Πριν από λίγες ημέρες, όταν ο Ταγίπ Ερντογάν δήλωνε ότι δεν φοβάται, γιατί αν οι Αμερικανοί έχουν το δολάριο, οι Τούρκοι έχουν τον Αλλάχ, εμείς της Δύσης ειρωνευόμασταν την πεποίθησή του πως οι ουράνιες δυνάμεις εμπλέκονται και στις υποθέσεις των Χρηματιστηρίων.
Μπορούν δηλαδή ανά πάσα στιγμή να ανακόψουν την κατρακύλα της λίρας και να καταποντίσουν το δολάριο των «απίστων», αποδεικνύοντας ότι αυτές είναι παντοδύναμες, όχι οι Αγορές. Αυτό ακριβώς το περιεχόμενο είχε η προς Αλλάχ προχθεσινή προσευχή ενός ιμάμη στην τουρκική Μυρσίνη. Τώρα που η λίρα παίρνει μια μικρή ανάσα, ποιος θα εμποδίσει τον ιμάμη και τον Ερντογάν να βροντοφωνάξουν πως ο Αλλάχ έβαλε σωστικά το χέρι του, και όχι η πολιτική; 
Η ειρωνεία μας για τους «Ανατολίτες» δεν έχει να κάνει τόσο με το ότι εμείς είμαστε χριστιανοί κι αυτοί μουσουλμάνοι, όσο με το ότι είμαστε Δυτικοί. Πολιτισμικά ανώτεροι δηλαδή, όπως καυχιόμαστε, και θρησκευτικά απελευθερωμένοι από ανώριμες ειδωλολατρικές αντιλήψεις, που υποβιβάζουν την πίστη σε υπόθεση δοσοληψιών με τα ουράνια και φορούν εθνική φανέλα στη μια ή την άλλη θεότητα, από τις πολλές που συνεχίζουν να αποσπούν τις προσευχές της ανθρωπότητας.
Τη δικαιούμαστε άραγε την ειρωνεία αυτή; Δικαιούμαστε να χρεώνουμε τον φονταμενταλισμό, τον παγανισμό κι ό,τι άλλο αποκλειστικά στους μουσουλμάνους και να πιστώνουμε την πάσαν αρετή στους κληρικούς και τους πιστούς του χριστιανισμού, όλων των δογμάτων; Δικαιούμαστε να ισχυριζόμαστε ότι οι χριστιανοί πολιτικοί δεν κάνουν παιχνίδι με τη θρησκεία, και μάλιστα χονδροειδές; Ή ότι δεν σέρνουν στο άρμα της προπαγάνδας τους και των εκλογικών τους βλέψεων ακόμα και τα θεία, στα οποία συνηθίζουν να υποκλίνονται με τη φωτογένεια του τηλεοπτικού θεαθήναι;