Ποίηση για την οδύνη της Πτώσης...

  

   Ο αετός τρώει χώμα

   ο αετός χάνει φτερά

   (...)

   Το ποντίκι θεριεύει

   Το ποντίκι θεριεύει.

  

   Τάκης Παυλοστάθης  (Από την «Εξέλιξη των ειδών»)

   (αναδημοσίευση από παλιό φύλλο της "ΕΠΟΧΗΣ")

        ΠΑΡΑΠΟΝΟ

   Γιατί 'σαι πάλι λυπημένος,

   μου λέει ένα πρωί η μητέρα μου καθώς

   στη σκοτεινή γωνιά μου μ' ηύρε ασάλευτον

   ως πάντα, καθισμένον στην αρχαία καρέκλα,

   μ' εκείνα τα παλιά μου ενδύματα που λιώσαν

   επάνω μου και κρέμονται ξεφτίδια, μα εσύ κλαις,

   αγόρι μου, μου κάνει, τα δάκρυά σου,

   βλέπω, κυλούν και βρέχουνε τα μάγουλά σου, τι έχεις,

   τι να 'χω, βρε μάνα μου, της λέω, δεν είναι

   τίποτα, να έτσι, λιγάκι μόνο εσυλλογίστηκα

   εκείνα τα μεγάλα μας φτερά, τα εξαίσια,

   που ανένδοτα επιμένουν πάντοτε ν' ανοίγουν,

   μη διδασκόμενα ποτές από τις αποτυχίες, υπερήφανα,

   κι οι ώμοι μας οι αδύναμοι δεν τα κρατούν και πέφτουν

   μες στην ντροπή την άθλια και την ταπείνωση -

   και το παράπονο με πήρε. 

                                              ΑΝΕΣΤΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ 

   Η επίσκεψη και άλλα ποιήματα (1987) στο Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου (επιμ.), Ανθολόγιο ποιημάτων Ανέστη Ευαγγέλου, Θεσσαλονίκη: Παρατηρητής 1996

Από το Ποιητικό Ανθολόγιο της "ΑΥΓΗΣ" (20/6/2010) με ανθολόγο του Ιουνίου την Ιωάννα Ναούμ