"Ο ψημένος γαύρος" του Κωστή Παπαγιώργη (www.protagon.gr, 4/11/2013)

............................................................

Ο ψημένος γαύρος

 

του Κωστή Παπαγιώργη

 Photo: Nικόλας Κομίνης

 

 

Τα ντέρμπι, ως αθλητικά δράματα, έχουν δική τους νοοτροπία. Επί χρόνια, όταν οι γαύροι ανέβαιναν στη Θεσσαλονίκη, η πρωτεύουσα της Μακεδονίας παρουσίαζε όπλα. Ο λόγος; Η πάλαι ποτέ μεταγραφή του Κούδα που «προσέβαλε» το μεγάλο της αστέρι και, έστω κι αν τελικά μεταγραφή δεν έγινε, κάθε χρόνο, το μισό πρωτάθλημα για τον ΠΑΟΚ ήταν - τι άλλο; - η νίκη σε βάρος των Πειραιωτών. Όσο για την ομάδα του τριφυλλιού, παίζοντας έστω και με τα δεύτερα, είχε ιερό καθήκον να μην επιτρέπει γύρους του θριάμβου και τα παρόμοια. Τα ντέρμπι όπως ξέρουμε έχουν τη δική τους (πολεμική) ιστορία. Οι γειτονιές ήταν στο πόδι, τα καφενεία από νωρίς κατειλημμένα, και το φαντασιακό των οπαδών (από έξι ετών μέχρι ογδόντα έξι) έραβε και ξήλωνε μέχρι να αρχίσει το ματς. Τηλεόραση δεν υπήρχε, οπότε το λέγε-λέγε δεν θριάμβευε μόνο μεταξύ των οπαδών, στην ουσία έπαιρνε βόλτα τα καφενεία και τελειωμό δεν είχε.
Τέλος πάντων, τότε όσο και τώρα, το ντέρμπι, ανάλογα με την έκβασή του, έκανε μπάι πας στον οπαδό άσχετα προς την ηλικία. Ουσιαστικά ο οπαδός έστω και με ισοπαλία την έβγαζε καθαρή, είχε μάτια να κοιτάζει τους αντιπάλους κατά πρόσωπο, τι γινόταν όμως σε περίπτωση ήττας; Ό,τι γίνεται και σήμερα. Ρεαλιστικά κοιταγμένο, το ματς μπορεί να διαρκούσε ενενήντα λεπτά, αλλά ο αντίκτυπός του παρέμενε ισχυρός επί δεκαετίες. Εξάλλου το γήπεδο χωρούσε μερικές χιλιάδες, ενώ δια του ραδιοφώνου η «κερκίδα» φιλοξενούσε δεκάδες χιλιάδες ετοιμοπόλεμους και τύποις τουλάχιστον «ετοιμοθάνατους».
Μια άλλη τερπνή λεπτομέρεια που προβάλλει αν αναλογιστούμε ότι οι ομάδες συγκροτούνται πλέον ως πολύγλωσσες διότι οι ποδοσφαιριστές συλλέγονται αδιαφορώντας για τη φυλή, την εθνικότητα, τη γλώσσα και τη νοοτροπία. Απεναντίας εκείνη την εποχή τα κριτήρια ήταν πολύ περιορισμένα. Μεταγραφές ξένων ποδοσφαιριστών δεν επιτρέπονταν στο ελληνικό πρωτάθλημα, μόνο προπονητές σαν τον Μπούκοβι, τον Μπόμπεκ και τον Τσάκναντι. Κατά συνέπεια ο προπονητής έπαιζε σε κάθε ντέρμπι κορώνα-γράμματα τη θέση του, ενώ αντιθέτως η ομάδα απάρτιζε ένα σώμα, μια ψυχή.
Μια ιδιάζουσα λεπτομέρεια αναφορικά με την ομάδα του τριφυλλιού είναι ότι όλοι σχεδόν οι παίκτες είναι άγνωστοι στο κοινό. Αν εξαιρέσει κανείς τον Καπίνο, τον Τριανταφυλλόπουλο, τον Ρισβάνη και τον Λαγό, οι υπόλοιποι για πρώτη φορά άκουσαν το όνομά τους. Αντίθετα οι γαύροι έπαιζαν με τη γνωστή τους ενδεκάδα, με παίκτες δοκιμασμένους τόσο στο εθνικό πρωτάθλημα όσο και στο κύπελλο πρωταθλητριών. Όσον αφορά τους γαύρους, έπαινο αξίζουν οι Σιόβας, Μανωλάς και Σάμαρης που χάρη και στα διεθνή παιχνίδια αποχτούν χαρακτήρα και θάρρος που θα τους χρειαστεί.
Το πρώτο ημίχρονο ανήκε δικαιωματικά στους γαύρους που επέδειξαν μεγάλη κινητικότητα. Οι πλαγιοκοπήσεις ήταν επικίνδυνες και εύκολα έπαιρναν τον κατήφορο για τη μικρή περιοχή του τριφυλλιού. Εκεί έγιναν και οι φάσεις από τις οποίες οι γαύροι φίλαθλοι περίμεναν ένα τέρμα που θα άνοιγε την άμυνα του τριφυλλιού. Το τέρμα το αποσόβησε ο Καπίνο που αυτή τη φορά ήταν σταθερός και στη θέση του όταν τον χρειάζονταν. Μάλιστα οι πράσινοι βρέθηκαν συχνά αντιμέτωποι σε πλαγιοκοπήσεις που μύριζαν γκολ το οποίο την τελευταία στιγμή δεν τιμούσε τα πόδια τους. Αντίθετα οι πράσινοι – έπειτα από επιδέξιες κινήσεις του Αναστασίου – ανέβασε την ομάδα του με φιλοδοξία μάλιστα τελικής επικρατήσεως. Το παράδοξο βέβαια ήταν το γεγονός ότι οι πράσινοι έπαιζαν με τρακ, μάλιστα οσάκις επιχειρούσαν να αποτινάξουν από πάνω τους το κόμπλεξ έπεφταν στην παγίδα που έστηναν αφ’ εαυτών.
 Σαν σύνολο οι γαύροι είναι πιο ψημένοι, πιο δοκιμασμένοι και πιο σίγουροι. Επ' αυτού ο προπονητής, η κερκίδα και κάποιοι άλλοι παράγοντες (του ρέφερι μη εξαιρουμένου) ενισχύουν τις αρετές της ομάδας.