..............................................................
Η ΤΕΧΝΙΚΗ ΤΟΥ ΚΡΙΤΙΚΟΥ ΣΕ ΔΕΚΑΤΡΕΙΣ ΘΕΣΕΙΣ
του Βάλτερ Μπένγιαμιν / από τον φίλο στο fb Κώστα Κουτσουρέλη (facebook, 17/12/2017)
Ι. Ο κριτικός είναι στρατηγός στη μάχη της λογοτεχνίας.
ΙΙ. Όποιος δεν μπορεί να πάρει θέση, οφείλει να σιωπά.
ΙΙΙ. Ο κριτικός δεν έχει τίποτε να κάνει με τον ερμηνευτή που ξέρουμε από τις περασμένες εποχές της τέχνης.
ΙV. Η κριτική οφείλει να μιλά τη γλώσσα των καλλιτεχνών. Γιατί οι έννοιες της Cénacle είναι συνθήματα. Και μόνο στα συνθήματα αντηχεί η κραυγή του αγώνα.
V. H "αντικειμενικότητα" πρέπει πάντοτε να θυσιάζεται στη μεροληψία όταν το αξίζει η υπόθεση περί ης ο αγώνας.
VI. Η κριτική είναι ζήτημα ηθικής. Αν ο Γκαίτε παραγνώριζε τον Χαίλντερλιν και τον Κλάιστ, τον Μπετόβεν και τον Ζαν Πάουλ, αυτό ήταν όχι λόγω της καλλιτεχνικής του αντίληψης αλλά της ηθικής του στάσης.
VII. Για τον κριτικό ύπατος δικαστής είναι οι συνάδελφοί του. Όχι το κοινό. Πόσο μάλλον οι μεταγενέστεροι.
VIII. Οι μεταγενέστεροι λησμονούν ή δοξάζουν. Μόνον ο κριτικός κρίνει τον συγγραφέα κατά πρόσωπο.
ΙΧ. Πολεμική σημαίνει να εκμηδενίζεις ένα βιβλίο μες σε λίγες φράσεις του. Μόνο όποιος μπορεί να εκμηδενίζει, μπορεί να κάνει κριτική.
Χ. Η αληθινή πολεμική περιλαβαίνει ένα βιβλίο με τόση αγάπη όση ένας κανίβαλος το βρέφος που ετοιμάζεται να κατασπαράξει.
ΧΙ. Ο ενθουσιασμός για την τέχνη είναι ξένος στον κριτικό. Το έργο τέχνης είναι στο χέρι του το γυμνό όπλο στην πάλη του πνεύματος.
ΧΙΙ. Η τέχνη του κριτικού in nuce: να φτιάχνει ατάκες δίχως να προδίδει τις ιδέες. Οι ατάκες μιας ελιποβαρούς κριτικής ξεπουλούν τη σκέψη στη μόδα.
ΧΙΙΙ. Στο κοινό πρέπει πάντοτε να δίνεται άδικο κι όμως το ίδιο να αισθάνεται ες αεί ότι ο κριτικός το εκπροσωπεί.
Η ΤΕΧΝΙΚΗ ΤΟΥ ΚΡΙΤΙΚΟΥ ΣΕ ΔΕΚΑΤΡΕΙΣ ΘΕΣΕΙΣ
του Βάλτερ Μπένγιαμιν / από τον φίλο στο fb Κώστα Κουτσουρέλη (facebook, 17/12/2017)
Ι. Ο κριτικός είναι στρατηγός στη μάχη της λογοτεχνίας.
ΙΙ. Όποιος δεν μπορεί να πάρει θέση, οφείλει να σιωπά.
ΙΙΙ. Ο κριτικός δεν έχει τίποτε να κάνει με τον ερμηνευτή που ξέρουμε από τις περασμένες εποχές της τέχνης.
ΙV. Η κριτική οφείλει να μιλά τη γλώσσα των καλλιτεχνών. Γιατί οι έννοιες της Cénacle είναι συνθήματα. Και μόνο στα συνθήματα αντηχεί η κραυγή του αγώνα.
V. H "αντικειμενικότητα" πρέπει πάντοτε να θυσιάζεται στη μεροληψία όταν το αξίζει η υπόθεση περί ης ο αγώνας.
VI. Η κριτική είναι ζήτημα ηθικής. Αν ο Γκαίτε παραγνώριζε τον Χαίλντερλιν και τον Κλάιστ, τον Μπετόβεν και τον Ζαν Πάουλ, αυτό ήταν όχι λόγω της καλλιτεχνικής του αντίληψης αλλά της ηθικής του στάσης.
VII. Για τον κριτικό ύπατος δικαστής είναι οι συνάδελφοί του. Όχι το κοινό. Πόσο μάλλον οι μεταγενέστεροι.
VIII. Οι μεταγενέστεροι λησμονούν ή δοξάζουν. Μόνον ο κριτικός κρίνει τον συγγραφέα κατά πρόσωπο.
ΙΧ. Πολεμική σημαίνει να εκμηδενίζεις ένα βιβλίο μες σε λίγες φράσεις του. Μόνο όποιος μπορεί να εκμηδενίζει, μπορεί να κάνει κριτική.
Χ. Η αληθινή πολεμική περιλαβαίνει ένα βιβλίο με τόση αγάπη όση ένας κανίβαλος το βρέφος που ετοιμάζεται να κατασπαράξει.
ΧΙ. Ο ενθουσιασμός για την τέχνη είναι ξένος στον κριτικό. Το έργο τέχνης είναι στο χέρι του το γυμνό όπλο στην πάλη του πνεύματος.
ΧΙΙ. Η τέχνη του κριτικού in nuce: να φτιάχνει ατάκες δίχως να προδίδει τις ιδέες. Οι ατάκες μιας ελιποβαρούς κριτικής ξεπουλούν τη σκέψη στη μόδα.
ΧΙΙΙ. Στο κοινό πρέπει πάντοτε να δίνεται άδικο κι όμως το ίδιο να αισθάνεται ες αεί ότι ο κριτικός το εκπροσωπεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου