Ποίηση παρηγορήτρα Ε'... "καλοκαιρινή και ταξιδιάρικη"

ΤΑΞΙΔΙ


Η θάλασσα άνοιξε
και χύθηκε εντός
Λοφίσκοι κυμάτων ιμερικοί
αχνοί πρώιμου θέρους.


Στο ρίγος της στιγμής συγγενεύει ο χρόνος
Τ' όνειρο στάζει στον ύπνο και σε σώζει.


Στο παλλόμενο σώμα
το τοπίο υποχωρεί
και μόνον στο τέλος της μέρας, 
σπάει η ηχώ στα σπλάχνα.


Τι αντικρίζεις στο βυθό;
Το ωραίο, είπε το παιδί.
Για σένα ο χρόνος έφευγε.




ΚΥΚΛΑΔΕΣ


Πώς ζωγραφίζεται η αύρα των κυμάτων,
το θρόισμα των ευκαλύπτων,
η αναλαμπή του ρόδου στο γαλάζιο,
όταν σπιθίζει η πρώτη αυγή
κι ο ορίζοντας ανοίγει σαν γυναίκα...
Εικόνες χωρίς περίγραμμα,
νησιά και βράχια της έκστασης
μένουν για λίγο μετέωρα στο λευκό τους λίκνο,
για να γλιστρήσουν μακριά στη ρέμβη,
όπως η άμμος στα μάρμαρα που ήταν.
Πώς ανεμίζουν στο βοριά τα παραμύθια;
Σπίτια κι αμπελάκια που τα ορίζουνε ξερολιθιές,
άνυδρα μποστάνια
κι οι κουβέντες μας - απομεσήμερα στον εξώστη -
στο λαχάνιασμα της μέρας,
όταν σαν σύννεφο λιώνουν οι ανάσες.
Ηχώ της πέτρας και των γρύλων,
στεφανωμένη ασήμι,
και στην προαιώνια σπηλιά
κάθε βράδυ 
τα μάτια σου μου κρύβουν το φεγγάρι.




ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΛΟΙΟΥ


Μεσόγειος 2000.
Μορφές που γλίστρησαν στο χρόνο,
θρυμματισμένες ηδονές,
το φιλί σου ήταν μέλι, η αγκαλιά σου σίδερο,
κι ο παράδεισος που μου έταζες
κοιμάται ώριμος χιλιάδες λεύγες πιο βαθιά.


Κομμάτια κι αποσπάσματα ταξιδεμένα,
σταγόνες μέθης, αέρινες στιγμές,
μια ανάσα στα σκοτάδια.
Ο κήπος του παιδιού που ήμουν ξενιτεύτηκε.
Η ασώματος κόρη λαχταρά:
Στο τελευταίο λιμάνι θα σε συναντήσω πάλι.







ΜΠΛΕ


Υπάρχει πάντα το αρχιπέλαγος
για να περιπλανήσεις τη λύπη σου,
το αρχιπέλαγος με τις νήσους των θησαυρών
κρυμμένες στο βυθό του γιαλού
στα σύνορα του ματιού 
στα όριά σου.


Κι υπάρχει πάντα καιρός για μια εκδρομή
στις σπηλιές των Σαρακηνών.
Πρόσεχε μονάχα τις φωτιές,
τις φωτιές που ανάβουν 
τα βράδια της λύπης. 






ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ


Στο διάβα του χρόνου
ξεχωρίζει το φλουρί
ανέγγιχτο στο χρυσάφι της στολής του.
Όταν η φωνή στέκεται στο ύψος της
κι κάμπος σέρνεται νωχελικά ως το γιαλό,
το φεγγάρι χαράζει τη μεγάλη ποινή.
Στο διάβα του χρόνου
έμαθα να συγχωρώ.
Αθόρυβα.


Από τη συλλογή "Μέρες Δεμένες Σε Σπάγγο" της Μιράντας Ποτηριάδου (εκδόσεις Γαβριηλίδη, 2004). Στην κ. Ποτηριάδου είναι εξαιρετικά αφιερωμένες οι "Φωνές" με την Έλλη Πασπαλά. 
                                                           
                        ΦΩΝΕΣ                                                 
                                                                      

Μαύρα γυαλιά – σαν τυφλός  περπατώ στου νέφους τη σκιά. Κι απ΄ τα ακουστικά μια φωνή μαγική κρυφά με οδηγά. Ώρα αιχμής και βουβή προσπερνά μια ατελείωτη στρατιά. Μα γίνεται η βουή μουσική  κι ο ουρανός ανοίγει ξαφνικά Φωνές που φτάνετε  από μέρη φωτισμένα. Φωτιές μου ανάβετε  πάρτε με μαζί και μένα. Φωνές – του άγνωστου φωνές. Ακρογιαλιές μυστικές  σκοτεινά απάτητα βουνά. Λάμψεις στου μυαλού τις ρωγμές  πυρκαγιές σ΄ αστέρια μακρινά. Φωνές που υψώνεστε πάνω απ΄ του καιρού τη ζάλη. Φωτιές που ενώνεστε  με τη φλόγα τη μεγάλη. Φωνές – της τρέλας μου φωνές