..............................................................
Κάποιος για τη βρωμοδουλειά. (Έχουμε πόλεμο)
του Γιώργου Πήττα
«Ο χρόνος της Ιταλίας τελειώνει, πρέπει να πάρουν τις αποφάσεις τους, οι αγορές δεν μπορούν να περιμένουν άλλο». (φράση από τα δελτία ειδήσεων της Παρασκευής). «Η χειρότερη δουλειά στην Ευρώπη» (για την αποστολή που ανέλαβε ο κος Παπαδήμος). Σέβομαι τις απόψεις που βλέπουν τον κύριο Παπαδήμο περίπου ως μεσσία. Αντιλαμβάνομαι τις ανακουφισμένες αντιδράσεις καθώς το πολιτικό κατεστημένο του τόπου φρόντισε καλά, με τις για τέσσερις μέρες συνεχείς παλινδρομήσεις να δημιουργήσει μία κινηματογραφική αγωνία ώστε το τέλος του έργου να επιδράσει ως κάθαρση στο δράμα.
Νιώθω αηδιασμένος που καταντήσαμε να βλέπουμε τους κους Βορίδη, Γεωργιάδη και Ροντούλη να ορκίζονται υπουργοί σε μια Ελληνική Κυβέρνηση και αδυνατώ να στρογγυλέψω την άποψή μου επ’ αυτού.
Δεν έχω καμία απολύτως ψευδαίσθηση ούτε για τον ρόλο της Κυβέρνησης ούτε για την αποτυχία της καθώς γρήγορα θα χαθεί στους καυγάδες των κοτζαμπάσηδων του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ.
Το προχθεσινό άρθρο του Γιώργου Βασάλλου στο Αριστερό Βήμα (Ο ευπατρίδης των τραπεζών) που αναδημοσιεύτηκε και στο TVXS, ήταν και σαφές και εμπεριστατωμένο.
Αν αναλογιστεί κάποιος την πρόσφατη ιστορία, τα τελευταία 40 περίπου χρόνια, δεν θα χρειαστεί να βασανίσει και πολύ το μυαλό του για να καταλήξει στο συμπέρασμα πως η Πολιτική έχει κυριολεκτικά υποταχθεί στο Χρηματοπιστωτικό Σύστημα που δικτυωμένο σε όλον τον πλανήτη, κυβερνά τις τύχες των ανθρώπων, με τους πολιτικούς της κεντρικής σκηνής να είναι περίπου οι κλητήρες του.
Συμβολικά, μπορώ να αναφέρω την 11η Σεπτεμβρίου 1973 σαν την πρώτη βιαιότατη εφαρμογή του δόγματος Friedman με την επιβολή της δικτατορίας στη Χιλή.
Ενός δόγματος που θεωρεί ως απαράδεκτη και εξωφρενική και την παραμικρή ρυθμιστική τάση εκ μέρους του κράτους, στην Αγορά.
Το δόγμα, βίωσε την αποθέωσή του επί των ημερών Regan στις ΗΠΑ και Thatcher στη Βρετανία. Χαρακτηριστικός σύγχρονος εκπρόσωπος, ο ρεπουμπλικανός Richard Baker που μετά την καταστροφή στη Νέα Ορλεάνη (Κατρίνα) δήλωνε ανερυθρίαστα πως «ο Θεός έκανε τη δουλειά για μας». Και, εννοούσε την ολοσχερή καταστροφή των σπιτιών που παρείχε η Πολιτεία σε φτωχές οικογένειες αφροαμερικανών. Ο…θεός της αγάπης, καθάρισε το τοπίο και τώρα έχουμε ανοιχτό πεδίο για ανάπτυξη-συμπλήρωνε ένας μεγαλοεργολάβος της περιοχής βλέποντας τις δουλειές να έρχονται.
Αυτά, είναι επεισόδια «μικρής κλίμακας» που φωτίζουν όμως και σε μεγάλο βαθμό ερμηνεύουν το πολεμικό σκηνικό που έχει στηθεί στον πλανήτη.
Όποιος θέλει, ας κάτσει να διαβάσει τι έχει παιχτεί όλα αυτά τα χρόνια, ξεκινώντας από τη Λατινική Αμερική. Ο κορπορατισμός θεοποιημένος, συγκέντρωσε ουσιαστικά όλον τον πλούτο του πλανήτη και μετέτρεψε τις πολιτικές κυβερνήσεις σε υποχείρια και απέβαλλε την έννοια της Συνείδησης από τις Κοινωνίες. Η Trilateral Commission –της οποίας ο κος Παπαδήμος είναι μέλος- από νωρίς, από την δεκαετία του 70, θεώρησε πως η Δημοκρατία δεν μπορεί να εξελίσσεται ανεξέλεγκτα γιατί δημιουργεί εμπόδια στις δράσεις των εταιριών.
«Ο χρόνος της Ιταλίας τελειώνει, πρέπει να πάρουν τις αποφάσεις τους, οι αγορές δεν μπορούν να περιμένουν άλλο» γράφω στην αρχή του άρθρου.
Είναι μία φράση, που άκουγα από τα δελτία ειδήσεων του BBC την Παρασκευή. «Markets can’t wait more for Italy». Οι Αγορές, αδημονούν.
Επιθυμούν να δουν τον κο Mario Monti να γίνεται πρωθυπουργός.
Αυτός, ο «ιδανικός για να κάνει τη δουλειά» άνθρωπος, είναι επίσης μέλος της Trilateral και σύμβουλος της Goldman Sachs.
Και ασφαλώς, όπως και ο κος Παπαδήμος έρχεται να κάνει όχι απλά τη δουλειά, αλλά τη βρωμοδουλειά. We need someone for the dirty job. Με το πολιτικό σύστημα να πηγαίνει στο περιθώριο για λίγο, ώστε να επιστρέψει στην κατάλληλη στιγμή σχεδόν αθώο.
Για το κύριο Monti δεν ξέρω τίποτα. Ούτε για τον κο Παπαδήμο, πέρα από το βιογραφικό του. Ο Σ. Κούλογλου έγραφε προχθές σε ένα εξαίρετο άρθρο για τους ανεπάγγελτους πολιτικούς.
Οι «Παπαδήμοι» από την άλλη, σίγουρα δεν είναι ανεπάγγελτοι, αλλά έχουν το εξής απλό πρόβλημα: Δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με την πραγματική ζωή.
Δεν έχουν απολύτως καμία επαφή με τα αποτελέσματα που προκαλούν οι πράξεις τους, οι λογαριασμοί τους, οι μαθηματικές ασκήσεις τους και οι αποφάσεις τους. 1.000.000 άνεργοι, είναι για αυτούς ένας αριθμός. Ανήκουν, σε άλλο κόσμο.
Στον κόσμο που ένας Baker βλέπει στον τυφώνα Κατρίνα την λύση για το «πρόβλημα» των φτωχών αφροαμερικανών.
Η πραγματικότητα μας, δεν απέχει πια από το παλιό ανέκδοτο που έλεγε πως το πρόβλημα της φτώχειας είναι απλό. «Θα σκοτώσουμε όλους τους φτωχούς και θα μείνουμε μόνο οι πλούσιοι».
Το ανέκδοτο βέβαια, αγνοούσε επίτηδες πως σύντομα, οι πλουσιότεροι θα δημιουργούσαν φτωχούς από τους λιγότερο πλούσιους, για να πλουτίσουν οι ίδιοι κι’ άλλο από την υπεραξία τους.
Τι θέλω να πω; Το απλό και ήδη ειπωμένο από χιλιάδες νέους ανθρώπους σε όλον τον πλανήτη. Εδώ που φτάσαμε, πρέπει κανείς να διαλέξει με ποιους είναι.
Ή με άλλα λόγια, «Έχουμε πόλεμο». Και θα κρατήσει πάρα πολύ.
Δεν έχω καμία απολύτως ψευδαίσθηση ούτε για τον ρόλο της Κυβέρνησης ούτε για την αποτυχία της καθώς γρήγορα θα χαθεί στους καυγάδες των κοτζαμπάσηδων του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ.
Το προχθεσινό άρθρο του Γιώργου Βασάλλου στο Αριστερό Βήμα (Ο ευπατρίδης των τραπεζών) που αναδημοσιεύτηκε και στο TVXS, ήταν και σαφές και εμπεριστατωμένο.
Αν αναλογιστεί κάποιος την πρόσφατη ιστορία, τα τελευταία 40 περίπου χρόνια, δεν θα χρειαστεί να βασανίσει και πολύ το μυαλό του για να καταλήξει στο συμπέρασμα πως η Πολιτική έχει κυριολεκτικά υποταχθεί στο Χρηματοπιστωτικό Σύστημα που δικτυωμένο σε όλον τον πλανήτη, κυβερνά τις τύχες των ανθρώπων, με τους πολιτικούς της κεντρικής σκηνής να είναι περίπου οι κλητήρες του.
Συμβολικά, μπορώ να αναφέρω την 11η Σεπτεμβρίου 1973 σαν την πρώτη βιαιότατη εφαρμογή του δόγματος Friedman με την επιβολή της δικτατορίας στη Χιλή.
Ενός δόγματος που θεωρεί ως απαράδεκτη και εξωφρενική και την παραμικρή ρυθμιστική τάση εκ μέρους του κράτους, στην Αγορά.
Το δόγμα, βίωσε την αποθέωσή του επί των ημερών Regan στις ΗΠΑ και Thatcher στη Βρετανία. Χαρακτηριστικός σύγχρονος εκπρόσωπος, ο ρεπουμπλικανός Richard Baker που μετά την καταστροφή στη Νέα Ορλεάνη (Κατρίνα) δήλωνε ανερυθρίαστα πως «ο Θεός έκανε τη δουλειά για μας». Και, εννοούσε την ολοσχερή καταστροφή των σπιτιών που παρείχε η Πολιτεία σε φτωχές οικογένειες αφροαμερικανών. Ο…θεός της αγάπης, καθάρισε το τοπίο και τώρα έχουμε ανοιχτό πεδίο για ανάπτυξη-συμπλήρωνε ένας μεγαλοεργολάβος της περιοχής βλέποντας τις δουλειές να έρχονται.
Αυτά, είναι επεισόδια «μικρής κλίμακας» που φωτίζουν όμως και σε μεγάλο βαθμό ερμηνεύουν το πολεμικό σκηνικό που έχει στηθεί στον πλανήτη.
Όποιος θέλει, ας κάτσει να διαβάσει τι έχει παιχτεί όλα αυτά τα χρόνια, ξεκινώντας από τη Λατινική Αμερική. Ο κορπορατισμός θεοποιημένος, συγκέντρωσε ουσιαστικά όλον τον πλούτο του πλανήτη και μετέτρεψε τις πολιτικές κυβερνήσεις σε υποχείρια και απέβαλλε την έννοια της Συνείδησης από τις Κοινωνίες. Η Trilateral Commission –της οποίας ο κος Παπαδήμος είναι μέλος- από νωρίς, από την δεκαετία του 70, θεώρησε πως η Δημοκρατία δεν μπορεί να εξελίσσεται ανεξέλεγκτα γιατί δημιουργεί εμπόδια στις δράσεις των εταιριών.
«Ο χρόνος της Ιταλίας τελειώνει, πρέπει να πάρουν τις αποφάσεις τους, οι αγορές δεν μπορούν να περιμένουν άλλο» γράφω στην αρχή του άρθρου.
Είναι μία φράση, που άκουγα από τα δελτία ειδήσεων του BBC την Παρασκευή. «Markets can’t wait more for Italy». Οι Αγορές, αδημονούν.
Επιθυμούν να δουν τον κο Mario Monti να γίνεται πρωθυπουργός.
Αυτός, ο «ιδανικός για να κάνει τη δουλειά» άνθρωπος, είναι επίσης μέλος της Trilateral και σύμβουλος της Goldman Sachs.
Και ασφαλώς, όπως και ο κος Παπαδήμος έρχεται να κάνει όχι απλά τη δουλειά, αλλά τη βρωμοδουλειά. We need someone for the dirty job. Με το πολιτικό σύστημα να πηγαίνει στο περιθώριο για λίγο, ώστε να επιστρέψει στην κατάλληλη στιγμή σχεδόν αθώο.
Για το κύριο Monti δεν ξέρω τίποτα. Ούτε για τον κο Παπαδήμο, πέρα από το βιογραφικό του. Ο Σ. Κούλογλου έγραφε προχθές σε ένα εξαίρετο άρθρο για τους ανεπάγγελτους πολιτικούς.
Οι «Παπαδήμοι» από την άλλη, σίγουρα δεν είναι ανεπάγγελτοι, αλλά έχουν το εξής απλό πρόβλημα: Δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με την πραγματική ζωή.
Δεν έχουν απολύτως καμία επαφή με τα αποτελέσματα που προκαλούν οι πράξεις τους, οι λογαριασμοί τους, οι μαθηματικές ασκήσεις τους και οι αποφάσεις τους. 1.000.000 άνεργοι, είναι για αυτούς ένας αριθμός. Ανήκουν, σε άλλο κόσμο.
Στον κόσμο που ένας Baker βλέπει στον τυφώνα Κατρίνα την λύση για το «πρόβλημα» των φτωχών αφροαμερικανών.
Η πραγματικότητα μας, δεν απέχει πια από το παλιό ανέκδοτο που έλεγε πως το πρόβλημα της φτώχειας είναι απλό. «Θα σκοτώσουμε όλους τους φτωχούς και θα μείνουμε μόνο οι πλούσιοι».
Το ανέκδοτο βέβαια, αγνοούσε επίτηδες πως σύντομα, οι πλουσιότεροι θα δημιουργούσαν φτωχούς από τους λιγότερο πλούσιους, για να πλουτίσουν οι ίδιοι κι’ άλλο από την υπεραξία τους.
Τι θέλω να πω; Το απλό και ήδη ειπωμένο από χιλιάδες νέους ανθρώπους σε όλον τον πλανήτη. Εδώ που φτάσαμε, πρέπει κανείς να διαλέξει με ποιους είναι.
Ή με άλλα λόγια, «Έχουμε πόλεμο». Και θα κρατήσει πάρα πολύ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου