"...Ο συγγραφέας (Δημήτρης Δημητριάδης και "Τόκος", το έργο του που ανεβάζει ο Λ.Βογιατζής) μιλά για σκοτεινές σκέψεις, όπως ο θάνατος, που κατά καιρούς απασχολούν όλους, όμως βρίσκουμε τρόπους να ξορκίζουμε, να απωθούμε για να μπορέσουμε να διαχειριστούμε την καθημερινότητα της ζωής...
...Το έργο μοιάζει με συμπαντικό θρίλερ. Τι σημαίνει για μια γυναίκα η γέννα, το παιδί; Κάποιοι θεωρούν τα παιδιά ευλογία κι άλλοι το αντίθετο. Ο Δημητριάδης σ΄αυτό το έργο είναι κυνικά ρομαντικός. Με τρόπο ακραίο αντιτίθεται στη βρωμιά της ζωής. Διατείνεται ότι, αν στοχαστούμε πραγματικά πάνω στο θάνατο, αν αντιληφθούμε τη θνητότητά μας και συμφιλιωθούμε, θ' αλλάξει η συμπεριφορά μας, άρα και η ζωή. Αυτό είναι σωστό, αλλά άδικο επίσης για κείνον που να βρει τρόπους να ζήσει. Κανένας δεν είναι πραγματικά συμφιλιωμένος με το τέλος. Δεν βοηθά ο πολιτισμός τόσων αιώνων, οι θρησκείες, ο τρόπος που μεγαλώνουμε, εκπαιδευόμαστε...
Ο Λ. Βογιατζής βαρέθηκε ν' ακούει για το πόσο δύσκολος, απαιτητικός είναι:
"...Όλα αυτά είναι ψέματα, σαχλαμάρες. Είναι κουραστικό πια να ανακυκλώνουμε συνεχώς αυτό το μη θέμα. Δηλαδή, αν αύριο πεθάνω, θα συζητούσαν για την ουσία του έργου μου ή για το πόσο "παράξενος" ήμουν; Κι έπειτα, γιατί είναι κακό πράγμα οι δυσκολίες; Τι αξία έχει το θέατρο χωρίς αυτές; Αλλά έχουμε συνηθίσει σ' ένα σύστημα παιδείας που, αντί να εκπαιδεύει στη διαδικασία επίλυσης προβλημάτων, διδάσκει πώς να μην τα βλέπεις. Δεν είναι φυσιολογικό, δικαιολογημένο, να παλεύεις στη δουλειά σου; Άλλος ευτυχεί μέσα σ' αυτή τη διαδικασία κι άλλος δυστυχεί. Το να επιμένεις σε λύσεις μπορεί να σημαίνει κάτι και συγχρόνως να μην σημαίνει τίποτα. Ασχολούμενος με τον "Τόκο", εδραιώθηκε η άγνοιά μου σχετικά με πράγματα που πρέπει να προσπαθήσω. Αγάπησα, συνειδητά πια, σκοτεινές πλευρές της ύπαρξης"...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου