν μπορεί να εμπνεύσει εμπιστοσύνη με διακηρύξεις και υποσχέσεις. Πρέπει να δημιουργήσει εκ του μηδενός  κ α ι ν ο ύ ρ γ ι ε ς  ζώσες πραγματικότητες με νέες σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων για να πείσει για την ειλικρίνεια των προθέσεών της. Να ανοίξει δηλαδή το παιχνίδι  ξανά από την αρχή. Το μπορεί... ;