Δύο πεζά ποιήματα του Ναπολέοντα Λαπαθιωτη (1888-1944) από το βιβλίο του Τάκη Σπετσιώτη "Χαίρε Ναπολέων" (εκδ. Άγρα, 1999) και τα "ΚΙΟΝΟΚΡΑΝΑ ΣΥΝΤΡΙΜΜΙΑ" (Ανθολόγιο 63 Πεζών Ποιημάτων του Ναπ.Λαπαθιώτη)

.............................................................

Ναπολέων Λαπαθιώτης
(1888 - 1944)








ΠΡΟΣΩΠΙΔΕΣ 

ΒΑΝΑΜΕ ΤΙΣ ΠΑΛΗΕΣ ΤΙΣ ΠΡΟΣΩΠΙΔΕΣ, και πάμε, τραγουδώντας στο χορό.

   Ένας πιερότος σου μιλεί. Γελάς.

   Γνέφεις κρυφά σε κάποιον αρλεκίνο. Σου ρίχνει ένα μάτσο μενεξέδες.

   Ωστόσο παίζουν πάντα τα βιολιά.

   Ένας ιππότης κάτι ψιθυρίζει.

   Καθώς περνάμε δίπλα στο μπουφέ, πέφτει μπροστά του ένα λευκό ρόδο. Δε μάθαμε ποτέ ποιος τόχε ρίξει...

   Ωστόσο παίζουν πάντα τα βιολιά...

   Κάνει ζέστη - εγώ πετώ τη μάσκα.

   Συ, όμως, δεν τη βγάζεις - τη φορείς.

   Και τότε, ξαφνικά, χωρίς να θέλω - γεννιέται πάλι, μέσα μου, μια σκέψη: Νομίζω τη φορούσες πάντα - νομίζω δεν την έβγαλες ποτέ!

   Η μάσκα που μου κρύβει τη μορφή σου, βρίσκεται πιο πολύ μέσ' στην ψυχή σου...

                                                                                        (1929) 

 

ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΤΩΝ ΝΕΡΩΝ...

ΗΜΟΥΝ ΣΚΥΜΜΕΝΟΣ ΣΤΗΝ ΠΑΛΙΑ ΛΙΜΝΟΥΛΑ, κι έβλεπα τα παιχνίδια των νερών: δεν ξέρω, αν ήσαν τα παιχνίδια των νερών - ή αν ήσαν τα παιχνίδια της ψυχής μου, - όμως δεν παράλλαζαν καθόλου...
Ήταν η ώρα του θολού βραδιού, που όλα τα παίρν' η σκιά κι η αμφιβολία.
Και τότε, μεσ' στο διαρκές αδιόρατο τρεμούλιασμα, είδα να σμίγουν ξαφνικά, σε μια στιγμήν απρόοπτης γαλήνης, όλες εκείνες οι ακαθόριστες γραμμές - και ξαφνικά, να πλάθουν τη μορφή μου!
Και τρόμαξα...
Υπήρχε τίποτα παράξενο σ' αυτό;
Και όμως...
Γιατί δεν ήταν ακριβώς, η σκιά μου, η συνειθισμένη μορφή, αυτή που βλέπουν και που ξέρουν όλοι: ήμουν εγώ, ο αληθινός εγώ! Κανείς δεν το φαντάζεται, πόσο ήμουν εγώ...
Κι' αγάπησα ξανά τον εαυτό μου, έτσι φευγαλέον κι απροσδιόριστο, με τις χίλιες δυο του διακυμάνσεις, με τις εναλλαγές και τα γυρίσματα, τ' άμορφο εκείνο της ψυχής μου είδωλο, με τις αιώνιες μυστικές μεταμορφώσεις. Δεν ξέρω τι είχε δοκιμάσει ο Νάρκισσος, κι αν είχαν ίσως γεννηθεί παρόμοιοι στοχασμοί, μεσ' στο χιμαιρικό του μυαλό... μπορεί και κείνος να είχε βρει τον εαυτόν του, την ώρα που σχεδόν δεν το περίμενε...
Έτσι, στο βάθος κάθε πράγματος, υπάρχει ο εαυτός μας - ο αληθινός, ο αιώνιος εαυτός μας' και ίσως, στην άκρη της παρούσης ζωής, στο κλείσιμο του κύκλου ακριβώς, να μας περιμένη σαν και πρώτα, μέσ' στη καθολική του αρμονία - αφού τον παρωδήσαμε τόσο άτεχνα, αν και φυσικά - τόσον καιρό.

                                                                                  (1925)

Δύο πεζά ποιήματα του Ναπολέοντα Λαπαθιωτη (1888-1944) από το βιβλίο του Τάκη Σπετσιώτη "Χαίρε Ναπολέων" (εκδ. Άγρα, 1999) και τα "ΚΙΟΝΟΚΡΑΝΑ ΣΥΝΤΡΙΜΜΙΑ" (Ανθολόγιο 63 Πεζών Ποιημάτων του Ναπ.Λαπαθιώτη)
Σημ. Τηρήθηκε η ορθογραφία του πρωτοτύπου... Καλά Χριστούγεννα να 'χετε!...