...............................................................
Το φάντασμα του πατέρα
Tου Ηλια Μαγκλινη
Η συμμετοχή στον Μαραθώνιο της Κυριακής ήταν μεγάλη παρά τις άθλιες καιρικές συνθήκες. Φίλοι που έλαβαν μέρος είχαν μια κοινή απορία όμως: πού ήταν ο Γιώργος Παπανδρέου; Πού ήταν και άλλοι πολιτικοί, που άλλοτε έπαιρναν θέση στην αφετηρία; Ολοι έλαμψαν διά της απουσίας τους.
«Ειδικά ο Παπανδρέου, όμως, γιατί να μην έρθει;», αναρωτήθηκε μεταξύ σοβαρού και αστείου φίλος (που ψήφισε ΠΑΣΟΚ τον Οκτώβριο του 2009). «Στην Κοινοβουλευτική Ομάδα και στο Κοινοβούλιο δεν έπαψε να επαναλαμβάνει πόσο καλά τα έπραξε όλα. Τι είχε να φοβηθεί»; Ο ίδιος φίλος τόνισε ότι το ΠΑΣΟΚ και ειδικά ο αρχηγός του σήκωσε όλο το βάρος της κρίσης, αλλά αυτό δεν αναιρεί την τραγική αναποτελεσματικότητά του και τη θλιβερή εικόνα του τον τελευταίο καιρό.
Πέρα από τ’ αστεία, πάντως, τον Οκτώβριο του 2009, στον απόηχο της συντριβής της Ν. Δ. από το ΠΑΣΟΚ, πολλοί αναρωτηθήκαμε τι να περνούσε από το μυαλό του κ. Καραμανλή εκείνες τις δύσκολες ώρες.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και τώρα: τι να σκέφτεται ο κ. Παπανδρέου; Συνειδητοποιεί ότι έχει ουσιαστικά τελειώσει; Βεβαίως, ο Γ. Παπανδρέου δεν συνετρίβη σε εθνικές εκλογές, ωστόσο, η άτακτη υποχώρηση, εν μέσω αδιανόητων παλινωδιών και υπό τη σκιά δημοσκοπήσεων που φέρνουν το ΠΑΣΟΚ να δίνει «ντέρμπι» με το ΚΚΕ για τη δεύτερη θέση, δεν συνιστούν παρά μια δραματική προσωπική ήττα - ό, τι και να λέει από το βήμα της Κοινοβουλευτικής Ομάδας ή της Βουλής.
Ο κ. Καραμανλής ανέλαβε τα ηνία της εξουσίας σε μια καλή για τη χώρα εποχή. Μπορούσε να πατήσει πάνω εκεί και να δοκιμάσει ανατροπές και ριζικές αλλαγές. Στις πρώτες αντιδράσεις λύγισε και από ένα σημείο και έπειτα απλώς υπέμενε παθητικά το μαρτύριο της πρωθυπουργίας - και αφού ηττήθηκε, αποσύρθηκε. Ο κ. Παπανδρέου, πάλι, ανέλαβε στη χειρότερη δυνατή περίοδο. Ενας λόγος παραπάνω «να το πάρει αλλιώς» όμως. Ακόμα θυμάμαι τις παραινέσεις του συγκεντρωμένου κόσμου την ημέρα που πήγαινε η πρώτη κυβέρνηση Παπανδρέου να ορκιστεί: «Γιώργο, άλλαξέ τα όλα!».
Δυστυχώς, με την κεκτημένη ταχύτητα της γραμμής που ακολούθησε ως αξιωματική αντιπολίτευση, ο κ. Παπανδρέου συνέχισε το τροπάρι του «αντιεξουσιαστή πρωθυπουργού» που ονειρεύεται να κάνει την Ελλάδα «Δανία του Νότου». Και τι κατάφερε; Από τον Οκτώβριο του 2009 έως τον Μάρτιο του ’10, με ένα άγονο πείσμα δήλωνε ότι δεν θα παρεκκλίνει από το «προεκλογικό του πρόγραμμα». Ή είπε ψέματα στο έθνος ή δεν γνώριζε. Και τα δύο είναι ασυγχώρητα - και χάθηκε πολύτιμος χρόνος. Ο κόσμος που του εμπιστεύθηκε την ψήφο του αισθάνεται τώρα φρικτά εκτεθειμένος.
Οταν ο κ. Παπανδρέου έθεσε τη χώρα υπό το ΔΝΤ δεν ζήτησε δημοψήφισμα - το θυμήθηκε μόνον όταν πίστεψε ότι τον συμφέρει. Οταν, πάλι, έκανε ανασχηματισμό, ήταν για να ικανοποιήσει το «βαθύ ΠΑΣΟΚ». Αν, από την άλλη, προκαλούσε κάποια αισθήματα εμπιστοσύνης στον μέσο Ελληνα, ήταν επειδή έχαιρε εκτίμησης στην Ευρώπη. Κατόρθωσε, όμως, να κατεδαφίσει ακόμα και αυτό με το δημοψήφισμα!
Το πιο στενόχωρο, όμως, είναι ότι ο πολιτικός ηγέτης που παπαγαλίζει εκσυγχρονισμό, e-πολιτική και i-pad, επιχειρεί μικροπολιτικούς ελιγμούς α λα Ανδρέα Παπανδρέου. Μονάχα που ο τελευταίος ασκούσε την πολιτική που ήξερε το 1985, όταν δηλαδή δεν υπήρχε παγκόσμιος ιστός, εικονικός και πραγματικός, όταν οι αποφάσεις του εκάστοτε Ελληνα πρωθυπουργού δεν είχαν τον αντίκτυπο που έχουν σήμερα στη διεθνή κοινότητα. Ούτε αυτό το στοιχειώδες δεν έλαβε υπόψη του ο θιασώτης της «Δανιμαρκίας του Νότου» και διασύρθηκε, μαζί με τη χώρα, στις Κάννες;
Οι θεατρολόγοι λένε ότι όλο τον χαμό ο Δανός Αμλετ τον έκανε επειδή είδε μια νύχτα το φάντασμα του πατέρα του. Πολλοί σήμερα στην Ελλάδα εκτιμούν ότι ένα τέτοιο φάντασμα βλέπει -ξανά και ξανά- ο κ. Γ. Παπανδρέου. Στο βάθος, το πρότυπο είναι ο Ανδρέας της δεκαετίας του ’80, με τα μικροπολιτικά εκβιαστικά διλήμματα. Η οθόνη του i-pad είναι μόνον η επιφάνεια, η βιτρίνα. Δυστυχώς για εκείνον - δυστυχέστατα για όλους μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου