"Ήξερα γαλλικά" έγραψε η Άννα Δαμιανίδη ("Εφημερίδα των Συντακτών", 17.08.2018)

...............................................................
 

Ήξερα γαλλικά

 

Σοβιετικά τανκς σε δρόμο της Πράγας- Αύγουστος 1968 

| AP PHOTO

 

 έγραψε η Άννα Δαμιανίδη

("Εφημερίδα των Συντακτών", 17.08.2018)

Ενα καλοκαίρι πριν από πενήντα χρόνια ακριβώς, ο πατέρας μου αποφάσισε ότι δεν έφτανε, για να μάθω γαλλικά, το Γαλλικό Ινστιτούτο.

Η γνώση της γαλλικής ήταν για την οικογένειά του φετίχ, ένα είδος πατρίδας, αφού είχαν χάσει την άλλη, και έλεγαν ότι ο παππούς στην εξορία είχε δάσκαλο γαλλικών στον γιο του, που ήταν μαζί, δεκατετράχρονος.

Ηξερα πολύ καλά γαλλικά σε σχέση με τις άλλες μαθήτριες στο ελβετικό σχολείο όπου κατάφερε να με στείλει για δύο μήνες.

Οι περισσότερες ήταν αρχάριες, οι δασκάλες με συμπάθησαν και με άφησαν να τριγυρίζω στη μικρή, κυρίως γαλλόφωνη πόλη, το Fribourg.

Αν είχα μυαλό θα ξεκινούσα γερμανικά, αλλά αφού κανείς δεν μου τα ζητούσε προτίμησα τις βόλτες που είχα στερηθεί από τους υπερπροστατευτικούς γονείς.

Με δύο φράγκα πήγαινες τότε στη Βέρνη, την πρωτεύουσα, με το τρένο αλέ-ρετούρ, κι αυτό έκανα συνέχεια, τριγυρνούσα στους δρόμους και ρουφούσα εικόνες και ελευθερία.

Ζήλευα τις νεανικές παρέες με τις κιθάρες, τα γέλια, το σήμα της ειρήνης στα χίπικα ρούχα, τα τολμηρά αγκαλιάσματα.

Ο Μάης του '68 ήταν πρόσφατος - ως έφηβοι της καημένης χουντοκρατούμενης Ελλάδας νιώθαμε τον αποκλεισμό από τα κινήματα αμφισβήτησης μέχρι το μεδούλι.

Μια μέρα του Αυγούστου συνάντησα στην αγαπημένη μου πλατεία μια ομάδα θαυμάσιων νέων να μαζεύουν υπογραφές κατά της εισβολής στην Τσεχοσλοβακία. Δεν είχα ιδέα.

Για μένα, φανατικό παιδί ενός γλυκού αριστερού πατέρα που δεν μπορούσα παρά με επίδειξη φανατισμού να δείξω πόσο λάτρευα, κάθε κατηγορία εναντίον του κομμουνισμού δεν ήταν παρά κατασκευασμένη προπαγάνδα.

Πλησίασα και διάβασα, μίλησα, άκουσα. Κάτι κλονιζόταν μέσα μου. Η Ελβετία δεν ήταν χουντική Ελλάδα, αυτό το καταλάβαινα. Δεν γινόταν εκεί προπαγάνδα, όχι από τους ωραίους, τους τολμηρούς εκείνους νέους.

Γύρισα στο σχολείο ταραγμένη, πέρασα τη νύχτα στριφογυρίζοντας, και την άλλη μέρα βρήκα τα τραπεζάκια στο μικρό Fribourg.

Πήγαινα άκρη άκρη να ακούσω, δεν ήθελα να υπογράψω, το θεωρούσα προδοσία στον πατέρα μου, αλλά με έκαιγε να μάθω. Ακουσα λεπτομέρειες, είδα φωτογραφίες, είδα το πάθος της ίδιας αγάπης για την ελευθερία, δεν μπορούσα να το προσπεράσω.

Λίγες μέρες μετά έκανα το τρομερό για μένα βήμα, υπέγραψα τη διαμαρτυρία. Ημουν ακόμα μικρή, ένα τίποτε, αλλά έκτοτε ξεκίνησε η καινούργια πολιτική μου ζωή.

Ποτέ δεν ομολόγησα στον πατέρα μου τι στ’ αλήθεια είχα μάθει εκείνο το καλοκαίρι.