Να που φτάσαμε και στις 14 Ιουνίου… Όταν ξεκινήσαμε την προσπάθεια με τα παιδιά, πρέπει να ομολογήσω, εδώ, τώρα, μπροστά σας, ότι δεν περίμενα ότι θα φτάναμε στη σημερινή ημερομηνία έτσι, με ό,τι βλέπετε γύρω σας, με παράσταση δηλαδή από τα παιδιά σας και τα παιδιά μου… Θέλετε η περιρρέουσα ατμόσφαιρα όπως έχει διαμορφωθεί εδώ και πολλά χρόνια στην Αθήνα, θέλετε η συγκυρία της φετινής χρονιάς, θέλετε οι αδράνειες του εκπαιδευτικού μας συστήματος, ύψωναν ένα αδιαπέραστο τείχος που έλεγε, αν και δεν είχε φωνή «όχι, όχι δεν θα σας αφήσω να περάσετε, να μείνετε εκεί που είστε, τελειώστε τη χρονιά και άντε καλό καλοκαίρι, το ψωμί να βγαίνει, και του χρόνου νάμαστε καλά…», συνηθισμένες δηλαδή τυπικότητες εφησυχασμού και τακτοποιημένης συνείδησης. Κληρονομημένη νοοτροπία που χαρακτηρίζει την πλειοψηφία των εκπαιδευτικών του δημοσίου, αλλά δυστυχώς και όλους όσους με τον έναν ή τον άλλο τρόπο εμπλέκονται με αυτό που λέμε δημόσια εκπαίδευση. Γονείς, παιδιά και δασκάλους. Πληροφορίες και μηχανογραφημένες γνώσεις να καταχωρούνται στο σκληρό δίσκο των παιδιών μας – ναι, ναι αυτή είναι η «μοντέρνα» έκφραση για το μυαλό τους και την ψυχή τους – να αξιολογούνται για την ικανότητά τους να τις αποθηκεύουν και μετά… το μέλλον τους ανοίγεται θαυμάσιο, που λέει κι ο ποιητής.
Μ’ αυτή λοιπόν την κατάσταση έχει ν’ αντιπαλέψει ένας ευαισθητοποιημένος δάσκαλος, ένας ανοιχτόμυαλος γονιός και νεαρό βλαστάρι με ταλέντα και ευαισθησίες – έστω ακόμα όχι διαμορφωμένα. Όσο πιο δύσκολος αυτός ο αγώνας, τόσο πιο εύκολη και η επιλογή της παραίτησης. Ειδικά σε ότι αφορά τους δημόσιους λειτουργούς τώρα με την οικονομική κρίση, με τις μειώσεις των αμοιβών, ήδη έχει αρχίσει ν’ ακούγεται πανίσχυρο το επιχείρημα: «εργάζομαι, δουλεύω, προσφέρω τόσο, όσο αμείβομαι»…
Από ποια πηγή θ’ αντλήσουμε το αναζωογονητικό νερό για να ξεφύγουμε από το τέλμα, από τα θολά και λιμνάζοντα νερά των τελευταίων 35 – 40 χρόνων; Ξέρετε υπάρχει μια φράση στο έργο που θα δείτε σε λίγο, είναι όταν οι πολίτες του χωριού ρωτούν τον αυλητή πού ξέρουν ότι θα τα καταφέρει, τι εγγυήσεις έχουν ότι θα τα καταφέρει. Εκείνος τους απαντά « δεν το ξέρετε, με εμπιστεύεστε και σας εμπιστεύομαι ». Η εμπιστοσύνη, λοιπόν, ανάμεσα στο δάσκαλο και τους μαθητές του, η εμπιστοσύνη ανάμεσα στο δάσκαλο και στους γονείς, η εμπιστοσύνη ανάμεσα στο δάσκαλο και στους λεγόμενους «υπηρεσιακούς παράγοντες» και στις δημόσιες αρχές είναι η κινητήρια δύναμη που μπορεί να καταφέρει πολλά, ακόμα και το τίποτα να το κάνει πολύ, να μετακινήσει ως και βουνά.
Αγαπητοί μου γονείς, ξέρετε ότι γι’ αυτή την παράσταση, περάσαμε πολλά όλοι μας… Εγώ και η κυρία Δεληγιαννοπούλου για ένα μόνο θα ήθελα να σας ευχαριστήσουμε: γι’ αυτή την εμπιστοσύνη που μας δείξατε, γι’ αυτό το ίσιο και καθαρό βλέμμα που ανταλλάξαμε, για αυτήν τη γενναιοδωρία και τη διαθεσιμότητα, όλα αυτά που στους σημερινούς πολύ δύσκολους καιρούς κάνουν τον καθένα μας να νιώθει λιγότερο μόνος.
Τα λόγια αυτά εκφωνήθηκαν από τον δάσκαλο Μανώλη Γιούργο στην παράσταση των παιδιών της έκτης τάξης - 2ο τμήμα του 2ου Δημ. Σχολείου της Πεύκης ("Ο Αυλητής Του Χάμελιν" - 14/6/2010, βλ. προηγούμενες αναρτήσεις)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου