"... Εκσυγχρονίζοντας ένα έργο, καταστρέφουμε την πνευματική διάστασή του. Η Μήδεια είναι εγγονή του ήλιου, είναι μάγισσα. Αν αποδοθεί σαν νοικοκυρά, θα χαθεί η διάσταση της θεϊκής της καταγωγής. Μετά την ανάληψή της, οι Κορίνθιοι ήταν υποχρεωμένοι κάθε χρόνο να την λατρεύουν, για να εξιλεωθούν για το γεγονός ότι εκείνη είχε δολοφονήσει τα παιδιά της. Μπορεί να μοιάζει παράλογο, αλλά αυτό θέλει να μας πει ότι όλοι οι άνθρωποι πρέπει να μοιράζονται συλλογικά την ενοχή γι' αυτό που συνέβη στη χώρα τους. Εγώ δεν σκότωσα κανέναν Εβραίο. Όμως είμαι Γερμανός, και πρέπει να αποδεχθώ τη συλλογική ενοχή για το έγκλημα που διαπράχθηκε εναντίον των Εβραίων. Όπως, βλέπετε, αυτή είναι μια πολύ πιο ενδιαφέρουσα εκδοχή από το να παρουσιάζεις τη Μήδεια σαν νοικοκυρά...
...Το θέατρο επινοήθηκε για να αντικαταστήσει μια συλλογική τελετουργία με μια οργανωμένη πρακτική που απευθυνόταν στην κοινότητα. Πίσω λοιπόν από το θέατρο υπάρχει η ιδέα ότι η θεατρική πράξη και το κοινό που την παρακολουθεί ταυτίζονται, γίνονται ένα. Αυτή ήταν και η δική μου εμπειρία όταν ανέβασα την Ορέστεια. Μετά από εννέα ώρες το κοινό αποτελούσε μια κοινότητα, δεν ήταν πια απλώς θεατές..."
ΠΕΤΕΡ ΣΤΑΪΝ
(από το ρεπορτάζ του Σπ. Κακουριώτη
στην "ΑΥΓΗ", 30/5/2010)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου