.............................................................
Ο Αμλετ και το ευρώ*
Tου Παντελη Μπουκαλα
Και όμως υπάρχουν άνθρωποι που, παρά τα όσα ακολούθησαν την ανακοίνωση περί διενέργειας δημοψηφίσματος, συνεχίζουν να υποστηρίζουν αυτή τη θαυμάσια ιδέα. Οι άνθρωποι αυτοί είναι ο εξής ένας: ο κ. Καστανίδης, «εκ των βασικών εισηγητών της», όπως με σεμνή περηφάνια δήλωσε στη ΝΕΤ. Διευκρίνισε μάλιστα ότι ο στόχος ήταν να αποκαλυφθεί η «παθογένεια του γενετικού μας κώδικα» διά «της μετατοπίσεως του πολιτικού άξονα της χώρας»· δηλαδή, σε ωμότερα ελληνικά, στα οποία θα κατέστρωναν τα σχέδιά τους οι αιφνίδιοι «αφουγκραστές» της φωνής του λαού, ο στόχος ήταν «να ξεβρακωθούν» όσοι υποδύονται τους αντιμνημονιακούς. Επρεπε λοιπόν να μετατοπιστεί ο πλανητικός χρηματιστηριακός άξονας και να κλονιστεί ο εθνικός μας ψυχικός άξονας από την ντροπή που νιώθαμε βλέποντας τον πρωθυπουργό να γίνεται μπαίγνιο στα χέρια και τη γλώσσα Ευρωπαίων και ΔυΝαΤών, μόνο και μόνο για να αποκαλυφθεί ο κ. Σαμαράς...
Να εξηγούμαστε. Τα δημοψηφίσματα είναι όντως θαυμάσια ιδέα. Για να δουλέψει όμως η ιδέα πρέπει το ερώτημα να είναι απτό, για να το κατανοούν όλοι και να μην εξαρτάται η απόφασή τους αποκλειστικά από τα αισθήματά τους, και κυρίως τίμιο και όχι παγίδα, σαν τις άπειρες που έχει στήσει το ΠΑΣΟΚ στους πάντες, ακόμα και στους δικούς του. Είναι αφόρητη υποκρισία λοιπόν να αυτοπαρουσιάζονται οι πράσινοι σαν οι μόνοι υπερασπιστές της άμεσης δημοκρατίας και να μέμφονται όσους επέμεναν ότι το δημοψήφισμα, όπως το μηχανεύτηκε ο στριμωγμένος αρχηγός τους, απέβλεπε στη νόθευση της λαϊκής βούλησης και όχι στη γνήσια έκφρασή της.
Γιατί καμία σχέση με την τιμιότητα δεν είχε το δίλημμα που θα έθετε το ΠΑΣΟΚ, όπως το προδιέγραψε ο ηγέτης του: «ναι ή όχι στην Ευρώπη», «ναι ή όχι στο ευρώ». Ακόμα και η τρίτη εκδοχή που έπαιζε («ναι ή όχι στη σύμβαση»), κι αυτή ύπουλη ήταν, όπως θα αποδεχόταν και ο κ. Καστανίδης, ως ειδικός της «παθογένειας του γενετικού μας κώδικα». Στο ερώτημα «να ζει κανείς ή να μη ζει;», μόνο ο Αμλετ (και όσοι σε κάποια καμπή του βίου τους παίρνουν αμλέτειες διαδρομές) έβλεπε δυνατές και λογικές και τις δύο απαντήσεις, την καταφατική και την αρνητική. Για τους πολλούς, όσο και αν τους στρίμωξε η ζωή με τις αναποδιές της, το ερώτημα αυτό δεν έχει νόημα. Το ερώτημα «ναι ή όχι η Ελλάδα στην Ευρώπη;» δεν επιδέχεται βέβαια τόσο μονοκόμματες απαντήσεις όσο το αμλέτειο, είναι ωστόσο περισσότερο τεχνητό από εκείνο, ένα πλάσμα της σοφιστικής τεχνικής έτσι όπως την ασκεί ο κ. Καστανίδης ή ο κ. Βενιζέλος, που είπε μισό όχι εννοώντας ότι επρόκειτο για μισό ναι, και ύστερα παραχώρησε ολόκληρο το ναι του στην ομόφωνη υπουργική απόφαση, αφήνοντας να διαρρεύσει ότι κατά βάθος έλεγε ένα «κάθετο» όχι. Αλλο δημοψήφισμα χρειάζεται λοιπόν. Επειγόντως: Να ψηφίσουμε αν θέλουμε ή όχι να νιώθουμε, να σκεφτόμαστε και να μιλάμε όλοι αλά ΠΑΣΟΚ.
*: Μια πρόταση σαν την "πρόταση" Παπανδρέου για το δημοψήφισμα θα μπορούσε να συζητηθεί ως πειστική, αν γινόταν στη σωστή της ώρα και αν είχαν γίνει όλες οι απαραίτητες προετοιμασίες και διαδικασίες για να πείσουν για την αναγκαιότητά του. Και κυρίως αν ο προτείνων το δημοψήφισμα ήταν ειλικρινής. Πότε θα έδειχνε ειλικρινής; Αν στην αρχή, προ διετίας, όταν αποφάσιζε να σύρει τη χώρα στο ΔΝΤ και στην τρόικα, έλεγε στον κόσμο ότι αυτή είναι η κατάσταση, κινδυνεύουμε να χρεωκοπήσουμε, μπορεί να υπάρχει και άλλος εναλλακτικός δρόμος εκτός από την Ευρώπη και το νόμισμά της, αυτές ή οι άλλες θα είναι οι συνέπειες της όποιας επιλογής μας, θέλετε να δοκιμάσουμε; Μπορούμε να αποφασίσουμε όλοι μαζί; Κι αν όχι, δεν σηκώνουμε τα χεράκια να μετρηθούμε και μετά, νικητές και ηττημένοι, να δουλέψουμε σύμφωνα με την επιλογή που επικράτησε; Όταν τα ερωτήματα μπαίνουν στον καιρό τους ακούγονται ειλικρινή και πειστικά. Όταν όμως "ανακαλύπτονται" ξαφνικά, κάτω από την πίεση μιας διαμορφούμενης γενικευμένης λαϊκής κατακραυγής (όπως συνέβη στην εθνική γιορτή της 28ης Οκτ.), τότε φανερώνουν ιδιοτέλεια και κουτοπονηριά πολιτικάντηδων που αγωνιούν να παραμείνουν γαντζωμένοι στην εξουσία και πέραν τούτου ουδέν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου