ΤΟ ΝΑΥΑΓΙΟ
(από τη "ΣΥΝΕΧΕΙΑ 3" )*
Θα μείνω κι εγώ μαζί σας μες στη βάρκα
Ύστερα απ' το φριχτό ναυάγιο και το χαμό
Το πλοίο βουλιάζει τώρα μακριά
(Πού πήγαν οι άλλες βάρκες; ποιοι γλιτώσαν;)
Εμείς θα βρούμε κάποτε μια ξέρα
Ένα νησί ερημικό όπως στα βιβλία
Εκεί θα χτίσουμε τα σπίτια μας
Γύρω γύρω απ' τη μεγάλη πλατεία
Και στη μέση μια εκκλησιά
Θα κρεμάσουμε μέσα τη φωτογραφία
Του καπετάνιου μας που χάθηκε - ψηλά ψηλά -
Λίγο πιο χαμηλά του δεύτερου, πιο χαμηλά του
τρίτου
Θ' αλλάξουμε τις γυναίκες μας και θα κάνουμε
πολλά παιδιά
Κι ύστερα θα καλαφατίσουμε ένα μεγάλο καράβι
Καινούριο, ολοκαίνουριο και θα το ρίξουμε στη
θάλασσα
Θα 'χουμε γεράσει μα θα μας γνωρίσουνε.
Μόνο τα παιδιά μας δε θα μοιάζουνε μ' εμάς.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ* Ή ΟΙ ΣΤΙΧΟΙ ΑΥΤΟΙ
( από τις "ΕΠΟΧΕΣ 3" )
Οι στίχοι αυτοί μπορεί και να' ναι οι τελευταίοι
Οι τελευταίοι στους τελευταίους που θα γραφτούν
Γιατί οι μελλούμενοι ποιητές δε ζούνε πια
Αυτοί που θα μιλούσανε πεθάναν όλοι νέοι
Τα θλιβερά τραγούδια τους γενήκανε πουλιά
Σε κάποιον άλλον ουρανό που λάμπει ξένος ήλιος
Γενήκαν άγριοι ποταμοί και τρέχουνε στη θάλασσα
Και τα νερά τους δε μπορείς να ξεχωρίσεις
Στα θλιβερά τραγούδια τους φύτρωσε ένας λωτός
Να γεννηθούμε στο χυμό του εμείς πιο νέοι.
*: από τις εκδόσεις "Πλειάς" 1975-6
...................................................................................................................................
Από το "ΥΓ."
- Ζήσαμε παιδικά χρόνια, νιότη - διαφορετικά.
- Η φοβερή εξυπνάδα του, χωρίς ίχνος ευαισθησίας.
- Τα φτωχόπαιδα που έγιναν αφεντικά.
- Ήξερε πως δεν είχε πεθάνει αλλά δεν επρόκειτο ποτέ να την ξαναδεί.
- Πλήθος περιφερόταν χρόνια μέσα στο σπίτι του αλλά κανείς ποτέ δεν μπήκε στο
καμαράκι κάτω από τη σκάλα.
- Ήθελε να ήταν ζωγράφος για να ζωγραφίζει μόνο τα χέρια της.
- Παλιούς σου φίλους που τους βλέπεις με συγκίνηση - παλιούς σου έρωτες με
αποστροφή.
- Δεν πίστευες πως θα ξεχάσεις κι όμως ξέχασες.
- Και πώς να τον βρίσεις κάθαρμα, όταν έχει κάτσει είκοσι χρόνια φυλακή...
- Ύστερα από οχτώ χρόνια έμαθε πως το τηλέφωνό της εκείνο το βράδυ ήταν
χαλασμένο.
- Μέσα σ' ένα στίχο πόση φλυαρία.
- Ο Κάλβος και ο Σολωμός έζησαν είκοσι χρόνια στην ίδια πόλη χωρίς ποτέ να
συναντηθούν.
- Δεν έφταιγεν ο ίδιος. Τόσος ήτανε.
- Ήμουν στη φυλακή και δεν ήρθες να με δεις.
- Ο Μπαχ.
- Αγαπούσε ακόμη και τον αριθμό του τηλεφώνου της.
- Άνθρωποι χωρίς λεβεντιά.
- Δυο κατηγορίες πάντα : οι δρώντες και οι θεατές.
- Μες στο σταματημένο αυτοκίνητο της έσφιγγε ώρες τα χέρια.
- Ζήσαμε, εννοούν γλεντήσαμε.
- Τόση κακότητα εν ονόματι του ανθρωπισμού!
- Έφτασες πια στην ηλικία που δεν μπορούσες να συγκρατήσεις τα χρόνια στον
κατήφορο.
- Τώρα πια στην Τέχνη όχι μεγέθη - απλώς αποχρώσεις.
- Ζω μισά.
- Γιατί υποχρεωτικά να μιλήσω;
- Ψάχνοντας τις λέξεις άρχισε το ψέμα.
- Έλα εδώ - δε θα μας βρουν.
- Δε λύγισε από κτηνωδία.
- Έψαξε - τίποτα κάτω από τις λέξεις.
- Χρόνια ύστερα από το θάνατό του, εσύ έστελνες στη μάνα του κάθε μήνα ένα
γράμμα από το πακέτο που σου είχε εμπιστευτεί.
- Ο σπαραγμός της κοινοτοπίας.
- Τι ωραία βιβλία που γράφουμε, τι ωραία τραγούδια που ψάλλουμε, τι ωραία
μνημόσυνα που κλαίμε.
- Τελικά κατάληξαν στα ίδια πάλι λόγια: φιλία, κατανόηση, εμπιστοσύνη.
- Όμως γιατί αυτός ο κόμπος εδώ στο στήθος...
- Εμένα θα μου άρεσε με μια μουσική υπόκρουση, είπες, όπου θα καθόριζες εσύ
τα κενά της σιωπής.
- Πόσα άλλα κρυμμένα βαθιά...
από τις εκδόσεις "ΝΕΦΕΛΗ" 1992
...................................................................................................................................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου