............................................................
Η φούσκα
Του Ι. Κ. Πρετεντέρη
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Πέμπτη 10 Νοεμβρίου 2011
Ξέρετε ποια είναι η διαφορά μεταξύ ενός αισιόδοξου και ενός απαισιόδοξου σύμφωνα με τον Αϊνστάιν;
Ο απαισιόδοξος λέει «εδώ που φτάσαμε, χειρότερα δεν γίνεται». Και ο αισιόδοξος του απαντά «γίνεται, γίνεται!»
Υπό αυτήν, την έννοια η Ελλάδα είναι μια χώρα με αστείρευτη αισιοδοξία.
Ουδείς μπορούσε ποτέ να διανοηθεί ότι την κυβέρνηση Παπανδρέου είναι δυνατόν να διαδεχθεί μια κυβέρνηση Πετσάλνικου – ακόμη κι αν πιστέψω ότι οριακά γλιτώσαμε από μια κυβέρνηση Κακλαμάνη!
Διότι αν ζούμε την κρισιμότερη στιγμή για την πατρίδα και μετά από όσα έχουν μεσολαβήσει το τελευταίο διάστημα, είναι πραγματικά άξιο απορίας ποια μυαλά και με ποια κριτήρια κατέληξαν σε αυτήν την επιλογή.
Ποιοι, δηλαδή, μπορεί να θεώρησαν ότι η λύση στην κρίση που βασανίζει τον τόπο είναι να ανατεθεί η διακυβέρνησή του σε έναν πολιτικό του οποίου το μοναδικό έως τώρα αποδεδειγμένο προσόν είναι ότι τον εμπιστεύεται ο αρχηγός του.
Ευτυχώς, οι χθεσινές αντιδράσεις φαίνεται ότι έβαλαν το θέμα σε νέα βάση. Κι αποδείχτηκε ότι τα τελευταία εικοσιτετράωρα παίχτηκε ένα απίστευτο παρασκήνιο και μια αδίστακτη παραπληροφόρηση με μοναδικό (όπως φαίνεται) σκοπό να καταλήξουν στον... Πετσάλνικο!
Διότι πολύ φοβούμαι ότι η εξήγηση είναι απλή: οι άνθρωποι δεν βρήκαν λύση διότι δεν έψαχναν για λύση.
Ο μεν Γ. Παπανδρέου ήθελε απλώς κάποιον που θα επιβεβαιώνει ότι ο ίδιος διατηρεί προσωπικά τον έλεγχο στα κυβερνητικά και κομματικά πράγματα.
Κάποιον, δηλαδή, που θα διαιωνίζει την παρουσία του ακόμη και μετά τη φυγή του – έναν επιστάτη στο πόδι του αφεντικού.
Ο δε Α. Σαμαράς βολεύτηκε μια χαρά με τη διαβεβαίωση ότι θα συνεχίσει να κυβερνάει το χειρότερο και βαθύτερο ΠΑΣΟΚ, άρα ότι αυτός θα τη βγάλει όσο πιο καθαρή γίνεται.
Είναι προφανώς μια επιλογή καταστροφική για το ΠΑΣΟΚ. Κυρίως, όμως, είναι μια επιλογή καταστροφική για τον τόπο. Κάτι που έμοιαζε με ευκαιρία αποδεικνύεται φούσκα.
Κι αυτό εξηγεί κατά πάσα πιθανότητα και την καθυστέρηση και τη δυστοκία.
Ο απερχόμενος πρωθυπουργός έπρεπε πρώτα να κάψει όλες τις άλλες επιλογές πριν φτάσει σε αυτήν που (μάλλον εξαρχής...) είχε στο μυαλό του.
Και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης έβλεπε πού πήγαινε το πράγμα και δεν είχε καμία πρόθεση να τον εμποδίσει.
Το μοναδικό ίσως θετικό στοιχείο της εξέλιξης είναι ότι οι εκλογές δεν καθίστανται πλέον μόνο αναπόφευκτες αλλά και σχεδόν λυτρωτικές.
Για τους γνωστούς λόγους. Αλλά κι επειδή κάποια στιγμή πρέπει να ξεφύγουμε από ένα πολιτικό σύστημα όπου οι αρχηγοί μπορούν να διορίζουν τους κηπουρούς τους όχι μόνο υπουργούς αλλά και πρωθυπουργούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου