"Μέντορες / Εκπαιδευτικοί / Που θα αναλαμβάνουν / - λέει το νομοσχέδιο Διαμαντοπούλου - / ο καθένας κι έναν νέο εκπαιδευτικό , / να τον καθοδηγούν και να τον εκπαιδεύουν. / Σε τι; / Στα συνδικαλιστικά τεχνουργήματα ΟΛΜΕ-ΔΟΕ; / Ή στο αποδοτικό "εκπαιδευτικό" σύστημα του οποίου άθυμοι* θεράποντες και συναυτουργοί είναι οι ίδιοι; / Ζήτω που σωθήκαμε. / ... / Κάνει λοιπόν μια προσπάθεια προς αυτήν την κατεύθυνση η νέα κυβέρνηση / (ξεσηκώνοντας "θύελλα" στη φιλοπρόοδο συνδικαλαρία των εκπαιδευτικών) / αλλά βάζει μέσα και φούμαρα του στιλ "μέντορας" / ... / Σε ποια κοινωνία, / ποιου εκπαιδευτικού προσωπικού, / πας να βάλεις έναν τόσο λεπτεπίλεπτο θεσμό; / Αλειτούργητος θα μείνει, / ή και το πιθανότερο / θα γεννήσει σημεία και τέρατα.* / Αλλά γενικότερα / τι απογοήτευση από την πρώτη νομοθετική απόπειρα της κυβέρνησης στον τομέα της Εκπαίδευσης / Ημίμετρα για τη βελτίωση του εκπαιδευτικού προσωπικού, / ημίμετρα για την εξυγίανση της εκλογής αρχών στα ΑΕΙ, / αλλά μάνι-μάνι η κατάργηση της βάσης του 10 / - για την οποία άραγε ντρέπονται μέσα τους μια στάλα; / Νέα κυβέρνηση που επαγγέλλεται να φέρει τα πάνω κάτω στην κατακρημνιζόμενη κοινωνία μας / και αρχίζει με μειοδοσίες στο κρισιμότερο - την Εκπαίδευση. / Έτσι διδάσκεται "νέο ήθος;" / Με μικροπολιτικές για να ικανοποιηθούν μπακάληδες και βουλευτές / - εν και το αυτό συνήθως - / των επαρχιακών πόλεων όπου εδρεύουν άχρηστα και αζήτητα ΤΕΙ; / Έτσι αλλάζουμε νοοτροπία; / Διορίζοντας υπερδιακόσιους ημέτερους όλων των κομμάτων στη Βουλή σε καιρό ναυαγίων / και παρκάροντας για χρόνια καφενόβιους "φοιτητές" στην ανείπωτη μιζέρια δήθεν ΑΕΙ; / Τι σόι πολιτικοί είστε εσείς; / Τι αμετανόητοι / τι ανοικτίρμονες. / Η πέτρα δεμένη στο λαιμό μας..."
- (Από τη στήλη "Υποβολείο" του Βασίλη Αγγελικόπουλου, "Καθημερινή", 2/5/2010)
*: οι υπογραμμίσεις δικές μου
Εντάξει, το σημαντικότερο πρόβλημα της χώρας αυτήν την εποχή είναι το οικονομικό και ο κίνδυνος χρεωκοπίας, αλλά δε θα σταματήσουμε να λειτουργούμε κιόλας ως κράτος επειδή κινδυνεύουμε "να τινάξουμε τα πέταλα", όπως λέει κι ο λαός μας. Διότι και τουρισμό έχουμε και πρέπει να τον φροντίσουμε, και Μουντιάλ έχουμε και πρέπει να παρουσιάσουμε την καλύτερη ομάδα μας, και Eurovision έχουμε και η Ελλάδα με τον Αλκαίο της πρέπει να "σκίσει", αλλά και παιδεία έχουμε, και πρέπει να τη φροντίσουμε, και να την αλλάξουμε γιατί με την επάρατο Δεξιά που τα έκανε όλα μπάχαλο, ούτε η παιδεία της γλίτωσε...!
Πρώτο μέτρο, και επείγον παρακαλώ; Η κατάργηση του 10 ως προϋπόθεση για την εισαγωγή στα ΑΕΙ! Πραγματικά, η λαοπρόβλητη κυβέρνηση πιάνει τον ταύρο από τα κέρατα... Με μια κίνηση ματ "Παιδεία για όλο το λαό"! Δεν έχει σημασία με ποιες δοκιμασίες και με ποια όρια αποδεικνύεις το ταλέντο σου και τις ικανότητές σου, φτάνει να είσαι αυτό που θέλεις να είσαι! Κάτι σαν τα "νέα τζάκια" ας πούμε, που χωρίς δουλειά, χωρίς κόπο, χωρίς ιδρώτα, μόνο με κόλπα, κομπίνες και διαπλοκή, "μ' ένα γάμο ως προίκα καλό" που τραγουδούσαμε σε παλιότερες εποχές, κατάφεραν να έχουν και περιουσίες και να παίζουν και ρόλο στις δημόσιες υποθέσεις. Να, απλά σαν την Γιάννα Αγγελοπούλου-Δασκαλάκη, την Άννα Νταλάρα και την Άντζελα Γκερέκου ένα πράμα να πούμε, για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι. Ή τις τηλεοπτικές περσόνες, από Μπήλιω μέχρι Ρακιντζή κι από Γερμανού μέχρι Γεωργαντά - βάλτε όποιο ανόητο "μπουμπούκι" θέλετε, έχει απ' όλα ο τηλεοπτικός μπαξές. Και οι οργανώσεις των εκπαιδευτικών; Σιγή ιχθύος για το ζήτημα. Για να μην έρθουμε σε σύγκρουση με την λαϊκή απαίτηση "μόρφωση για όλους" ή για να μη δούμε και να μην παραδεχτούμε ότι και μέλη μας έχουν ένα σοβαρό έλλειμμα "εξοπλισμού" που το αναπαράγουν και στη δουλειά τους, και άρα θα πρέπει να ανεβάσουμε το επίπεδο των "διδασκαλικών" σχολών μαζί με τα βαθμολογικά όρια της εισαγωγής;
Αλήθεια, προς τι ο χαρακτηρισμός "άθυμοι θεράποντες" του δημοσιογράφου;
Είμαι νέος στη δουλειά του εκπαιδευτικού - έχω υπάρξει δάσκαλος σε καμιά δεκαριά, μόνο, δημοτικά σχολεία τα τελευταία χρόνια. Έχω να θυμάμαι ότι μόνο σε δύο απ' τα δέκα - ένα στην επαρχία και ένα στο κέντρο της Αθήνας, προς τιμήν των διευθυντών τους - ο σύλλογος διδασκόντων συγκεντρωνόταν σε τακτά χρονικά διαστήματα για να συζητήσει για το αντικείμενο της δουλειάς του, δηλαδή για το διδακτικό και παιδαγωγικό του έργο, για τα παιδιά που αντιμετώπιζαν κάθε είδους δυσκολία (μαθησιακή, κοινωνική, δυσκολίες ένταξης κλπ), ή ν' ανταλλάξει απόψεις και ιδέες, να δώσει και να πάρει συμβουλές ό ένας δάσκαλος από τον άλλον, να ενεργήσουν μαζί στην αντιμετώπιση προβλημάτων και στο σχεδιασμό προγραμμάτων. Στα άλλα οκτώ ποτέ - μα ποτέ - δεν συγκεντρώθηκαν οι δάσκαλοι για να μιλήσουν για όποιο πιθανό πρόβλημα αντιμετώπιζαν στη δουλειά τους με τα παιδιά/ απομονωμένοι, ο καθένας στο τμήμα του, απλώς συνυπήρχαν και συζητούσαν μόνο για τη συμμετοχή στις "εξωτερικές" δραστηριότητες του σχολείου - εκδρομές, εκπαιδευτικές επισκέψεις, οργάνωση εορτών τα απολύτως απαραίτητα για στοιχειωδώς κοινή εμφάνιση της σχολικής μονάδας. Και αν ποτέ υπήρχε ανάγκη για συζήτηση και άρα έπρεπε οι συνάδελφοι να μείνουν παραπάνω από τον υποχρεωτικό για τον καθένα, χρόνο, η συζήτηση γινόταν στο πόδι, με το μυαλό συνέχεια στο ρολόι, με συνεχή γκρίνια "άντε να τελειώνουμε συνάδελφοι, έχουμε και δουλειές, να υπογράψουμε το πρακτικό, να φεύγουμε...", η αποθέωση της δημοσιοϋπαλληλικής νοοτροπίας... Όμως έτσι γινόμαστε χειραγωγούμενοι από τον κάθε υπουργό Παιδείας, από τον κάθε προϊστάμενο γραφείου εκπαίδευσης, από τον κάθε διευθυντή σχολικών μονάδων που εφαρμόζουν άκριτα τις εξαγγελλόμενες περισπούδαστες πολιτικές. Και επειδή αυτές οι πολιτικές είναι ανερμάτιστες - με την έννοια ότι δεν λαμβάνουν υπόψη τους την κραυγαλέα ελλειμματική πραγματικότητα - ε π ι β ά λ λ ο ν τ α ι χωρίς διάλογο ή με εκ των υστέρων διάλογο, πρόσχημα διαλόγου και το μόνο που επί της ουσίας απομένει είναι η υ π ο χ ρ ε ω τ ι κ ή διεύρυνση και επιμήκυνση του ωραρίου. Ωράριο που θα είναι ε ι κ ο ν ι κ ά διευρυμένο και αυξημένο καθώς οι εκπαιδευτικοί δεν θα έχουν τι να το κάνουν. Και δεν θα έχουν τι να το κάνουν γιατί, α) στα περισσότερα σχολεία δεν υπάρχει σοβαρή υλικοτεχνική υποδομή για ένα σωρό δράσεις που προβλέπονται στο "νέο σχολείο" (θεατρική αγωγή, μουσική, πληροφορική, αθλητισμός, εικαστικά εργαστήρια κλπ.) β) διορισμοί συναφών ειδικοτήτων δε θα γίνουν λόγω της οικονομικής κρίσης και για να είμαστε ειλικρινείς πολύ λίγοι δάσκαλοι μπορούν να κάνουν καλλιτεχνικά μαθηματα (δεν φταίνε αυτοί, το σύστημα δεν τους έδωσε τέτοια εφόδια) γ) το νομικό πλαίσιο γι' αυτά τα προγράμματα είναι ανελαστικό και δυσκίνητο και δ) για να είμαστε ειλικρινείς κανείς εκπαιδευτικός, όπως και οι άλλοι δημόσιοι λειτουργοί, δεν θα είναι διατεθειμένος να δουλέψει μετά τις περικοπές των αμοιβών - η αντίληψη "δουλεύω τόσο, όσο αμείβομαι" έχει αρχίσει να παγιώνεται και σαν συνείδηση και σαν πρακτική. Είναι κ α ι θέμα πλέον κ α ι πληγωμένου φιλότιμου για όσους επιμένουν ακόμα να κάνουν καλά τη δουλειά τους. Θα φτάσουμε λοιπόν στην κατάσταση που θα λέει : "εφ' όσον το κράτος δ ή θ ε ν αλλάζει το σχολείο, κι εμείς θα κάνουμε ότι δ ή θ ε ν δουλεύουμε".
Μ έ ν τ ο ρ ε ς : Γιατί προβλέπει ο δημοσιογράφος ότι ο θεσμός θα μείνει αλειτούργητος; ποια είναι τα σημεία και τέρατα που φοβάται από την εφαρμογή του;
Και αυτός ο θεσμός είναι εκτεθειμένος στους παραπάνω κινδύνους, "πού να βάζεις επιπλέον έγνοιες στο κεφάλι σου, κλείνω το μάτι στον νεοδιόριστο, συντάσσω θετικές εκθέσεις - μαϊμού, πού να του κόβω τώρα και το ψωμί κλπ.κλπ." αλλά μπορεί να προκύψει και μια άλλη παρενέργεια : κατ' αναλογία με την εφαρμογή της συνδιοίκησης στα ΑΕΙ, η καθοδήγηση των νεοδιόριστων από τους "μ έ ν τ ο ρ ε ς" να γίνει αντικείμενο συναλλαγής και κομματικού αλισβερισιού μεταξύ μέντορα, διευθυντή της σχολικής μονάδας και νεοδιόριστου με όλα τα συμπαρομαρτούντα που "απολαμβάνουν" εδώ και καιρό τα πανεπιστήμιά μας. "Νέο" σχολείο με δοκιμασμένες "με επιτυχία" συνταγές...
Άρα, πού καταλήγουμε; Ξέρετε, σε μια χώρα που είναι σε γενικευμένη κρίση (προπάντων ηθική και πνευματική, και ύστερα οικονομική) η μοναδική ελπίδα σωτηρίας μπορεί να "σκάσει μύτη" από την α υ τ ε ν έ ρ γ ε ι α και από μιας μορφής α κ τ ι β ι σ μ ό των αμέσως και εμμέσως εμπλεκομένων, κυρίως των συλλόγων των εκπαιδευτικών της κάθε σχολικής μονάδας. Οι σύλλογοι πρέπει, ακόμα και κόντρα σε εγκυκλίους και διατάγματα, να α ξ ι ο λ ο γ ο ύ ν μ ό ν ο ι τ ο υ ς τη δουλειά τους (γιατί έτσι πρέπει και έτσι το νιώθουν σύμφωνα με την αυτοεκτίμησή τους και την υπευθυνότητά τους) παραμερίζοντας διευθυντές και προϊσταμένους, όταν με την ανελαστική, αρτηριοσκληρωτική, ευθυνόφοβη και τυπολατρική στάση τους παρεμποδίζουν και πολλές φορές ματαιώνουν δημιουργικό έργο ευσυνείδητων εκπαιδευτικών. Το κτίσιμο σχέσεων εμπιστοσύνης με τους μαθητές και τους γονείς μπορεί να οδηγήσει στην α υ τ ο ο ρ γ ά ν ω σ η των σχολικών κοινοτήτων (δασκάλους, γονείς και μαθητές) που προπορευόμενες δεν θα έχουν την ανάγκη του κράτους, καθώς θα το εξαναγκάζουν να ακολουθεί ηθικά ανυπόληπτο και χρεοκοπημένο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου