Από το διήγημα του Τάσου Μελίτη "Το Διαζύγιο της Ρέας"

"... Πέρυσι, μια νύχτα του Ιούλη, την περίοδο των διακοπών, είδα ένα ιδιαίτερο όνειρο. Ότι είχα , λέει, με κατατακτήριες στη Θεολογική και ήμουνα καλός φοιτητής... Είχα το άγχος - μέσα στο όνειρο - πως αν το μάθαινε η γυναίκα μου, κινδύνευα να με χωρίσει. "Στώμεν καλώς", ψιθύριζα μέσα στο όνειρο. "Είμαι μοναδική περίπτωση πιστού χριστιανού. Είδα τον Θεό καθώς ξεχρωνα από την Εφορία... Ως τέτοιο εξαιρετικό και σπάνιο είδος πιστού, σίγουρα θα τύχω εξαιρετικής αντιμετώπισης εκ μέρους Του..." Τι επιθυμούσα μέσα στο όνειρο; Να κρατήσει τη γυναίκα μου για πάντα κοντά μου.  Να 'μαστε υγιείς και οι δυο. Να έχω τη δουλειά μου. Να μην αποκτήσω ξανά χρέη...
   Καθώς ξύπναγα, και έχοντας πρόσφατο το όνειρο, σκεφτόμουνα: "Ένας νέος κύκλος χρέους και εξόφλησής του μπορεί να με στρέψει σε καμιά άλλη θεότητα... Και δεν Τον συμφέρει να ρισκάρει... Θεωρώ λοιπόν σίγουρο, πως θα περάσω όλη μου τη ζωή ξεχρέωτος και υγιής πλάι στη γυναίκα που αγαπώ..." Ήσυχος πλέον, ξανακοιμήθηκα... Και τότε άρχισαν οι εφιάλτες:
   Στο νησί, είχανε πάει τους εξόριστους για υποχρεωτικό εκκλησιασμό. Χωρίς εκκλησία, έξω από το Διοικητήριο, έστεκε ο παπάς με ψάλτες δύο χωροφύλακες κι έκανε πως λειτουργούσε. Κάποιοι, που ήξεραν από αυτά, περίμεναν να διαβάσει το κατά Μάρκον Ευαγγέλιο. Μάταια, όμως. Ήταν ο Εμφύλιος στη βράση του κι ο αρχηγός των ανταρτών ο Μάρκος, ήταν εξοβελισμένος από παντού. Ακόμη και από το Ευαγγέλιο. Μόνο τον Απόστολο μουρμούρισε ο παπάς και είπε γρήγορα-γρήγορα το "δι' ευχών" Την άλλη Κυριακή,  θα έλεγε το κατά Ματθαίον χωρίς πρόβλημα. Πίσω από την πρώτη σειρά, όλοι οι υπόλοιποι εξόριστοι ήσαν αιμόφυρτοι και μετά βίας έστεκαν όρθιοι. Όποιος έκανε να κάτσει κάτω, έτρεχαν οι χωροφύλακες και χτυπώντας τον τον ανάγκαζαν να σταθεί όρθιος. 
   Δίπλα ακριβώς είχε στήσει πάλκο μια ορχήστρα. Οι μουσικοί κούρδιζαν τα όργανα. Ένας γενειοφόρος με γυαλιά έψαχνε το μικρόφωνο. Δίπλα διακρινόταν το σουλούπι του υπουργού Αμύνης. Η χορωδία τακτοποιούνταν πίσω-πίσω. Με το "δι' ευχών" άρχιζαν να παίζουν και να τραγουδούν. Ξεκίνησαν από το "Περνάει ο Στρατός". Μόνο που ξαφνικά σταμάτησαν απότομα και συνέχισαν με το "Επέσατε θύματα". Ξανασταμάτησαν και άρχισαν να παίζουν το "Μακεδονία ξακουστή". Ένα είδος μουσικού σκωτσέζικου ντους λάμβανε χώρα μπροστά στους καταπονημένους εξόριστους... Μέχρι που κάποιος φώναξε:
   "Καραγκιόζηδες! Πείτε μόνο τα βασιλικά τραγούδια, που σας ταιριάζουν. Μη λερώνετε τα αγωνιστικά τραγούδια με τις εθνικοφροσύνες σας. Κτήνη...". Όσο τα 'λεγε αυτά,  ο Αρχιεπίσκοπος κατέβαινε από ένα ελικόπτερο κρατώντας ένα σφυροδρέπανο ψέλνοντας "Κατά της Παγκοσμιοποιήσεως το Ανάγνωσμα"... Έπεσε χάμω ο πρώτος εξόριστος, βουτηγμένος στο αίμα... Από αριστερά, ο Παττακός έβγαλε θριαμβευτικά το μυστρί των εγκαινίων, έτοιμος να δράσει, ενώ η δημοφιλής τηλεπερσόνα έδειχνε τις καλλίγραμμες γάμπες της στο συνεργείο της τηλεόρασης που τράβαγε ασταμάτητα... Από το πουθενά εμφανίστηκε η Ρέα με άλλους Ιεχωβάδες και πούλαγε τη Σκοπιά...
   Ξύπνησα καταϊδρωμένος. Στην Ελλάδα, άνθρωποι είχαν βασανισθεί τα Πέτρινα Χρόνια με τη μουσική συνοδεία ψαλμών και το μουρμούρισμα των Ευαγγελίων... Καλά, γνωστά πράγματα αυτά... Και τα άκουσα από τον πατέρα μου - είχε περάσει από τη Μακρόνησο χωρίς να κάνει "δήλωση" - και τα διάβασα σε βιβλία.. Πάντα όμως ταράζομαι όταν τα σκέφτομαι, ή όπως τώρα που τα ονειρεύτηκα, λες και για πρώτη φορά τα πληροφορούμαι...
   Ήταν 5 η ώρα τα ξημερώματα, με το φεγγάρι κοντά στη γέμισή του. Δεν έπρεπε να κάνω δυσάρεστες σκέψεις. Σε διακοπές ήμασταν. Η χθεσινή βραδιά, με φίλους σε μια ψαροταβέρνα, ήταν εξαιρετική.
   Κι όμως αισθανόμουν περίεργα... Από το συμβόλαιο της Ρέας και μετά είχα αρχίσει να βλέπω με συμπάθεια την Εκκλησία... Είχα επηρεασθεί και από διάφορα αναγνώσματα... "Θα βρείτε τα οστά μου υπό βροχήν" και άλλα συναφή... Μάρτυρες και ιερατείο είχε και η Αριστερά και η Εκκλησία... Ποια από τις δύο, όμως είχε αμαρτήσει λιγότερο; 
   Γύρισα και κοίταξα τη μόνη σταθερά της ζωής μου, τη γυναίκα μου. Ένιωσα πολύ ευάλωτος. Τι θα γινόμουνα αν ξαφνικά με εγκατέλειπε;


(Από τη συλλογή διηγημάτων του Τάσου Μελίτη "ΠΑΠΑΛΑΜΠΡΑΙΝΑ BY GIBSON και άλλα διηγήματα", εκδόσεις Οσελότος)