Από το μακρυνό 2011: "Τα Σαββατοκύριακα της αέναης χρεοκοπίας μας" από τη Σοφία Λαμπίκη (tvxs.gr, 26/9/2011)

.............................................................

Τα Σαββατοκύριακα της αέναης χρεοκοπίας μας

                               από τη Σοφία Λαμπίκη (tvxs.gr, 26/9/2011)

 

Εδώ και πολύ καιρό, σαν επαναλαμβανόμενη Μέρα της Μαρμότας, ζούμε σ΄αυτή τη χώρα, κάθε Σαββατοκύριακο έναν συναγερμό χρεοκοπίας και επιβολής νέων, πρόσθετων, μέτρων λιτότητας.

Σαν έτοιμη από καιρό, σαν σκηνοθετημένη τραγωδία, η μέρα της Παρασκευής προώρισται να ανεβάσει τις ανησυχίες, να εντείνει την αγωνία των Αγορών και να κορυφώσει , στα δελτία των 8, τις κραυγές απελπισίας των παπαγάλων.

Το Σάββατο το πρωί υπάρχει μία ύφεση στο κορυφούμενο δράμα –ίσως για να ψωνίσουν οι νοικοκυραίοι ήρεμα από τους ναούς των Malls και των supermarkets- και από το απόγευμα αρχίζουν ξανά οι οιμωγές κι οι ψίθυροι : «κούρεμα», «επαναγορά των ομολόγων», «αναγκαστική, επιλεκτική, βελούδινη, οριστική, υπό όρους και άνευ όρων χρεοκοπία».

Την Κυριακή η αγωνία του πάσχοντος λαού-θεατή έχει κορυφωθεί ως το μεσημέρι και εν μέσω προσευχών, ταμάτων και θυμιαμάτων –τόσο ταιριαστών στην κυριακάτικη εκκλησιαστική λειτουργία- εμφανίζεται τιμωρός αλλά και λυτρωτής ο ευτραφής υπουργός των Οικονομικών να ανακοινώσει σαν Γιεχωβάς νέες θυσίες του πόπολου και νέα μέτρα για να σωθεί η χώρα που κρατούν μέχρι το επόμενο Σαββατοκύριακο.

Ο λαός, οι πολίτες, ο κοσμάκης, το πόπολο ζούν, καιρό τώρα, σε μία φυσαλίδα στάσιμου χρόνου και απόλυτου εφιάλτη.
Δεν ενθυμούνται το παρελθόν και δεν τους ενδιαφέρει το μέλλον καθώς προσπαθούν να παγώσουν –μάταια – το Χρόνο και τα Μέτρα στο Τώρα.

Έτσι, έχουν λησμονήσει πιά οριστικά τα Βατοπέδια και τα Υποβρύχια, Σκάνδαλα Χρηματιστηρίου και υπερτιμολογήσεων Ολυμπιακών έργων, Ζήμενς,Μαντέλληδες και Τσουκάτους, όλα σκιές σε αλαφιασμένη Μη Συνείδηση Μη Πολιτών.

Με τον ίδιο τρόπο αδυνατούν να σχεδιάσουν ή έστω να λοξοκοιτάξουν το Μέλλον τους εάν δεν παγιωθεί ο Μισθός και η Θέση Εργασίας τους, το Αφορολόγητο και τα Τέλη Εισφορών καθώς όλη τους η ύπαρξη είναι συνδεδεμένη με τις απολαβές και τις καταθέσεις τους.

Κανείς δεν θυμάται ότι πριν 23 μήνες εκλέξανε κάποιον που τους έταξε λαγούς με πετραχήλια, μετά τους είπε ότι μήτε λαγοί υπάρχουν πόσο μάλλον πετραχήλια, μετά τους έκοψε μισθούς και συντάξεις και μία και δύο και τρείς και πέντε φορές, μετά τους είπε «σωθήκαμε» πιά , και τους έβαλε καινούργιους φόρους απεχθείς, και μετά τους ξανάσωσε και κόπηκαν οι παροχές στην Υγεία και την Παιδεία (άχρηστες παροχές σε μια κοινωνία αμόρφωτων φιλοτομαριστών)και πάλι τώρα πρέπει να ξανασωθούνε θυσιάζοντας εκτός απ τους μισθούς ή τη δουλειά τους και το σπιτάκι τους, το κεραμίδι τους, το ιερό και όσιο του «Μέσου Έλληνα» αυτού δηλ. που έστησε όλους αυτούς τους παρά φύσει βιαστές του στην Εξουσία.

Και κλαίνε, καταριώνται σαν τις παλιόγριες, βγαίνουν στα κανάλια και ικετεύουν το Μολώχ των έμμισθων υπαλλήλων του τρικέφαλου τέρατος να τους λυπηθεί.
Και ψάχνουν κάποιον, βορά να δώσουν στο Θηρίο , μήπως και -φρούδες ελπίδες- σταματήσει να τους λιανίζει έναν – έναν, είτε αυτός είναι οι Δημόσιοι Υπάλληλοι, είτε ο γείτονας του , είτε τα παιδιά του φίλου του φτάνει να γλυτώσει ο ίδιος τας πενιχράς τραπεζικάς του καταθέσεις και το σπιτάκι που έχτισε –πιθανόν καταπατώντας- με τις οικονομίες –πιθανόν κλεψιμαίικες-μιας ζωής ολάκερης.

Και κανείς δεν έχει το κουράγιο να πει :
-Φωνάξτε την , την λέξη ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ. Έχουμε πιά χρεοκοπήσει , δεν θέλω να χώνω το κεφάλι μου στην άμμο.
Κανείς δεν έχει την τσίπα να φωνάξει:
-Μην ξεπουλάτε τη χώρα μου κομμάτι –κομμάτι , ας χάσω τις καταθέσεις μου .
Κανείς δεν έχει την περηφάνεια να σταθεί ορθός και να πεί:
-Είμαι Δημόσιος Υπάλληλος και παραιτούμαι πιά, σιχάθηκα και σας και τα μισθά της πείνας που μου δίνεις …αλλά ψάχνουν τρόπους οι περισσότεροι , φιλώντας πάλι κατουρημένες ποδιές βουλευτάδων και δημαρχαίων να μείνουν μέσα και ν απολυθεί ο δίπλα –πιθανόν πιο άξιος απ ΄αυτούς.

Κάποιοι, λίγοι, πιο δίπλα, ζούν έξω απ΄τη φυσαλίδα του Τώρα, θυμούνται, προβλέπουν , είναι έτοιμοι και περιμένουν το Αύριο.
Θα ήθελαν να είχαν κι άλλους στο πλευρό τους για ν΄ αγωνιστούν γι΄ αυτό το Αύριο αλλά αν δεν θέλεις να σωθείς , δεν σώζεσαι, αν δεν θέλεις να δεις την Αλήθεια κανείς δεν μπορεί να σε αναγκάσει να βγείς απ΄τη θολούρα του μυαλού σου.
Θα το κάνει με τη βία η εξαθλίωση που σου χτυπάει την πόρτα.

Μήπως όμως τότε θα είναι αργά;
Αλήθεια , πόσα Σαββατοκύριακα χρεοκοπίας και μέτρων λιτότητας μπορείς να ανεχθείς Έλληνα ;

24/9/2011
Σοφία Λαμπίκη