Το γελοίον του δράματος
Tου Παντελη Mπουκαλα
Θυμωμένα τηλεφωνήματα, όποια ώρα κι αν είναι. Φωνές όλο αγωνία, κουρασμένες από το πολύμηνο βαρύ φορτίο. Μυαλά σκοτισμένα, στα όρια της απορρύθμισης από την πολλή προσπάθεια να δοθεί νόημα, πολιτικό νόημα, στη μια ή την άλλη πρωθυπουργική πρωτοβουλία ή αυθαιρεσία, στη μια ή την άλλη παρέμβαση ή απαίτηση της τρόικας. Τα νεύρα τεντωμένα, από την αδυναμία να βρεθεί κάποιο νήμα στα αμέτρητα σενάρια που κυκλοφορούν: τι για προνουτσιαμέντα και πραξικοπήματα διαβάζεις σε σοβαρά περιοδικά και εφημερίδες της αλλοδαπής, τι για παλινόρθωση του πρωηντέως ακούς, δίκην σωτήρος, και με τον Γ. Καρατζαφέρη επιτέλους κυβερνητικό αξιωματούχο, να του φύγει ο καημός, τι για κυβέρνηση εθνικής ανάγκης με επικεφαλής τον Κ. Μητσοτάκη, επειδή τυγχάνει ο μοναδικός πολιτικός που ενώνει τον λαό, αφού προκαλεί τα ίδια αγαπητικά αισθήματα στη συντριπτικότατη πλειονότητά του (εκεί περί το 97%), τι για κατάληψη της Βουλής από επίλεκτες δυνάμεις του κινήματος «Δεν ψηφίζω, δεν ψηφίζω», καλά εκπαιδευμένες στην Τσετσενία και στη Βενεζουέλα - όλα τα ’χει ο μπαξές, τα γελοία και τα δραματικά μαζί.
Εχουν πάρει έναν ψυχαναλυτικό, ή μάλλον έναν ψυχοθεραπευτικό ρόλο οι παρέες και οι συζητήσεις μας τον τελευταίο καιρό, και οι τηλεφωνικές ανάμεσά τους. Να ξεμπλέξει κανείς το κουβάρι μόνος του και να βρει κάπoια άκρη, όταν μάλιστα είναι εγκλωβισμένος μέσα στο κουβάρι αυτό, δεν γίνεται. Μεταφέρει λοιπόν ο ένας στον άλλον το άγχος του και τον φόβο του, μήπως και μικρύνουν με τη μοιρασιά. Λένε για γνωστούς ή συγγενείς που βρέθηκαν ξαφνικά στο κενό, άνεργοι και με χρέη πολλά, και σκέφτονται πως εκείνο το «μία ροπή» της νεκρώσιμης ακολουθίας, για την απρόσμενη ροπή που ανατρέπει τα πάντα, έχει τη μερική ισχύ της και στους ζώντες.
Αλαφιασμένοι είμαστε όλοι μας εδώ και καιρό, εκτός από όσους βολεύονται με τη σιγουριά των κομματικών τους δογμάτων. Αλαφιασμένοι - παναπεί ελαφάκια που πέφτουν εύκολα στον τρόμο και στην ταραχή. Αλληλοπαρωθούμενοι λοιπόν και αλληλοστηριζόμενοι, έστω κατά ολιγομελείς παρέες οργανωμένοι, επιστρατεύουμε όση λογική έχει απομείνει, για να αποφύγουμε τον πανικό και τα διαλυτικά του παρακολουθήματα. Και μια και όλα τούτα έχουν τη μικρή έστω ψυχοθεραπευτική τους δράση, συνειρμό το συνειρμό έρχεται και μας πνίγει η σκέψη πως ίσως και να μας στοίχισε πανάκριβα το ότι οι δύο τελευταίοι πρωθυπουργοί, οι επίγονοι με το όνομα-υποκοριστικό, ο Κώστας (-άκης) Καραμανλής και ο Γιώργος (-άκης) Παπανδρέου, χρησιμοποίησαν το αξίωμά τους πρωτίστως, αν όχι αποκλειστικά, για να εξυπηρετήσουν τις δικές τους ψυχικές ανάγκες. Για να ενηλικιωθούν δηλαδή, να απογαλακτιστούν και επιτέλους να απεξαρτηθούν από τα ηγεμονικά φαντάσματα που δυνάστευαν την ψυχή τους. Αλλά το κόστος μιας τέτοιας υπόθεσης είναι τεράστιο. Κι αυτό πληρώνουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου