"...Ακούω τους πετεινούς να λαλούνε. Οι γυναίκες απ' ώρα σηκωμένες, έχουν πέσει στην ανέμη, στο λανάρι και στη λάτρα. Τα ζώα ετοιμάζονται αν κι είναι ακόμα νύχτα. Ετοιμάζομαι και γω μα δεν μ' αφήνει η μάνα να φύγω. Πού θα πάω με τέτοιο καιρό, χωρίς να γιοματίσω ζεστό φαΐ; Θυμάται το μεγάλο γιό της που 'ναι στο στρατό. "Οι καημένες οι μάνες", λέει και ο πόνος της αγκυλώνει την καρδιά. "Αχ... πώς τα πορεύ', πού να τρώει τώρα ψωμί..." και στρώνει το σοφρά. Ο τζέτζερες στημένος κιόλας στη φωτιά σιγοβράζει. Συμμαζεύομαι και γω στις ζεστές μαλλίνες μου, πυρώνοντας τη ράχη μου στο τζάκι, που έχει κορώσει...
Είχε πιάσει να ξημερώνει. Το σκοτάδι έξω έφεγγε. Σηκώθηκα. Η μάνα μου έδωσε το χέρι και μ' ευχήθηκε: "Το καλό σου ν' ακούω". Ο λόγος της σα να μ' εξιλέωνε απ' όλες τις αμαρτίες μου..."
Από το βιβλίο του Στρατή Δούκα "Ο ΟΔΟΙΠΟΡΟΣ" (σ. 16-17), εκδόσεις Κέδρος
"...Εκείνη τη στιγμή μπήκε στη τραπεζαρία ο Ταρχανάς, και ακούμπησε μπροστά στη Λωξάντρα τη μεγάλη πιατέλα με τις μελιτζάνες. Λαδερές μελιτζάνες, παραγεμιστές. Και μέσα μπόλικα κουκουνάρια και σταφίδες.
- Κοίταξε μη χορτάσεις μ' αυτό, του λέει η Λωξάντρα και του σφαλνά το μάτι. Έχω και ορτύκια.
Και ύστερα το πρόσωπό της σοβάρεψε. Σήκωσε πάνω από το τραπέζι τα χέρια της, όπως τα σηκώνει ο παπάς που ετοιμάζεται να ιερουργήσει, αργά-αργά πήρε το κουτάλι και το πιρούνι, και με μεγάλο σεβασμό προς τη μελιτζάνα άρχισε το σερβίρισμα. Χαρά των ματιών ήταν η κίνηση των χεριών της. Γεράσανε τα χέρια της αλλά δεν ασκήμυναν, τώρα το δέρμα τους θυμίζει παλιό ελέφαντόδοντο.
- Πώς διατηρείς αυτά τα ωραία χέρια; είπε ο Γιωργάκης.
Η Λωξάντρα αμέσως δεν απάντησε. Τελείωσε πρώτα το σερβίρισμα. Ύστερα γύρισε το κεφάλι της και του είπε:
- Λεμονόκουπα. Αυτό να το ξέρεις. Το καλοκαίρι ντομάτα και το χειμώνα λεμονόκουπα..."
από το βιβλίο της Μαρίας Ιορδανίδου "ΛΩΞΑΝΤΡΑ" (σ. 104) εκδόσεις "Βιβλιοπωλείο της Εστίας"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου