.............................................................
*Στη μνήμη του Μάκη Βονικόπουλου, εθελοντή στο Κοινωνικό Ιατρείο Ν.Φ.
Δικαίωση ή αυτοδικαίωση;*
EUROKINISSI/ΤΑΤΙΑΝΑ ΜΠΟΛΑΡΗ
έγραψε η Ελένη Καρασαββίδου
Συνήθως ο μεγάλος πόνος κραυγάζει. Ο ακόμη μεγαλύτερος σιωπά. Ισως γι’ αυτό ο Αγγλος ποιητής Wordsworth έγραψε εκείνον τον εμβληματικό στίχο: «Σκέψεις που κείτονται πολύ βαθιά για δάκρυα». Ο τρόπος όμως της δημόσιας αντιπαράθεσης για την τραγωδία στο Μάτι της Αττικής θυμίζει πως σε χώρα με τοξικό πολιτικό περιβάλλον ακόμη κι ο μεγάλος πόνος χρησιμοποιείται ως όχημα όχι για τη δικαίωση των νεκρών, μα για να εφευρίσκουμε δικαιολογίες κατ’ επίφασην σπουδαίες, για την «αυτοδικαίωσή» μας.
Οι μεν δικαιολογούν (και μάλιστα σε συνθήκες 9 Μποφόρ δυτικά, καταστροφικό και σπάνιο που όμως θα συνέβαινε κάποτε) την καταφανή υποτίμηση μιας πυρκαγιάς που ξεκίνησε να καίει σχετικά «αργά» σε καμένη έκταση και την προφανή έλλειψη συντονισμού και ορθοδικίας (που όμως δεν αφορά τους ηρωικούς άνδρες και γυναίκες των σωμάτων που έδωσαν τη μάχη).
Ποιος θα μπορούσε ποτέ να θεωρήσει τη λεωφόρο Μαραθώνος «φυσική αντιπυρική ζώνη», αφού το πλάτος των 26 μέτρων θεωρείται νηπιακή έκταση για το ρετσίνι, ακόμη και χωρίς άνεμο; Ή οδό διαφυγής τους στενούς και δαιδαλώδεις δρόμους του Ματιού; Με όσα χρόνια εμπειρίας έχω ως εθελόντρια στην Πολιτική Προστασία, κι αφού όμως πέρασα κάποιες ημέρες στο καθαυτό πεδίο, τα θεωρώ ασυγχώρητα.
Οι δε ρίχνουν το απόλυτο βάρος στην κυβέρνηση ξεχνώντας πως κι αυτοί ομνύουν στον νεοφιλελευθερισμό που συρρικνώνει δημόσιες υπηρεσίες όπως η Πυροσβεστική και πως τέτοιοι οικισμοί έγιναν τις δεκαετίες των αυθαιρέτων και της αντιπαροχής, από δασικούς καταπατητές κι ένα αυθαίρετο κράτος.
Και οι δύο πλευρές τεκμαίρουν ένα πολυπαραγοντικό φαινόμενο αποδίδοντας απόλυτα την ευθύνη σε ό,τι δεν τους ακουμπά. Μάλιστα κάποιοι μιλούν για προαποφασισμένο χτύπημα από τους «κακούς» «εναντίον του έθνους». Οσο όμως η ανθρωπότητα κι αυτή «η χώρα που μας καίει» (κυριολεκτικά, και πόσο πονά ο εκκωφαντικός σαρκασμός των παροιμιών) εναποθέτει τις ελπίδες ή τις ενοχές της σε υπερβατικές οντότητες απόλυτου κακού ή καλού έξω από την περιοχή ευθύνης μας (εμ, έτσι μας εκπαιδεύουν οι θρησκείες και οι απόλυτες ιδεολογίες) τα ίδια και τα ίδια θα γίνονται....
Οπότε είδαμε και την Αριστερά να παραδίδεται στη συνωμοσιολογία (που την κορόιδευε το 2007 όταν μιλούσε η Ντόρα για ασύμμετρο φαινόμενο) και τον ΣΚΑΪ να παραδίδεται στον «λαϊκισμό» (αποσιωπώντας τις ευθύνες πολιτών για τους δαιδαλώδεις οικισμούς, μέσα σε πευκόδασος, ενώ επί Σαμαρά έφταιγαν αυτοί για όλα). Καημένοι νεκροί (άνθρωποι, ζώα και φυτά), αδίκιωτοι θα παραμείνετε. Γιατί, όσο δεν μιλάμε ειλικρινά, δεν μπορεί να υπάρχει ελπίδα...
*Στη μνήμη του Μάκη Βονικόπουλου, εθελοντή στο Κοινωνικό Ιατρείο Ν.Φ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου